Het Roef en Marjan-syndroom ,,Henk-Jan Smits is dikke pad en een gore klóótzàk", gromde Roef nadat de jury van X-Factor had verteld dat deze Groningse nono en zijn zingende partner Marjan niet doorgingen. ,,Wat!". Ze hadden toch zangles gehad? Er werd zelfs met een rechtszaak gedreigd. De zelfoverschatting en primitieve verontwaardiging van dit stel uit Stadskanaal en Nieuwe Pekela waren stuitend, maar leverden ook hilarische gêne-tv op. Zo hilarisch dat er kijkers waren die dachten naar acteurs te hebben gekeken. Nee, lieve mensen, Roef en Marjan zijn echt, dat is het enge. Nog enger: ze zijn niet alleen. Hordes talentlozen komen dagelijks uit hun verdrietige verveloze buitenwijkflatjes om op tv hun verwrongen illusies na te jagen. En ze worden boos op iedereen die hen miskent. Nu veroordeel ik de manier waarop Smits ten koste van de kandidaten scoort, maar ik heb begrip voor zijn stelling dat mensen zónder een sprankje muzikaliteit, maar mét een grote bek, vragen om een meedogenloze aanpak. Ook voelde ik iets van lotsverbondenheid met de zelfingenomen talentscout. Niet dat het zo erg is. ,,John Min is een gore klootzak", heb ik nog nooit gehoord. Maar slechte bandjes die je doen walgen van eigendunk, kruisen wel eens mijn pad. Het is het onafwendbare lot van een regionale popjournalist en een baan als recensent bij de Volkskrant is nu eenmaal niet voor iedereen weggelegd. Dat is een kwestie van kritische reflectie en realiteitszin. Iets wat vele jonge muzikanten per defenite ontberen. Die vinden zichzelf altijd de beste, de mooiste en de coolste. En wie dat niet vindt, die luistert toch gewoon naar wat anders. Duhh. En zo hoort het ook, jeugd kan niet zonder sturm und drang. Maar om dat te temperen zijn er popjournalisten uitgevonden die tegen deze bandjes zeggen wat er beter moet. Vrienden en familie doen dat nu niet. Dus, speel je in een band en vind je jezelf geweldig? Prima, maar het zou ook wel eens het begin van het Roef en Marjan-syndroom kunnen zijn. John Min, popmedewerker van de Alkmaarsche Courant