Heist is een jonge Haarlemse band waar ik tijdens het Haerlemsche helden festival in september al kennis meegemaakt had. Toen een prettige verrassing. Nu ook weer fijn om naar te luisteren en het valt me nu nog meer op dat de band erg beïnvloed is door de Grunge stroming. De band begint met een nummer dat erg doet denken aan de sound van de helaas te vroeg verscheiden Stone Temple Pilots. Gaandeweg de set doen de zanglijnen af en toe aan die van Chris Cornell denken. Alleen zonder zijn power en het muzikale experiment van zijn voormalige werkgever Soundgarden. Hoewel het geluid goed is, de gitarist weer als vanouds retestrakke riffs speelt en er in het algemeen eigenlijk goed gespeeld wordt blijft de zang helaas een zwak punt van Heist. Ook valt me op dat de nummers van Heist op een bepaald moment wat eenvormig lijken te worden. Gelukkig wordt er een mooi slepend nummer met een zweverige gitaarlijn gespeeld die voorkomt dat de set saai wordt. Maar we moeten vooral niet vergeten dat deze band pas heel kort bestaat. Veel spelen en nummers blijven schrijven kan ervoor zorgen dat de band beter wordt en bij een groter publiek kan gaan aanslaan. Clutch treedt na een korte break aan. En dan staat er een band die meteen van het begin af aan weet te overtuigen. Zodra het eerste nummer begonnen is, is duidelijk dat we hier te maken hebben met een band die al meer dan 15 jaar actief is. De band begint met een erg bluesy nummer. Dat is even wennen, maar daarna worden er nummers gespeeld met een erg lekkere sound; zwaar grungy, moddervet en erg groovend. Clutch tapt uit diverse vaatjes, grunge, metal, blues en stonerrock. Zanger Neil Fallon heeft een enorm bereik en staat relaxed achterover leunend enorm lekker zelfverzekerd te zingen. Zijn stem doet af en toe aan Dave Wyndorf van Monster Magnet denken. Dezelfde uithalen. Overdonderend. De muziek van Clutch lijkt op het eerste gehoor simpel in elkaar te zitten, maar zit bij nadere beluistering eigenlijk verdomd goed in elkaar. De sullig ogende gitarist speelt moddervette en tegelijk complexe riffs. Ook de dikke drummer Jean-Paul Gaster weet te imponeren met zijn allesbehalve logge ritmes en werkt zich flink in het zweet. Clutch speelt een afwisselende set en ook de nummers zelf kennen een mooie opbouw en zitten vol met tempowisselingen en onweerstaanbare grooves. De nummers worden later in de set door een tweede gitarist versterkt en gaan er bij het publiek in als koek. Ook ik ben in mijn nopjes, want wat swingt deze band! Eén van de laatste nummers in de toegift is een onvervalste en snelle boogie. Om daarmee het publiek intens tevreden achter te laten. 3voor12 is ook onder de indruk van dit indrukwekkende optreden van een stel rasmuzikanten.