Als ik binnenkom in een behoorlijk vol Parkhof tikt even later de band Desecration af om mijn avond op te warmen. Dat lukt ze heel goed want voordat ik het weet sta ik met het kippenvel op mijn armen van de loeistrakke riffs en akelig snelle killerfills van de drummer met zonnebril te genieten. Desecration draait duidelijk al een tijdje mee in het extreme metalwereldje en weet met haar deathmetal door een enorme instrumentbeheersing en een goede degelijke grunt te imponeren. Halverwege de set wordt het tempo tot onmenselijke snelheden opgevoerd en slaagt Desecration er toch in een bijna speedmetalachtige strakheid te bewaren. Dan is het de beurt aan de hoofdact, Extreme Noise Terror. Als zij eenmaal losgebarsten zijn staan maar liefst zes man staan op het podium om een sound te produceren waar je Halleluja tegen zegt. Het is duidelijk te merken; hier komt het publiek voor. De band bestaat uit twee gitaristen en bovendien twee zangers die met elkaar de strijd aangaan wie de prijs wint voor meest diepe oerbrul respectievelijk hartverscheurend gekrijs. Toch schept dit blijkbaar een band want gebroederlijk staan zij op zeker moment samen in de microfoon wat fijne keelklanken uit te stoten. Dat dit een band is die al twintig jaar bestaat is te horen. De sound is helemaal volgeplamuurd, de nummers zijn moddervet en zitten vol tempowisselingen. Ondanks de agressie wordt er superstrak gespeeld. Onwaarschijnlijk is dat er zoveel ideeën in nummers van gemiddeld 1,5 minuut passen. De afwisseling binnen de nummers met blastspeeds en slepende riffs maken het geheel erg boeiend om naar te luisteren, of beter te ondergaan. Een toegift komt er nog maar zonder zanger Dean Jones. Toegift met hem of niet, mijn avond kan niet meer stuk en ik ben geïnspireerd om de stad in te gaan en de kroegen onveilig te maken - in plaats van mijn degelijke plan om meteen maar naar huis te gaan. Mooi dat bands dit kunnen losmaken en fijn dat een podium als Parkhof dit extreme genre een warm hart toedraagt.