Nailed to Obscurity als headliner, maar Yoth Iria steelt de show in de Muziekgieterij Nailed to Obscurity als headliner, maar Yoth Iria steelt de show in de Muziekgieterij

Oak, Ash & Thorn mag aftrappen. De band begint dicht bij elkaar, met de rug naar het publiek, terwijl de intro klinkt als een duister sprookje. De kleine zaal is nog vrij leeg, maar de band laat zich daar niet door uit het veld slaan. Frontman Adam Armstrong rent vol energie het podium op wanneer ‘Dying Culture’ wordt ingezet. Deze band laat zich lastig in een hokje stoppen: ze mengen elementen van bands als Immortal en In Flames met af en toe een vleug folk.

Armstrongs theatrale voorkomen trekt meteen de aandacht. Hij schakelt soepel tussen grunts en cleane zang, al gaat het soms nét mis, mogelijk door gedoe met zijn in-ears. Bij ‘Headless’ ondersteunt hij de tekst letterlijk door zijn hoofd hard opzij te trekken en expressieve handgebaren te maken. Ook drumster Cierra White, de enige vrouw vandaag op het podium, valt op: strak, krachtig en de ruggengraat van de set.

Maar de echte show wordt gestolen door drie opvallend jonge bezoekers op de eerste rij. Ze headbangen fanatiek mee en krijgen beetje bij beetje de rest van het publiek mee. Bij ‘Auras’ gaan de eerste vuisten voorzichtig de lucht in. Tegelijkertijd wordt duidelijk dat de band misschien iets te veel stijlen in één set probeert te stoppen; de rode draad raakt soms kwijt. Dat valt vooral op bij afsluiter ‘Drink to Your Dead’, een bijna cliché folkmetalnummer dat zo van Alestorm had kunnen zijn. Oak, Ash & Thorn zet een degelijke, maar niet uitzonderlijke show neer.

Dat Griekenland sterke blackmetal voortbrengt weten we dankzij Septicflesh en Rotting Christ. Binnen die scene verschijnt de laatste jaren ook nieuwkomer Yoth Iria, opgericht door Jim Mutilator, geen onbekende voor fans van Rotting Christ. Die link verklaart misschien waarom het ineens drukker wordt vooraan.

Frontman Orestis Oikonomopoulos betreedt het podium ceremonieel: met kaars en pendel, alsof hij een heidens ritueel inzet. Hij knielt, heft zijn armen, zingt mee met de intro en zodra ‘Blazing Inferno’ losbarst, giet hij kaarsvet over zichzelf heen. Het is meteen duidelijk dat Yoth Iria een eigenzinnige frontman heeft.

Tijdens datzelfde eerste nummer duikt Oikonomopoulos al het publiek in om teksten van dichtbij in gezichten te schreeuwen, terwijl hij de mensen vast grijpt. Zijn facepaint, intense blik én onverwachte neiging tot vrolijk huppelen over het podium zorgen voor een mix van dreiging en humor. Intussen levert de band achter hem strak spel en een stevige muur van geluid. Ook de gitaristen zoeken veel contact met het publiek, vooral met de drie jonge metalfans vooraan, van wie de kleinste zelfs een paar keer een vriendelijke aai over zijn bol krijgt van Mutilator.

Oikonomopoulos blijft springen, huppelen en soms onhandig vallen, maar gaat even vrolijk verder vanaf zijn knieën. De cover van Rotting Christs ‘Non Serviam’ wordt gretig ontvangen, ook al is de frontman op dat moment zijn microfoon even kwijtgeraakt. Gelukkig biedt iemand uit het publiek een helpende hand.

Het optreden is visueel en muzikaal heel sterk, waarbij iedereen zichtbaar geniet. De afsluiter ‘Sid Ed Djinn’ laat horen dat Yoth Iria ook muzikaal overtuigt, met een vleug Behemoth in het geluid. Ondanks de dunne opkomst krijgt de band een warm en luid applaus en neemt uitgebreid de tijd om iedereen te bedanken. Het is een van de opmerkelijkste én vrolijkste blackmetalshows die we in lange tijd zagen.

Dan is het de beurt aan headliner Nailed to Obscurity, op hun eerste eigen tour. Hun album Generation Of The Void verscheen eerder dit jaar, een mix van melodische death metal, doom en prog. De band opent met ‘Glass Bleeding’ en meteen valt de krachtige stem van Raimund Ennenga op, die moeiteloos schakelt tussen droge grunts en bijna plechtige, cleane zang. Ook ‘Feardom’ laat dat goed horen.

De lichtshow, met extra verticale lampen op het podium, geeft het geheel sfeer, maar qua podiumpresentatie blijft het allemaal wat ingetogen. Zeker in vergelijking met de uitbundigheid van Yoth Iria voelt het wat statisch, hoewel de zanger en gitaristen regelmatig op de extra verhoging voor op het podium gaan staan om contact te zoeken met het publiek. Echt indruk maken doet dat niet, want de zaal loopt langzaam verder leeg, een beetje sneu voor de band.

Halverwege zakt de energie merkbaar in. ‘Generation of the Void’ kabbelt voort zonder duidelijke spanningsboog en opvolger ‘Spirit Corrosion’ doet met zijn “whoohoohoo”-refrein zelfs wat poppy aan, wat niet goed aansluit op de rest van hun sound. Toch zijn er ook hoogtepunten: ‘Liquid Morning’ heeft een sterke opbouw en melancholische ondertoon, net als ‘Deadening’. Afgesloten wordt met ‘Road to Perdition', wellicht het sterkste nummer van de set.

Nailed to Obscurity speelt vanavond technisch onberispelijk en heeft zeker een aantal sterke nummers. Maar anderhalf uur blijkt een lange zit en de headline-positie voelt nog net iets te vroeg. Een andere volgorde op de avond had de spanningsboog misschien beter gedaan: Yoth Iria hield de aandacht namelijk zonder moeite vast.