Gewapend met paraplu’s betraden wij vorig weekend het Canadaplein in Alkmaar. Het plein was kurkdroog, maar dat zou niet zo blijven. Om exact half drie in de middag werd het Matt Schofield Trio aangekondigd. Blijkbaar was dit tijdstip voor de heren nogal ongewoon. Want na het eerste nummer zei Matt: “Laten we doen alsof het half drie in de nacht is.” (vrije vertaling uit Engels). En daar had het, nog steeds toestromende, publiek zeker geen moeite mee. Frontman Matt wisselde zijn meeslepende zang af met een knap staaltje gitaarspel. De emoties werden niet alleen instrumentaal en vocaal weergegeven. Je zag de blues in het lichaam en in het gezicht van de peformer. De bassist, nu geen basgitarist, maar een basorganist, gaf met zijn orgel een zeer verrassende baspartij weer. Niet alleen de left-hand baspartij werd door Jonny Henderson fantastisch gespeeld; met zijn rechterhand wist hij fantastische melodieën uit zijn orgel te halen. De drummer, ik verstond heel iets anders dan Evan Jenkins, maakte met zijn drumspel het trio tot één compleet, goed op elkaar ingespeeld geheel. Bijna niemand verliet het Canadaplein, ook niet tijdens de plensbuien. En, het werd alleen maar drukker. Een groot gedeelte van het publiek kwam speciaal voor Cuby & the Blizzards. Dat kon je horen (gesprekken) en zien (oudere jongeren filled with the blues). Weer precies op tijd werden de Blizzards met groot enthousiasme door het publiek begroet, maar toen Cuby (Harry Muskee) iets later, tijdens het eerste nummer het podium opkwam, ging het publiek helemaal uit zijn dak. Met zijn stoere houding en een sigaretje in zijn ene en een biertje in zijn andere hand én natuurlijk zijn stem, zorgde hij voor een heerlijk relaxed sfeertje op het podium en op het plein. Gedurende het hele concert, waarin hij zelf niet eens een grote rol als zanger speelde, wist Cuby het publiek in grote vervoering te brengen. Ook het orgelspel met toegevoegd Leslie-effect, en het gebruik van de synthesizer, bespeeld door Helmig van de Vegt, bepaalden daarbij voor een groot gedeelte de sfeer van de nummers. Op de voorgrond tredend en bijzonder indrukwekkend was het gitaarspel van Erwin Java. Alleen de mensen vlak bij het podium konden zien hoe hij ook met de gitaar op zijn rug virtuoos door bleef spelen. De opgestoken paraplu’s, vanwege de zoveelste plensbui, belemmerden op dat moment een goed zicht op het podium. Heel relaxed zat Herman Deinum op zijn stoel zijn baspartijen te spelen. Erg leuk om te zien: zijn non-verbale interacties met Erwin en met Hans Lafaille, de drummer. Net zo wisselend als het weer, was ook het repertoire van C+B. En het plezier van het spelen, van het samenspel op het podium werd uitgegoten over het publiek en daar omgezet in een weergaloos genieten. Veel te snel kwam daarom een einde aan deze Bluesmiddag. De “ups” en “downs”, zo kenmerkend voor de Blues, werden extra geïllustreerd door de afwisseling van zon en regen. Dus in alle opzichten een prachtige afsluiting van “Zomer op het Plein”.