Zero for Three: Suzan Köcher’s Suprafon, Ohio Mark en Competition Zero for Three: Suzan Köcher’s Suprafon, Ohio Mark en Competition

Dan is het tijd voor een band waar wél iets over bekend is, namelijk de Belgische band Ohio Mark. De sfeer verandert direct: de donkere sferen nemen de zaal over en we zien vooral grijstinten. Je merkt meteen dat het tijd is voor shoegaze, een genre dat verwijst naar het gebruik van vele effectpedalen en dus vooral veel naar de vloer en schoenen wordt gestaard. En daar is geen woord aan gelogen. Dit Antwerpse trio is geïnspireerd door artiesten zoals My Bloody Valentine en genres waaronder shoegaze, post-punk en noise.

Hun eigen geluid wordt voornamelijk gevormd door gitaren en synthesizers. Er is dan ook verbazing in de zaal dat er geen drummer is, terwijl deze wel echt aanwezig lijkt te zijn (maar die komt gewoon uit een drumcomputer rollen). Heeft het alles dat aan shoegaze voldoet? - ja: je hoort een hoop effecten, de zang is vervaagd en de band heeft inderdaad meer contact met de vloer en de instrumenten dan met het publiek. Hoewel soms nog een dankjewel door de microfoon galmt, zijn de mannen vooral bezig met muziek maken. Het trio lijkt te weten wat het doet, maar lijkt toch iets te missen: ondanks alle effecten en zwaarte, voelt het vlak aan en lijkt er iets verloren te raken. Het voelt minder oprecht, het mist wat diepgang en iets wat echt weet te raken.

Het publiek deinst daardoor ook wat terug naar achteren en de zaal oogt leger dan eerst. Jammer, want op de momenten dat de band even afwijkt van de gebaande paden, maken ze wel degelijk indruk. Zo komt er hier en daar even een fijne zware bas bij en zijn de wat hardere instrumentale stukken met sterke gitaarrifs genieten. De set wordt naar het einde toe iets afwisselender en hoewel er zonder een duidelijke afsluiter wordt geëindigd, lijkt het aanwezige publiek het toch te hebben gewaardeerd.

Als alles wordt klaargezet voor de afsluiter van de avond, waan je je al gauw in totaal andere sferen. Het mag snel duidelijk zijn dat Suzan Köcher’s Suprafon wel van wat glam houdt. Het podium wordt gevuld met glitterende blouses, leren broeken en een fantastisch glinsterende paarse jurk - zelfs de microfoon mag er niet voor onderdoen en is bezaaid met glittersteentjes.

De Duitse band begeeft zich voor het eerst aan optredens in Nederland, en Maastricht mag Suzan Köcher en haar drie bandleden als eerste ontvangen. Tot nu toe hebben ze vooral getourd in het thuisland, maar sinds de release van hun debuutalbum in 2017 hebben ze toch al een schare fans. Het laatste album ‘In These Dying Times’ is in 2024 uitgekomen en staat daarmee vooral in de spotlight vanavond.

En niet alleen dat album staat in de spotlight, maar de hele band weet bijna continu je aandacht te trekken. In een goedgevuld uur worden we meegenomen naar een andere planeet waarin we even kunnen wegdromen en mogen ontsnappen. Je hoort duidelijk de invloeden uit de jaren ‘60 die worden versterkt door de futuristische geluiden van de synthesizer. Suzan’s heldere, zweverige en tegelijkertijd krachtige stem weet je te pakken en laat een beetje denken aan Sylvie Kreusch. Op een gegeven moment grijpt ze naar een zakdoekje en zegt ze ziek te zijn, waarna ze perfect ‘In These Dying Times’ inzet.

Nadat het publiek is opgewarmd, komt de tamboerijn erbij, vergezeld door een stevig gitaargeluid. De psychedelische sound treedt duidelijker op de voorgrond en de band laat wat meer pit zien. Het voelt puur, oprecht en niet zomaar als een act - en dat terwijl er zelfs even aan mime wordt gedaan. Uiteindelijk wordt het publiek ook opgeroepen om te dansen tijdens het nummer ‘Living In A Bad Place’ dat uitmondt in een hoogtepunt waarmee de avond wordt afgesloten. Een warme, mooie afsluiter voor deze wederom sterk afwisselende maar daardoor niet minder sterke editie van Zero For Three.