De overstap van De Schakel naar Kompleks is voor Popmania, het treffen van Heerhugowaards bandtalent niet onfortuinlijk geweest. Waar Kompleks met ongeveer honderd bezoekers gezellig gevuld is, zou de zaal van De Schakel akelig leeg aangedaan hebben. Onder de aanwezige bezoekers zijn duidelijk veel ouders, broertjes, zusjes, vriendjes en vriendinnetjes, waarvan sommigen zich ontpoppen als ware groupies als de bands waarvoor ze gekomen zijn het podium betreden. Zo wordt de avond afgetrapt door Recharged, een band met een jonge zanger, dito toetsenist, dito gitarist, twee dito trompettisten en dito drummer. Recharged maakt een verrassende combinatie van blues, jazz en rock, waarin vooral de orgelsound, de blazers en het Engelse accent het goed doen. Alleen mogen alle bandleden nog even verder oefenen. Paranoia is een al even jonge band die de gewoonlijke covers speelt. Niet zo ritmevast, maar wel met een zangeres met een gouden keeltje. Waar ze durft uit te halen, klinkt haar heldere, zuivere stem als een klokje. Als haar stem het zelfvertrouwen en de kracht zou hebben die ze verdient, kan ze Avril Lavigne opvolgen. Dringend advies is wel om eigen nummers te gaan schrijven. De bandleden van Off-Hand zijn iets ouder, en daarmee iets losser op het podium. Ook hebben ze hun instrumenten iets beter onder de knie. Probleem is dat ze geen echte stijl hebben; de nummers zijn een vreemd samenraapsel van totaal verschillende stromingen en veel covers. Electric Avenue bestaat sinds 2005 en is daarmee een van de ervarener bands van vanavond. De punksurfrock (?) wordt getrokken door zangeres Marlouze, die op het podium staat alsof ze nooit anders gedaan heeft. Haar krachtige stem is geschikt voor de muziek die Electric Avenue brengt, maar iets meer variatie in tonen zou wonderen doen. Dat is het algehele probleem van de band: de melodielijn mist. Naz-T is met hiphop de vreemde eend in de bijt vanavond, en ook de oudste band (made in 2003 i.s.m. White Wolf). Met de directe teksten van de twee rappers ('Als ik jou bef moet jij mij pijpen') weten ze het publiek aan hun kant te krijgen. Daarbij hebben ze alle hiphopmaniertjes onder de knie, wat het weinig origineel maar wel leuk maakt. Met The Office krijgen we weer een jonge band te beluisteren, maar wel jonkies die hun bluesrock beter op kunnen bouwen. De refreinen zijn niet echt pakkend, maar vooral de zanger/gitarist weet wel raad met zijn instrument. Zo ook met zijn imago: al is het dan het imago van een highschoolband uit een Amerikaanse B-film, alle pijlen wijzen in ieder geval dezelfde kant op: de muzikale eighties-trekjes, het halflange haar en de gitaar op harthoogte. Voor bijna alle bands van vanavond geldt dat oefening kunst zal baren. Als de techniek wat beter is en de nummers met meer gemak gespeeld worden, houden de muzikanten tijd over om zich te richten op alles wat voor een band nog meer belangrijk is: spelen met het publiek, bewegen en plezier beleven aan een optreden. Met mag duidelijk zijn dat niet alleen het bezoekersaantal van Popmania de afgelopen jaren is teruggelopen, ook het aanbod van bands is drastisch veranderd. De vrijdagavond van Popmania was dit jaar het toneel van middelbare school- en muziekschoolbandjes die nog veel moeten groeien en oefenen. Uiteraard geeft dat hoop voor de toekomst, maar het is wel enigszins zorgelijk dat er weinig directe opvolging is voor de 'oude garde' aan succesvolle Noord-Hollandse bands. De vraag is of deze generatiekloof werkelijk bestaat, of dat de tussengeneratie zich niet laat zien op Popmania. Dat zou jammer zijn, want voor zowel bands als bezoekers is Popmania een mooie formule. Het is leuk om een zaal vol te hebben met vrienden en familieleden, maar waar zijn de echte muziekliefhebbers gebleven, de toeschouwers die traditiegetrouw naar Popmania kwamen om nieuw talent te ontdekken en een leuke avond te hebben? Wie weet wat de zaterdag ons nog te brengen heeft: verslag van de tweede avond Popmania in Kompleks zal snel volgen!