Na Cock de Jong is het deze week de beurt aan zijn broertje Theo, drummer van The Shavers. 3voor12 Noord-Holland spreekt hem in Atlantis. Heb jij net als je broer Cock jezelf leren spelen? - Ja, alles. Ik was een jaar of twaalf. Mijn broer Jan, die samen met Cock in The Rousers speelde, had op zolder een drumstelletje staan. Dat leek me ook wel wat, maar Jan zag het natuurlijk helemaal niet zitten om zijn kleine broertje les te geven. Dus die heeft mij op een regenachtige zondag verteld: ‘Dit is een bastrommel, dit is een snarentrommel, dat moet om en om en daar tussenin moet een hi-hat. Succes!’ En toen ben ik aan de gang gegaan. Heel veel geluisterd, en spelen. Grappig dat jij en Cock als broers nog steeds samen in een band zitten? - We hebben allebei in veel verschillende bands gezeten. Toen The Rousers (de band van Cock en broer Jan, red.) stopten, is Cock een tijdje gestopt met gitaarspelen. Na een tijdje had ik een eigen studio, en als ik een goede gitaarpartij nodig had belde ik Cock. Dat vond hij maar niks, maar op een gegeven moment had ik hem toch zover. Cock kwam langs, maar na een half uur verdween hij ook onmiddellijk weer, hij vond er niks aan. Maar, vertelde hij, ik bel je ooit op met de woorden: ‘Theo, er staat hier een nieuwe Fender gitaar en een nieuwe versterker in huis. Kom je?’ Het heeft tien jaar geduurd, maar hij heeft echt dat telefoontje gepleegd met exact die woorden. De eerste instrumentale dingen werden opgenomen in de studio, en toen kwam Johannes erbij. Onze volgende band zal degelijk andere muziek maken dan The Shavers. Het wordt Engelstalig: als we Nederlandstalig gaan zingen, met wie dan ook, dan is de link met The Shavers te groot. De intro van ‘Aan de Bar’ is misschien wel een tipje van de sluier van de muziek van die band. Is die wens om een eigen studio te hebben ook voortgekomen uit het feit dat jullie altijd zelf aan het experimenteren waren? - Met Shoot the Moon maakten we een keer een demo in een studio, dat was de eerste keer dat ik zoveel knoppen zag. In die studio klonkt het wel aardig, maar als je het thuis in je cassettedeckje stopte klonk het als een stelletje telefoonboeken. Er zaten zoveel knopjes op, en je moet eraan blijven draaien totdat het lekker klinkt. Eén oplossing is iedere dag een studio huren totdat je het kan, maar je kunt het spul ook zelf kopen. Ik ben naar de bank gegaan met de mededeling dat ik tienduizend gulden wilde lenen. Natuurlijk vroegen ze waar ik dat voor nodig had, waarop ik antwoordde dat ik het geniale plan had om een studio te beginnen. ‘Dat heeft te maken met muziek zeker?’ zeiden ze. Dat feest ging dus niet door. Ik ben terug naar huis gegaan, heb een kop koffie genomen, een plan uitgedacht en ben de volgende dag teruggegaan naar de bank. Ik vertelde dat ik me bedacht had: het was inderdaad een zeer slechte investering om muziekapparatuur te kopen, ik wilde nu graag een auto. Dat vonden ze wel een goed idee: ik kreeg die tienduizend gulden zo mee naar huis. Dezelfde dag ben ik naar de winkel gegaan om studioapperatuur te kopen. Vind je het belangrijk dat je kinderen iets meekrijgen van The Shavers? - Ik vind het wel leuk dat zij later weten wat hun vader vroeger heeft uitgespookt. En hun moeder niet te vergeten, want die heeft altijd alle perspromotie gedaan. We maken voor allebei een doosje. Van alle speciale Shavers-dingen, zoals flyers, gaat er eentje in die doosjes. Op donderdag past mijn schoonmoeder op van negen tot zes. Zodra wij weg zijn schuift mijn zoon Eg van bijna drie ‘Boom Boom Shave The Room’ in de cd-speler. Hij weet het repeatknopje te vinden, dus die cd stopt niet meer voor zes uur. Hij heeft drie tamboerijnen en een paar stokken, of wat hij maar kan vinden dat op een stok lijkt: dan gaat hij op zijn krukje aan de tafel zitten met zijn tamboerijnen om hem heen, en ramt de hele dag op die dingen. Ook met de mimiek erbij: met zijn ogen dicht, zijn mond open en hoofdschuddend zit hij achter zijn tamboerijnen. Heeft hij vaak naar je gekeken terwijl je aan het spelen was? - Eén keer bewust, dat was op Texel afgelopen zomer. Zodra we begonnen te spelen begon hij te brullen, echt te janken. Monique dacht eerst