Afgelopen donderdagavond werd Atlantis vereerd met het bezoek van twee goede bands. Twee verschillende genres, maar met één duidelijke overeenkomst: kwaliteit en passie. Little things that kill en Benjamin Winter imponeerden, maar wel voor een heel klein publiek. Eerlijk is eerlijk, een vergadering van 3VOOR12/Noord-Holland in Atlantis heeft als voordeel dat je als redactie niet speciaal naar het podium toe hoeft om op donderdagavond een bandje te luisteren. Het is duidelijk dat deze toegankelijkheid niet voor iedereen is weggelegd. Wat de drempel is, mag Joost weten. 'Geld speelt geen rol' is een gevleugelde uitspraak die ook nu weer van toepassing is. De toegang is gratis, maar het publiek blijft thuis. Waarschijnlijk totaal onbekend met de artiesten en er niet op vertrouwend dat als er wat speelt, Atlantis altijd wel wat leuks op het podium heeft staan. We worden voor Winter opgewarmd door Little things that kill. Een expressieve indiegitaarband met een lichte hang naar de Britpop. Live wat steviger en rauwer dan je op basis van die classificatie zou verwachten. Wat vooral opvalt is de lekkere variatie in drumritmes en de goed op elkaar afgestemde gitaarpartijen. Na afloop is de zanger/gitarist niet helemaal tevreden: “We zijn aan het einde van een korte tour en hebben de afgelopen week lekker gespeeld, maar vanavond wilde het niet. Dit ligt niet aan het publiek, maar aan ons.” Maar het publiek heeft er zichtbaar van genoten. Als dit beter kan, is een volgend bezoek aan Little things that kill zeker aan te raden. Als na een korte pauze Benjamin Winter alleen op het podium zijn eerste nummer begint, is het niet drukker geworden. De stem van Winter en zijn eenvoudige, maar doeltreffende gitaarspel pakken gelijk je aandacht. Als de rest van de band het podium betreedt, wordt het alleen maar beter. De functionele pianopartijen en de goede tweede stem van pianiste Deborah Keller geven de muziek net dat beetje extra. Het komt ook de variatie ten goede. Maar wat de band echt bijzonder maakt is het cello-spel van Jonas Pap. Tijdens het optreden is duidelijk dat hij een goed geschoolde cellist is die de 'klassieke' technieken perfect in de popmuziek weet toe te passen. De goede arrangementen in combinatie met de kwaliteit van de muzikanten maken deze band tot iets bijzonders, een absolute aanrader. Onvoorstelbaar dat hier niet meer mensen op af zijn gekomen. Het is eigenlijk gewoon beschamend.