Meer financiële armslag heeft de programmeur van Mixtream er niet toe verleid zich op geijkte namen blind te staren. Ook in 2008 is er in het Rosariumpark nog plek voor het lokale talent, zo blijkt al bij binnenkomst. The Humongous Monstrosities hebben de eer op het hoofdpodium te mogen openen, en doen dat zeker niet onverdienstelijk. Het merendeel van de muzikanten heeft al podiumervaring opgedaan in de Schagense formatie DOT. Zij staan dan ook zelfverzekerend en vooral zeer kundig te spelen voor de eerste nieuwsgierige toeschouwers. De vele stijlwisselingen – van psychedelica naar powerrock – maken nieuwsgierig naar de toekomst van deze jonge band. Ook jong maar wel al enige tijd bij elkaar zijn de tieners (gemiddelde leeftijd: 16 jaar) van The Electric Jets. Mixtream mag met recht een thuiswedstrijd worden genoemd voor deze Heerhugowaardse band die nog geen 500 meter verderop zijn oefenruimte heeft. The Electric Jets klinken met hun redelijk recht-toe-recht-aan garagerock wat eenvormiger dan hun voorgangers, maar beschikken wel over minstens zoveel energie. Als deze jongens zich in hetzelfde tempo blijft ontwikkelen, dan staan zijn over enkele jaren weer op dit festival. Maar dan op een later tijdstip. Dit jaar is er een extra podium op het terrein neergezet. Of liever een podiumpje, want de zogeheten Acoustic Stage is net te klein om echt van waarde te zijn. Het goede idee ten spijt – akoestische sets om het publiek te vermaken tijdens de ombouwperiodes op het hoofdpodium – is de uitwerking niet geheel geslaagd. De muzikanten op de Acoustic Stage zijn alleen te horen voor diegenen die binnen een straal van 6 meter van het podium staan. Het overige publiek hoort vooral de dreunende bassen van de Dance Stage. Bas de Vries kan om die reden niet de sfeer oproepen die bij zijn gevoelige en breekbare sound past. De frontman van de Heerhugowaardse grungeband iLEUM lijkt er zelf gelukkig niet erg mee te zitten en stort zijn complete ziel en zaligheid in zijn solo-optreden. Dat The Tunes het publiek vervolgens wel weten in te pakken heeft drie oorzaken: de ‘folk 'n rollers’ produceren met z’n vijven aanmerkelijk meer geluid, het enthousiasme van de jongens is onverminderd en The Tunes beschikken nou eenmaal over een zeer aanstekelijk repertoire. Als derde act op het hoofdpodium staan de heren van Keynote Speakerz geprogrammeerd. De rappers Skiggy Rapz (winnaar Publieksprijs Grote Prijs van Nederland 2003) en Master Surreal zijn uitermate enthousiast en vast van plan er een feestje van te maken. Helaas is het publiek niet erg bekend en/of begaan met de springerige hiphop die zij ten gehore brengen. Met clichématige trucs (“handen in de lucht, zeg yo, yo”) probeerden de mannen er nog wat van te maken maar het merendeel van de aanwezigen bleef op ruime afstand van het podium met de armen over elkaar staan kijken. Na Keynote Speakerz is het de beurt aan de Amsterdam Klezmer Band. Deze band die vasthoudt aan een Oost-Europese mix van gypsy- en balkanmuziek trekt een zeer gemêleerd publiek naar het podium. Jong en oud stond te swingen op deze steeds populairder wordende muziekstijl. Dat de band een weinig vernieuwend geluid bracht mag de pret niet drukken. Helaas zijn de drie kwartier die de band mag volspelen wat lang; het optreden wordt langzaamaan erg voorspelbaar. Dan de voormalige zangeres van The Gathering: Anneke van Giersbergen, alias Agua de Annique. De eerste nummers speelt ze zelf op piano mee, waardoor het begin van de set een wat rustig uiterlijk kreeg. Langzaam wordt de set opgebouwd naar een hoogtepunt, waarbij Van Giersbergen en haar band het toegestroomde publiek weet te bekoren. Tracy Bonham is de enige internationale artiest die vandaag op het programma staat. Midden jaren ’90 had deze Amerikaanse een bescheiden hitje met het nummer Mother Mother. Anno 2008 toert ze nog steeds de wereld rond met haar band. De muziek gaat alle kanten op, van intieme luisterliedjes tot de hardere rocksongs. Als lijn in de variatie is altijd de krachtige stem van Tracy Bonham aanwezig, soms zo breekbaar dat je kippevel krijgt, maar even vaak rockend. Toch vervalt het concert na een tijdje een beetje in middelmatigheid en kabbelt het voort naar het einde. Op het DJ-podium is het vanaf het eind van de middag hakken geblazen. Hardcore en hardstyle wisselen elkaar af. Dj’s Jarr & Dann draaien vanaf het begin van hun set voor een veld vol hardcorefans. Niet zo gek gezien het feit dat deze eigenlijk een alias is voor het legendarische Neophyte. Het feest lijkt voor de liefhebbber compleet, totdat Aux Raus op het podium verschijnt. Dit duo is in korte tijd uitgegroeid tot het neusje van de zalm als het gaat om platte gabberpunktechno. Het woord gabber in het programmaboekje zou toch menig hardcore ganger warm moeten maken. Maar het wordt al snel duidelijk dat de meesten helemaal niks kunnen met de muziek van Aux Raus. In geen tijd is het veldje dan ook half leeg gestroomd. Gelukkig kan het publiek dat bij Voicst vandaan komt de show nog enigzins redden. Zij weten blijkbaar wel hoe je een gezellige pit moet bouwen en weten dondersgoed dat je niet kan hakken bij Aux Raus. Voicst staat daarentegen wel op de juiste plek. De Amsterdammers hebben vanaf het aftikken maar één doel: feest. Daarin slagen zij aardig, mede door de inzet van tal van hulpmiddelen (megabalonnen, verkleedpartijen, enzovoort). Het gevaar ligt wel op de loer dat dergelijke randzaken meer de aandacht gaan trekken dan de muziek. Maar zolang het festivalpubliek met volle tuigen blijft genieten, is deze kritiek eigenlijk misplaatst. Pete Philly & Perquisite hebben geen opsmuk nodig om het publiek op hun hand te krijgen. De show die zij opvoeren is sober, in de positieve zin van het woord. Pete Philly & Perquisite brengen hiphop terug naar de kern en geven er volgens een geheel eigen draai aan, met uitstapjes naar jazz, electro en pop. In combinatie met de zwoele zomeravond – waarschijnlijk de laatste van het jaar – een kwalitatief hoogwaardige afsluiter van een kwalitatief hoogwaardige Mixtream. Mixtream Festival Rosarium, Heerhugowaard, 31 augustus 2008 Tekst: Jochem Boom, Maikel Ineke, Minjon Olgers, Marjan Ooms