Driemansformatie Voicst uit Amsterdam stond afgelopen week in Poppodium de Kade , Zaandam. Voor aanvang van het concert werd de alternatieve popliefhebber door de dj al gerustgesteld met indie-rock nummers van diverse bands, waaronder “Das Pop”. Qua stijl valt Voicst wat dat betreft ook in te delen bij alternatieve rock. Het tempo is steeds hoog, wat ze al op de typering adhd rock is komen te staan. Het lukte Voicst vanaf het eerste nummer om een doorleefd optreden neer te zetten; volledig op te gaan in de muziek en het publiek daar in mee te nemen. Muzikaal zit het goed in elkaar met leadzanger en gitarist Tjeerd Bomhof die qua zang met mooie melodielijnen aangevuld wordt door bassist Sven Woodside. De op sokken drummende Joppe Molenaar zong minstens zo intens mee; alleen was hij niet versterk met een microfoon. Maar dit toonde wel meteen de betrokkenheid van de bandleden met elkaars partijen. De Kade is een prettig Poppodium, wat ruimte biedt aan veel mensen, maar toch een intieme sfeer behoudt. Boven de zaal hing een hoop vinyl. Bars aan de achter- en zijkant. Aan de andere zijkant draaitafel met jaren `’70 “80 platenhoezen. Op het plafond is op veel plaatsen een soort schuim geplakt, wat een absorberende werking heeft op de akoestiek, maar galm of schelle geluiden dempt. De Kade is kortweg een gezellig ‘muziekhol’. De band die met tussenpozen, begonnen als schoolbandje, al sinds 1996 bij elkaar is heeft tot nog toe een album opgenomen, “11-11” waarop onder andere “ chemical push” (gaat over Amsterdam), “ you look like coffee” en hun door de Fifa en een bierbrouwer geadopteerde “ whatever you want from life” staan. Zanger Tjeerd Bomhof kwam bij tijd en wijle wat “dandy” over en onderbrak het concert soms om een nummer op te dragen aan Argentinië (verloren na strafschoppen), iets te vertellen over porn en korn en een genuanceerde kanttekening te plaatsen bij een bekende politica. Maar ondanks die ongein kwamen we voor de muziek en dat zat wel goed. Drummer Joppe, centraal voor op het podium vormt de schakel tussen gitarist en bassist, die een paar nummers ook als tweede gitarist meespeelde. Als drummer bepaalde hij het tempo. En de intensiteit van Voicst is voor een groot deel toe te schrijven aan zijn energieke inbreng (laten we zeggen voor 1/3 en nog een beetje). De intensiteit en doorleefdheid bleken deze avond weer echt een handelsmerk. Als publiek krijg je het gevoel dat er drie mannen op het podium staan die doen wat ze tof vinden. Hun eigen ding doen. Met het officiële laatste nummer, “whatever you want from life”, maakte de band nog een act, door vlak voor het eind te stoppen en pas na een minuut of vijf (onderbroken door een drumsolo) weer op te pakken en uit te spelen. De bassist was enige nummers eerder al bij “ Alabama’s” al spelend en blootsvoets op de loop gegaan en had daarbij na eerst bijna backstage te zijn geweest ook nog de vriendelijkheid om tussen het publiek in te gaan spelen. Het maakte allemaal een nogal jolige indruk die de grens tussen publiek en artiest relativeerde en de avond ten goede kwam. De op het moment volop tourende band moet echt een pluim krijgen voor hun inzet en stante pede beleving van hun muziek. Ze toonden een bevlogenheid en professionaliteit die niet vanzelfsprekend is.