Gelijk aan haar CD Victim of Truth begint Nneka de avond met Intro. Duistere beats met een frisse scratch van haar vaste DJ Farhot. “I see you from a distance”, zingt ze in dit korte nummer. Wíj zien haar echter nog niet: deze kleine dame heeft zich bij wijze van spanningsopbouwend effect achter een luidsprekerbox opgesteld. Een stukje show dus in de matig gevulde Dommelschzaal van de Patronaat. We krijgen nummers als Changes en The Uncomfortable Truth te horen: prachtnummers van haar debut album. Maar toch, de aanvang van de avond verloopt een beetje stroef. De menigte moet misschien nog aftasten, maar ook in de andere richting, van band naar publiek, is nog weinig interactie en enthousiasme te bespeuren. Streng kijkt Nneka door haar bril. Haar strak om de hals gewikkelde sjaal doet ook niet ten goede aan enig toegankelijkheid. Het doet haar mogelijk geen goed als de zaal verstomd blijft op haar vraag “do you believe in God?”. Als ze vervolgens vraagt of de zaal überhaupt wel Engels verstaat, lijkt de toon enigszins gezet. Als de in Duitsland woonachtige Nigeriaanse tenslotte nog preekt dat het vanavond geen entertainment wordt, maar dat het allemaal heel serieus is, dreigt het een zware avond te worden. Een ware kentering vindt echter plaats na het slotakkoord van een nummer dat zij, gezeteld op een eenvoudige stoel en inmiddels zonder sjaal en strenge bril, ons akoestisch ten gehore brengt. Het luidste applaus van de avond ontvangt ze nu. Het gejoel is doorspekt met respect. En dat lijkt de katalysator te zijn voor het enthousiasme dat vanaf dit moment de zaal in straalt. Het optreden loopt nu zeer goed, op de problemen na die Nneka met haar monitor heeft, er is veel interactie met het publiek, de voetjes gaan van de vloer. De voorste rijen krijgen zangles op door met gitaar voorgespeelde toonladders, en een magnifieke jam waar alleen de DJ aan weigert mee te doen. Op de smaakpapillen krijgen we tonen van Arrested Development, Lauryn Hill en hier en daar een uithaal a la ons eigen Anouk. Van integer tot rap, van ballade via dansbare rock naar heupwiegende Afrikaanse beats. Voor Nneka haar laatste nummer van vanavond inzet, God of Mercy, meldt ze ons dat ze wel meer wil geven, maar dat het pitje op raakt: “I have no more fuel for my little engine”. Prompt wordt een vol glas bier aangeboden vanuit de zaal. Dit zorgt voor een grote grijns bij de kleine schone, maar het zal toch echt bij haar “prayer”, zoals ze God of Mercy benoemd, blijven. Of toch niet? Nee. Zowaar komt de band terug voor een toegift. Vaak staat zo’n toegift bij voorbaat al op de playlist. Vanavond in de Patronaat heb ik het vermoeden echter dat dit de pure opbrengst is van wederzijds sympathie. De voetjes kunnen toch nog even een paar extra minuten van de vloer!