Voorprogramma Flipo Mancini laat horen dat er niet alleen leuke gitaarbandjes uit België komen. Het uit Vandal X samengestelde trio speelt het hardere punk en emowerk. Flipo Macini heeft een goed geluid, speelt strak heeft een goede leadzanger en wordt ondersteund door de zang van zijn twee kompanen. Het gevarieerde gitaargeluid en het stuwende baswerk en de intense songs van de band zorgen voor een opgewarmde zaal - ondanks de airconditioning, broodnodig in de bloedhitte die Haarlem teistert. Maar The Thermals is waar iedereen voor gekomen is. Opvallend is het gemeleerde publiek dat bestaat uit jonge alto’s tot de serieuzere popkenners. De inmiddels door het vertrek van Jordan Hudson tot een trio uitgedunde Punkpop formatie gooit meteen de beuk erin. The Thermals beginnen met een aantal mid-tempo nummers van de in september te verschijnen nieuwe CD. Bassiste Kathy Foster staat als een gek met haar hoofd te zwaaien op het ritme. De nasale zang van gitarist/zanger Hutch Harris doet me nog steeds een beetje denken aan de stem van Placebo voorman Brian Molko maar dat mag beslist geen schande heten. Naarmate de set vordert wordt het tempo langzaam opgeschroefd en komen er steeds meer nummers van het tweede album Fucking A langs. De van dat album getrokken single “How we know” wordt door het publiek luidkeels meegebruld. Als mijn persoonlijke favoriet “God and country” goed valt en het aantal pogoënde mensen hand over hand toeneemt lijkt de band op zijn top te zitten. Ook het shirt van Hutch Harris laat de sporen van inspanning op het podium zien, het is zeiknat van het zweet. Als na een aantal lekkere up-tempo nummers de set eindigt is het publiek nog lang niet verzadigd. Maar het geschreeuw en gefluit van het publiek om meer mag niet baten. The Thermals zijn klaar. Stoppen op je hoogtepunt heet dat.