De setlist leunt zwaar op hun nieuwe, zestiende studioalbum Life, Death and Dennis Hopper. Voor bezoekers die minder voeling hebben met dit conceptuele werk kan dat de avond wat uitdagender maken; de helft van de show staat in het teken van dit album. Het is een cinematografisch album en dat wordt vanavond versterkt met een vertoning van films op de achtergrond. Dat lijkt voor de mannen van The Waterboys nog niet genoeg theater op te leveren. Ze hebben namelijk ook drie achtergrondzangeressen meegenomen om de band te versterken. Maar brengt deze toevoeging daadwerkelijk de show naar een hogere vibratie? De impact lijkt niet overal in de zaal door te dringen. De zang van het trio is niet altijd even zuiver en leidt daarom soms af van het vertrouwde gezang van Mike Scott.
Wanneer de klassieke Waterboys-nummers gespeeld worden komt de zaal, grotendeels gevuld met oudere fans, merkbaar tot leven. Hoofden bewegen soms op, soms net naast de beat, voeten tikken op de grond, en hier en daar wordt zelfs flink gedanst. Bij nummers als 'Fisherman's Blues', 'Don't Bang The Drum' en 'A Girl Called Johnny' word duidelijk dat de stem van Mike Scott prachtig verouderd is. Nog altijd vol romantiek en karakter zingt hij zijn nostalgische nummers energiek.