The Vices maakt met vlagen indruk in de Nieuwe Nor The Vices maakt met vlagen indruk in de Nieuwe Nor

Bij voorprogramma Afterpartees ligt het Pinkpop-debuut alweer tien jaar achter ons. Jarenlang gold de band als een grote belofte, een stempel dat nooit helemaal werd ingelost, maar dat lijkt ze tegenwoordig niets meer te deren. Welke rol ze ook spelen, hij past ze als gegoten – en als voorprogramma werkt het al helemaal. Frontman Niek Nellen blijft een soort losgeslagen kleuter met iets teveel suikershots: rennend, springend, struikelend, schreeuwend, en vooral heerlijk manisch. De powerpopsongs zijn nog altijd even fris en aanstekelijk, en de zaal slikt ze zonder morren, al wil de echte beweging voorlopig nog niet helemaal op gang komen. Al met al een erg fijne opwarmer. 

De zaal – gevuld met zowel jonge meiden als mannen die verdacht veel weghebben van Pieter Omtzigt – staat inmiddels schouder aan schouder voor het podium, klaar om The Vices met open armen te ontvangen. Zodra tegen negenen het zaallicht dooft en frontman Floris van Luijtelaar de eerste akkoorden van ‘Gold’ inzet, is de boel meteen wakker. Het begin van de set is sowieso indrukwekkend te noemen: met drie albums op zak blijkt The Vices stiekem gewoon een hele stapel fijne songs te hebben. In het openingsblokje passeren ook ‘Looking For Faces’ en ‘Never Had To Know’, de één leunend richting Cage The Elephant, de ander knipogend naar The Kooks. Ja, het is wat makkelijk – maar het werkt. Het eerste halfuur vliegt voorbij voor we doorhebben dat we er zijn.

Toch begint het momentum langzaam weg te sijpelen wanneer de band besluit er ineens een cover van ‘War Pigs’ tegenaan te gooien. Een opmerkelijke keuze, die bovendien ook wat uit toon valt met de rest van hun repertoire. Een bezoeker vraagt zich luidop af: “Waarom dit nummer?”, waarop Van Luijtelaar met een keurige uitleg komt. De tracks die volgen worden stuk voor stuk professioneel en strak gebracht, maar blijven nergens écht hangen. Het helpt niet dat je het ene moment het gevoel hebt naar een middelmatig Franz Ferdinand b-kantje te luisteren en het volgende naar een (goede) song die net zo goed van The Strokes had kunnen zijn. The Vices weten precies waar ze hun mosterd halen. 

Het einde van de set herbergt gelukkig weer wat knallers. ‘Strange Again’ en ‘Boy’ worden onthaald als hits, en dat zijn ze stiekem ook. In de laatste minuten bewijst The Vices waarom ze zo’n trouwe schare fans opbouwen: wanneer de songs raak zijn, zijn ze ook écht raak. Melodieus, hitgevoelig en precies aanstekelijk genoeg om ze bij het tweede refrein al mee te zingen. Zo verlaat het publiek met een glimlach de zaal – misschien niet volledig van hun sokken geblazen, maar wel degelijk vermaakt. The Vices zijn er nog niet helemaal, maar de contouren van een band die genoeg in z'n mars heeft, stonden vanavond duidelijk op het podium.