Toen ik Parkhof binnenkwam, moest ik direct denken aan het, niet meer bestaande, Drieluik in Zaandam: een jongerencentrum zoals een jongerencentrum moet zijn! Het grootste verschil tussen toen en nu: toen mocht je overal nog roken! Onder het genot van een biertje en, daar waar het mocht, een shaggie, liet ik mijn ogen ronddwalen. Ik had een zeer jong publiek verwacht, maar de leeftijd van de bezoekers was zeer divers: van zeer jonge pubers tot veertigers - vijftigers. Tot de laatste groep behoort waarschijnlijk ook de man die op een zeker moment zeer energiek de zaal binnenkwam. Mijn hart maakte een sprongetje: Mark Foggo himself! En in al die jaren geen spat verandert! Nou uhm, een klein beetje: niet meer zo graatmager en een paar rimpeltjes rijker. Mark Foggo’s Secret Meeting bestond slechts een jaar of vier. De, al lang niet meer nieuwe band, Mark Foggo’s Skasters zullen niet aantreden vanavond. Het concert vanavond is één van de zes “Special Project” concerten, onder de naam Bad Taste. Met een kleine bezetting (Mark Foggo: zang, Jo van ’t Zand en Arjen Rommens: toetsen, Rene Béaart: drums) heeft Mark Foggo nu even de mogelijkheid om op een aantal kleine podia te spelen. Twee toetsenisten, een drummer en Mark: zal dit niet heel “skaal” worden? Direct na de eerste klanken blijkt mijn angst ongegrond. De vier muzikanten produceren een verrassend volle skasound. Van enig tekort aan instrumentale bijdrage is absoluut geen sprake. Af en toe wordt één van de toetsenborden vervangen door een basgitaar en Mark zelf bespeelt op geheel eigen wijze het kleine rode gitaartje. De stem van Mark Foggo lijkt krachtiger, rijper en beter dan vroeger. Met zijn gekke uithalen krijgt Mark nog steeds de lachers op zijn hand. Mark is niet alleen ska, maar ook the(sk)ater. Beethoven couldn’t play ska, maar het viertal zet een fantastische Negende Skaphonie neer, terwijl Mark het publiek aanmoedigt om luidkeels “Couldn't play ska” mee te zingen. Mark laat op een zeer hilarische, maar ook griezelig realistische wijze zien en horen hoe belachelijk voetbaltrainers zich soms gedragen. En al realiseerde ik mij dat nooit: “Als de lente komt, dan komen de hasjies uit Amsterdam” En hoe? Op ska, gemixt met een ouderwets Amsterdams walsje! Na meer dan twintig nummers (helaas geen “Religious Song”, “Memory Lane” of “New Shoes”) komt aan Bad Taste een einde. Ik heb de smaak te pakken: het duurt nu geen twintig (of waren het nou vijfentwintig) jaar meer!