TJE sluit het jaar bovennatuurlijk mooi af in Lommel

Al sinds 1 augustus dwaalt er een kort festivalfilmpje rond in mijn telefoon, gemaakt op AFF in Genk. ‘Supernatural’: een beeldschone, onuitgebrachte, song van de Vlaamse experimentele popact TJE die zich sindsdien hardnekkig in mijn gehoorgang heeft genesteld. Dus ja, op een donderdagavond naar Lommel karren om ‘m opnieuw live te horen, was een logisch vervolg.

Je moet er wat voor over hebben om CC Adelberg te bereiken. Wegafzettingen, wegen die het woord ‘weg’ amper verdienen en zelfs parkeren in spookstad Lommel blijkt een wedstrijd op zich. Maar eenmaal binnen in het fraaie cultureel centrum valt alles meteen op zijn plek: op welke concertlocatie krijg je tegenwoordig nog een glas wijn mét olijfjes erbij? Het voelt eerder als een jazzclub dan als de plek waar binnen enkele ogenblikken elektronische effecten, vervormde stemmen en gitaren zullen klinken. Intussen draait de dj albumtracks van Youth Lagoon en Tunng – de betere indiefolk.

Rond half negen doven de lichten, nadat de bandleden zich schier onopgemerkt door de zaal van Bar Dada (zo heet hier de foyer op popavonden) richting podium hebben bewogen. Een groot deel van het publiek peuzelt intussen hun olijfjes nog weg en naast me overlegt een stel met in beide (!) handen een trappist uitgebreid de kerstplannen. Je begint je af te vragen of dit publiek wel weet wat het te wachten staat. Waarschijnlijk niet.

Maar geen Flemish disease vanavond: vanaf het moment dat Lindy Versyck in ‘Feed Me’ haar eerste noot zingt, is het muisstil. Versyck beschikt over een klok van een stem, die in de intrigerende openingstrack meteen alle kanten op wordt gebogen. Aan weerszijden bouwen Melvin Slabbink en Klaas Leyssen – op onder andere gitaar en bas – een gitzwarte wereld op, waar je flink tegen bestand moet zijn om er niet volledig in meegezogen te worden. Neem ‘coolkidsbar’: Melvin bedient subtiel zijn pedaldrum terwijl Klaas een batterij aan effecten open trekt. Intussen zweeft Lindy’s zang ergens tussen Björk, Rosalía en andere avant-gardistische popheldinnen.

Alsof het zo moest zijn kondigt Lindy aan dat de volgende single, die eind januari uitkomt, ‘Supernatural’ is. Het moet vreemd lopen mocht die track volgend jaar mijn eindejaarslijstje niet halen. Een dijk van een popsong. In het slot is er nog plek voor singles ‘This Is’ en ‘Easy’, waarbij laatstgenoemde een Eilish‑achtige outro meekrijgt. Zo schommelt TJE gemakkelijk tussen diepdonkere pop, postrock en allerlei andere pracht waar je maar heel lastig je vinger op kan leggen.

Het krappe uur is voorbij gevlogen en het koppel naast me heeft hun twee trappisten per persoon nog niet leeg. Ze hebben hun glazen even op de vloer gezet – ze applaudisseren twee volle minuten. 2026 wordt het jaar van TJE.