Niet alleen de onverwachte start van dit concert, maar ook de livesound is een enorme verrassing. Op een geluidsdrager is de JR Band genieten, maar live is de afwisseling in en combinatie van blues en rock een waanzinnige belevenis. Frontman JR, een klein, ietwat gezet mannetje, weet de meest waanzinnige klanken aan zijn gitaar te ontlokken. De manier waarop hij zijn snaren in afwisseling ruw bespeelt of teder streelt zijn ronduit sensueel. Uit zijn strot komt een hoog en krachtig stemgeluid. Zijn stem is rauw, sensueel of ontroerend. Ook zijn lichaam zet hij in om alle emoties in de muziek te versterken. Weer andere emoties trekken over zijn gezicht. Hij scheurt van de ene kant naar de andere kant van het podium. Hij staat aan de rand van het podium en bespeelt tevens het publiek. De bassist Dario Pozderski vult de JR Band aan met fantastische baspartijen en zang. De grote en woest ogende Dario gaat helemaal op in zijn spel, maar ook in het samenspel met de andere bandleden. De onderlinge communicatie getuigt van een goede verstandhouding tussen de bandleden en dit is hoorbaar in de muziek. Fenomenaal is het spel van Professor Frankenstein, die er aanzienlijk minder eng uitziet, dan zijn naam doet vermoeden. Het zijn vooral de klanken uit zijn hammondorgel die het jaren zeventig geluid veroorzaken. Drummer, Franky Mr. TNT, is onmiskenbaar aanwezig met absoluut goed drumwerk, maar blijft voornamelijk in het donker op de achtergrond. Echt goed verlicht wordt hij pas tijdens zijn indrukwekkende drumsolo. De vier mannen, het zijn eigenlijk kwajongens, zijn bijzonder goed op elkaar ingespeeld. Het samenspel beperkt zich niet alleen tot samen muziek maken. Ook zetten de mannen een leuke, humoristische act neer. Dit is een band die je niet wilt horen op je geluidsdrager: deze band wil je /moet je live beleven. Helaas zal dit niet zo lang meer kunnen, want Jan Rijbroek zet voorlopig een punt achter zijn carrière. Samen met de JR Band vertrekt zeker de helft van het publiek. De andere helft blijft voor de band die alleen maar speelt als ze er zin in hebben. En CC-Rider heeft er vanavond zin in! Tijdens een ietwat rommelige start, inclusief een kortdurende slechte geluidsweergave, vraag ik mij weer eens af waarom ik deze band nou zo leuk vind. Wetend dat ik het antwoord niet zal vinden, geef ik mij maar over en blijf dansen tot het einde. En, zoals een ware fan betaamt, de kleine onvolkomenheden bedek ik met de mantel der liefde.