dat het geluid te hard voor hem was. Bleek dat hij op het podium wilde. Tijdens Rumble waagde hij de sprong. Hij ging achter Cock staan, die had hem niet eens in de gaten en trapte hem nog bijna omver. Hij stond naast mijn drumstel naar me te kijken. Je vrouw Monique kan ook zo lekker uit haar dak gaan bij een optreden van The Shavers. - Zij heeft zoveel voor The Shavers betekend. Ze heeft ons altijd op de juiste plek in de media gekregen, vaak op een originele manier. Voor Marabella was Monique net het hele rondje pers langsgegaan, toen wij met het idee voor een liveplaat aan kwamen zetten. ‘Een half jaar na Marabella zit niemand daarop te wachten,’ zei ze, ‘dan moet je iets bijzonders doen. Live in de gevangenis ofzo.’ Dus ik dacht aan de gevangenis van Heerhugowaard en zag het al helemaal niet zitten. Maar Monique liep stampvoetend weg, en kwam een half uur later terug met de doodleuke mededeling dat we een plaat op konden nemen in de Bijlmerbajes. Dat is Monique! Zo heeft ze ook geregeld dat de legendarische Jip Golsteijn ons kwam interviewen. Hij interviewde al sinds de jaren zestig, van The Beatles tot Creedence Clearwater Revival en de Stones. Jip kwam binnen, pakte een eerste sigaar uit de doos, bestelde een broodje en een dubbele port, en hij begon te vertellen. Wij hoefden alleen maar met hem mee te lullen over spannende rock’n’roll-verhalen. Rock’n’roll-verhalen met drank en vooral met vrouwen, daar hield hij van. Hebben The Shavers ook mooie rock‘n’roll-verhalen? - Wij zijn eigenlijk altijd een strakke band geweest zonder vreemde uitspattingen. Misschien zelfs wel een beetje militairistisch af en toe, stipt geregeld. Niet over ieder verkeerd liggend snoertje hoor, maar iedereen moet wel op tijd zijn. Soms zorgen andere mensen weleens voor mooie rock’n’roll-verhalen. Ik werd eens na een optreden aangesproken door een vrouw, die zei: ‘Ik heb jullie nog nooit gezien, maar ik vond het geweldig. Neuken?’ Er was ook eens een vrouw die het podium op stapte en ons alledrie op onze bek pakte. Verder zijn we hele rustige mensen. Op weg naar een optreden is het af en toe oersaai. Johannes zit achterin een beetje te mijmeren, iemand anders leest kaart of kijkt een beetje voor zich uit, er wordt een sigartje gerookt en dat is het. Cd’tje luisteren. Als de bus voorrijdt bij de zaal worden alle spullen er georganiseerd uitgehaald, wordt er gesoundcheckt, hapje gegeten misschien. Maar op het moment dat de tune erin gaat voor het optreden gebeurt er iets, dan staan er ineens drie totaal andere mensen op het toneel. Na afloop zijn we wel gezellig, biertje erbij. Men denkt dat ik een bewuste show weggeef, maar ik zou niet anders kunnen. Bepaalde dingetjes zet je wat dikker aan. Eén van de gimmicks is dat ik een stok in mijn mond hou af en toe, maar het is ook gewoon handig om dat ding kwijt te zijn, dan heb je je handen even vrij. Als je hem op je trommel legt, willen die dingen er weleens af rollen. Je vestigt wel extra de aandacht op je door je stokje in de brand te steken. - Dat is een geintje, altijd leuk. Er moet ook wat te zien zijn. Hoe is het op de terugweg? Zitten jullie dan helemaal vol met adrenaline of zakt dat ook weer in? - Dan is het een stuk bedrijviger, er wordt vrolijk een biertje gedronken. Vooral als het een goed optreden is geweest, dat werkt wel sfeerverhogend. Ga je nog iets bijzonders doen op 15 oktober? - We zijn er de band niet naar om dan opeens rare bokkesprongen gaan maken. We willen het vooral dicht bij onszelf houden. Er zullen wel een paar bijzondere elementen in zitten om mensen aan het janken te krijgen (glimlacht), Jur gaat al twee dagen vantevoren het licht ophangen om te zorgen dat het helemaal goed hangt, Dikke Dennis zal er natuurlijk zijn en we zullen een paar nummers uit de oude doos spelen. Is dat een tipje van de sluier? - (Lacht) Ja. The Shavers zijn alleen nog te zien op 15 oktober in de Waerdse Tempel in Heerhugowaard. Het zal een bijzondere dag worden en je laatste kans om The Shavers live te zien! Kaarten zijn verkrijgbaar bij Ticketservice, bij het postkantoor en aan de deur van de Waerdse Tempel. Interview: 1 oktober 2006 Foto’s: Atlantis 1 oktober 2006