Frontman Roger Peterson en zijn band Intwine.....Wat moeten we daar nog over zeggen? Roger Peterson is vroeger in aller eerste instantie bekend geworden via het tvprogramma *****. En ook al kan de zanger daar niet omheen; uit de Intwine-site blijkt dat deze periode helemaal afgesloten dient te zijn en is er geen enkele link naar dat verleden te vinden. Inwine heeft inmiddels al een groot aantal kwalitatief goede en mooie songs op hun conto staan. Nummers zoals Way out, Let me be en Happy. En meer recent; Cruel man en blikvanger van hun laatste cd Phyric Victory : Feel it. Desondanks lijkt gedurende de jaren het "heilige vuur" van twee jaar geleden (bij een optreden in de Atlantis nog goed te horen) afgezwakt. Daarnaast blijkt Intwine ervoor gekozen te hebben de "donkere" kant op te gaan. De poppy songs van het eerste album die zo aansloegen, lijken daarbij verleden tijd. Dat is ergens jammer, want Roger Peterson heeft een opvallend stemgeluid, maar in te rauw en te donkere nummers gaat dat vervelen: zijn stem klinkt dan steeds meer als een en hetzelfde. In de Buk Buk begon Intwine gesloten aan het optreden. Met al start "Jack in a box" de eerste track van hun nieuwe album Phyrric Victory (PV). Dit lieten ze volgen door andere songs van PV soms afgewisseld met nummers van Perfect, hun tweede album. Daarnaast werd van het eerste album Obituary gespeeld. Het is altijd maar afwachten in de Buk Buk hoe het publiek reageert, want in het Heiloose cultuur- en muziek- en drankhol, moet het ook gezellig zijn. Ons kent ons en dus wordt er veel gepraat. Toch bleek een grote groep echt voor Intwine te zijn gekomen, getuige het volop meezingen met Cruel man door de 'rij jonge meisje' vooraan. Langzamerhand werd contact gelegd met het publiek en bij Cookie Jar kwam er ook beweging in de zaal. Roger heeft de gewoonte voor het publiek naar rechts te kijken en met refreinen recht de zaal in te zingen. Naarmate het optreden vorderde deed hij dit steeds vaker en leek de band ook losser te worden en beter te gaan spelen De songs waarbij bassist Touche Eusebius rapt en zingt waren ook erg geslaagd. De man van de melodielijnen viel daarbij ook op door zijn bezielende en haast "soulvolle" baspartijen op zijn zessnarige bas. Deze bassist communiceerde het meest met de andere bandleden, waar de communicatie tussen de twee gitaristen, Jacob Streefkerk en Jon Symons, elk stijf aan een kant van het podium, bijna niet te bespeuren viel. Halverwege de show wist Intwine dan toch met So Long de zaal te raken en leek er enige 'chemie' tussen band en publiek te ontstaan. Cruel man, Ravenclaw, Perfect en uiteraard Feel it wisten deze sfeer enigszins te conserveren waardoor het naar het eind toch tof was. Al met al: Dat de poppy nummers het hebben afgelegd tegen de donkere klanken is te betreuren, want Intwine boet hiermee in op sound. Verder een minpunt dat het concert zo langzaam op gang kwam. Maar het publiek had daar ook zeker wat meer aan kunnen bijdragen door aandachtiger te luisteren. Gelukkig kwam Intwine uiteindelijk toch los, zodat de zaal een energiek eind kreeg voorgeschoteld. Intwine, in de Buk Buk in Heiloo door Wijnand Smit