In de ban van Borsato Al twaalf jaar volg ik de meest succesvolle artiest van Noord-Hollandse bodem op de voet. Een investering van veel tijd, energie en geld. Maar waarom? Op 19 oktober vertrok ik voor bijna twee weken naar Arnhem met acht kaarten voor Symphonica in Rosso op zak. Een plek vooraan is hard werken. Uren voor de deur hangen. Eigenlijk ben je stuk eer het begint; pijnlijk zitvlees, stijf lichaam, verkleumde ledematen. Slecht eten en weinig slapen. Een uitputtingsslag voor de fans. En wederom de vraag waarom? Overal rode shirts, rode spandoeken, rode vlaggen, rode etalages en rode cafés. “Hoe krijgt Marco het voor elkaar”, dachten we. Wat het gesprek terug in de tijd bracht. De zalen met een paar honderd man: wij stonden er. De zalen met een paar duizend man: wij stonden er. Stadia vol: en nog altijd staan wij er. En waarom dan toch? Na zo’n lange tijd voelt het alsof je zelf een stukje hebt bijgedragen. Mond-tot-mondreclame is de beste reclame! Geloven alle diehardfans dat ze gezamelijk een soort sneeuwbaleffect gecreëerd hebben met hun enthousiasme? Misschien wel. Geheel onterecht? Misschien niet. Als wij er nú niet waren geweest, hadden genoeg andere enthousiastelingen kaarten gekocht. Duidelijke koek. Borsato is hot. En terugkijkend op de wervelende shows en lovende recensies: terecht! Maar wat als de fans van het eerste uur er in het begin niet hadden gestaan? Wanneer iemand me om een passende kreet voor Marco Borsato vraagt, zijn er duizend gedachten, maar zou ik er één uitpikken: ''Groot geworden door klein te blijven.'' Persoonlijk vind ik dat zijn kracht. Ik geloof niet in die ideale schoonzoonstatus; ik geloof dat Marco gewoon een mens is. Op het podium, op tv en tussen zijn fans. Alles lijkt oprecht uit zijn hart te komen. Alles bij elkaar. Daarom dus! Ineens valt me nog iets in: wij worden blij van Marco en hij van veel fans. Één blije vicieuze cirkel. En zonder fans is die cirkel niet compleet. Kijk, daar is ook onze rol! Kelly Turenhout (Borsato fan én medewerker 3voor12NoordHolland)