Het is zondagavond 22 oktober en men bevindt zich in het café van het Patronaat. Er staan twee bands op het programma: Benjamin Winter en John Vanderslice. Veel mensen zitten relaxed op banken of stoelen. Een ietwat truttig tapijtje en een paar kamerplanten op het podium maken het ‘huiskamergevoel’ compleet. Eerst mag het publiek van Benjamin Winter en zijn band genieten, een band die er niet voor terugdeinst een poging te doen om de recensiste om te kopen met een gratis cd’tje opdat er iets positiefs geschreven wordt. Als ze beginnen te spelen blijkt al snel dat ze ook wel op een goede recensie hadden kunnen rekenen zónder omkooppraktijken. De gevoelige, dromerige popliedjes van zanger/gitarist Benjamin Winter, bijgestaan door bassist, drummer en cellist doen af en toe op een aangename manier denken aan artiesten als Damien Rice en Sufjan Stevens. Na een tijdje wordt aangekondigd dat er wat up-tempo folk gespeeld zal gaan worden, hoewel waarschijnlijk niemand zal gaan dansen. Het publiek lacht en blijft inderdaad lekker zitten. Na het stuk folk wordt de muziek weer iets rustiger. Bij het laatste liedje mengen drummer en bassist zich in het publiek en wordt alleen met gitaar en cello gespeeld. Het is een heerlijk rustig nummer dat behoorlijk contrasteert met het applaus dat volgt. De prachtige muziek van Benjamin Winter is zeer geschikt voor de zondagavond. Even later begint John Vanderslice te spelen. Deze band uit San Francisco was eerder dit jaar te zien als voorprogramma van Death Cab For Cutie in een uitverkochte Melkweg. Toen waren ze goed, maar nu komen ze nog veel beter tot hun recht. John Vanderslice is uit ander hout gesneden dan Benjamin Winter. Minstens even mooi, maar zonder cellist en mét toetsenist verandert John Vanderslice de sfeer in de denkbeeldige huiskamer van het café. De muziek heeft meer volume en een hoger tempo dan die van hun voorgangers. John Vanderslice geeft aan dat de setlist op deze avond niet zo nauw genomen wordt en even later vraagt hij het publiek zelfs of het goed is dat ze een extra nummer spelen. Dit is uiteraard geen bezwaar. Het is duidelijk dat Vanderslice veel plezier heeft in wat hij doet en komt zeer sympathiek over, vooral als hij tijdens zijn eigen show uitroept: “Thanks to Benjamin Winter for being wonderful!” Het applaus dat volgt is niet alleen voor Benjamin Winter, maar voor allebei de bands. Daarnaast kan Vanderslice het niet laten het publiek te melden dat de band het fijn vindt om niet in Amerika te zijn. Dit levert hem natuurlijk nog een applaus op. Met het laatste nummer sleept de band de zaal nog even mee door iedereen het hele nummer lang mee te laten klappen. Pijn in de handen, maar vooral een prachtig nummer met nét dat extra beetje sfeer zijn het gevolg. En pijn in de handen of niet, Vanderslice kan rekenen op een uitgebreid applaus. Met een lach op zijn gezicht gebaart hij dat hij zijn publiek vereert.