Het heeft even geduurd, maar eindelijk heeft Nederland Vive la Fete ontdekt. Els Pynoo, gekleed in corset met wespentaille, doet denken aan een fifties-pornoster, De muziek van de groep grijpt terug op de eighties-electro, maar toch is de band helemaal klaar voor de toekomst. Of de ongenaakbare uitstraling van zangeres Els nu komt door haar uitbundig gespannen dansen, door de smachtende blikken van echtgenoot/gitarist/zanger Danny Mommens (ex-dEUS), door haar hoge staccato stem of door haar erotische schoonheid; ze breekt continu het ijs door te lachen en af en toe haar ogen te laten zien van onder uit haar lange pony. De band straalt meer dan ooit passie voor hun muziek en voor elkaar uit, wat resulteert in een muzikaal vrolijke boel. En dat slaat aan bij het publiek. De volle P60 is daardoor één krioelende massa mensen. De muziek is dan ook om helemaal in op te gaan: met het tempo dat langzaam omhoog gaat, een beat die steeds vetter wordt en tonen die aleen maar hoger gaan. Niet alleen de compositie van de nummers, maar ook de show is zorgvuldig opgebouwd richting een explosieve en zinderende climax, eindigend in een ware kakofonie als het publiek achter gitaar en microfoon wordt gezet. Vive la Fete: leve het feest, in hun eigen woorden: it’s a statement of positivism.