De band die mocht aftrappen was The New in café De Pilaren. Al om 20.00 uur werd afgetikt, dus de publieke belangstelling was nog niet al te groot. The New is een duo met enkel drums en gitaar en maakt muziek die alle kanten op gaat: van rustige popliedjes tot wat harder gitaarwerk, en stijlen ertussenin. Naast de eigen liedjes hoorden we ook een aantal leuke covers, waaronder Plug in Baby van Muse. Dit nummer was in een sfeervol rustig jazzy jasje gestoken. Een erg leuk bandje dat door een dergelijke afwisseling van stijlen bleef boeien. De sound van Mark & the Spies sound was minder gevarieerd, maar minstens zo aanstekelijk. Dit kwartet maakt beatmuziek zoals het bedoeld is: melodieus en uptempo. The Beatles, The Kinks (u kent het jaren'60-rijtje wel) zijn nooit ver weg. Sterker, ze worden schaamteloos gekopieerd. Niet voor niets hoorden we al snel It's Gone van The Motions langskomen. Door de energieke instelling van de bandleden irriteerde de herhalingsoefening geen moment. In café 't Bruintje, waar qua interieur ook de tijd heeft stil gestaan, wisten zij zelfs de lokale barhangers van hun kruk te krijgen (zonder dat zij de uitgang of het toilet opzochten). Dat zegt wel wat. Rust werd gevonden in het complex van Kunsteyssen aan de Kanaalkade. Daar kon het publiek zich laten meeslepen door de bijzondere, dromerige tonen van Flugroove. De combinatie van bas, gitaar, drums en viool, vermengd met elektronica maakte dit iets heel bijzonders. Iets om je ogen bij te sluiten en je in een totaal nieuwe wereld te verplaatsen. Degenen die hun ogen open hielden, misten eigenlijk alleen een scherm met visuals. Die ondersteuning zou het plaatje helemáál af kunnen maken. Op hetzelfde moment speelde de 100% meidenband pEp in Odoen. De beschrijving oppeppop maakte de verwachtingen al niet zo hooggespannen en dat werd er naar een paar nummers ook niet veel beter op. Poppunk ligt vaak makkelijk in het gehoor maar dit was ronduit saai. Met name de riffs waren erg simpel, waardoor het publiek weinig vermaak kreeg geboden. Meer spektakel vond men bij AMeHOELA. Deze skaband speelde in een formatie van 6 en soms zelfs 9 muzikanten, een volle bezetting dus. De aanstekelijkheid deed denken aan Doe Maar: opgewekte skadeuntjes met Nederlandse teksten. De muziek nodigde uit tot dansen, terwijl de aandachtige luisteraar ook aan de grappige teksten genoeg plezier beleefde. De muzikanten straalden zelf ook plezier uit, met name de bassist en zanger leefden zich helemaal uit. Hoewel de gevatte bandnaam anders doet vermoeden, ging het er bij The Kevin Costners serieuzer aan toe. Het daar op ingestelde publiek kon aan hen echter ook genoeg plezier beleven. De sfeervolle popliedjes van The Kevin Costners streelden het oor en bleven dat doen. Geen moment werd uit de bocht gevlogen of - het andere uiterste - lag de verveling op de loer. Dat laatste dankzij enkele eigenaardige doch aanstekelijke gitaarloopjes en de toevoeging van de synthesizer aan het gebruikelijke gitaargeluid. Deze band had in het - ietwat buiten het uitgaansgebied gelegen - café Te Laat een groter publiek verdiend. Om de jonge kids in Parkhof te vermaken speelden de jonge kids van Pun!ca punkrock optima forma. Denk aan: Blink 182, NOFX en Rancid. De leden spelen al een aantal jaar samen en dat was goed te merken. Het instrumentgeluid klonk strak en de muzikanten waren goed op elkaar ingespeeld. Tussen de goede recht-door-zee punknummers viel er veel te lachen. Pun!ca betrok het publiek bij de show en maakte de nodige grappen tussendoor. Op het eind mocht zelfs iemand uit het publiek een nummertje meedoen op het podium. Ook de laatste muzikanten van de avond kunnen als jonge honden betiteld worden. The Pax uit Nijmegen straalde in Provadja één en al rock 'n roll uit. Zoals het tegenwoordig hoort: beetje Strokes, beetje Gem, beetje Wolfmother. Nu benadert The Pax niet direct het niveau van dergelijke acts. Daarvoor was de zang te onverstaanbaar en de aanstekelijkheid van de verschillende nummers te wisselvallig. De liedjes die echter wél direct goed in het gehoor lagen, brachten gelijk publieksparticipatie met zich mee. Pluspunt was ook dat de zanger van het podium flikkerde en een monitor in zijn val meenam. Dat is rock 'n roll, toch niet onbelangrijk op een popfestival.