Voorprogramma Troy Torino is naar eigen zeggen ontstaan toen de leden het tijd vonden om de Nederlandse hardrock weer eens wakker te schudden. Dat is meteen het probleem: wat ze lieten horen was zeker niet slecht, maar we hebben het allemaal al eens eerder gehoord. Jaren tachtig hardrock door muzikanten die het gespreide-benen-rockstandje goed onder de knie hebben. Strak uitgevoerd, goed gespeeld, met een zanger die alleen als hij hoog schreeuwde wat dunnetjes klonk, maar verder prima zong. Desondanks kon Troy Torino niet echt boeien: het was gewoon te achterhaald.
Qua vernieuwing kun je ook bij hoofdact Hermano je vraagtekens zetten. Met gitaren zo laag gestemd dat de snaren er bijkans los bij hangen, en met John Garcia op zang zijn de vergelijkingen met Kyuss snel getrokken. Garcia heeft een uit duizenden herkenbare stem en klonk nog hetzelfde, zo niet beter, dan in zijn Kyuss-tijd. Toch is Hermano niet bij Kyuss stil blijven staan en boeide, in tegenstelling tot het voorprogramma, wel.
Hermano is het Spaanse woord voor broer, en dat zijn de bandleden niet, maar de onderlinge chemie en vriendschap was duidelijk zichtbaar. Het speelplezier spatte ervan af, zeker bij gitarist David Angstrom (het lelijke neefje van Josh Homme?). Vanaf het eerste moment nam hij het podium in bezit. Al posend (het gespreide-benen-rockstandje, maar dan met wiegend lijf), hurkend bij het publiek, buurtend bij de andere bandleden, praatjes makend met Garcia was hij all over het podium. Zonder ook maar een noot verkeerd te timen. De man kan erg goed gitaar spelen, ook op de momenten dat hij zijn plectrum weggooide en zijn instrument als een bas bespeelde of met zijn tanden. Zelfs het feit dat één van zijn twee versterkers er tijdelijk mee ophield bracht hem niet van zijn stuk.
Drummer Chris Leathers legde een zeer strakke, gevarieerde basis neer. Bassist Dandy Brown zorgde voor de ritmische groove. Tweede gitarist Mike Callahan vulde het geheel op met een paar lekkere riffs. Ook die laatste twee kenden het gespreide-benen-rockstandje-met-heen-en-weer-wiegend-lijf. Er kwam nog even een derde gitarist een nummertje meespelen, waarvan werd vermoed dat hij iemand van Hermano's label Suburban was.
Voor het geld hoeven en willen de heren het niet doen: ze hebben allemaal een gewone baan en een gezin. Maar zo af en toe gaan ze samen de studio in of het podium op om even helemaal los te gaan. Zo ook deze avond in het Patronaat. Het enthousiaste publiek kreeg een fijne, energieke set door vijf goede muzikanten. Tijdens de toegift werden nog een paar nummers van Kyuss gespeeld en griste John Garcia nog een dame van de zijkant van het podium om met haar in zijn armen verder te zingen. Vermoedelijk had er nog een toegift ingezeten, maar helaas begon de dj al muziek te draaien.
Gezien: Hermano, Troy Torino
Patronaat, Haarlem, 15 november 2008