Modeselektor blaast de zaal op Berlijnse wijze op Modeselektor blaast de zaal op Berlijnse wijze op

Het podium valt direct op: drie brede plateaus over de volledige breedte, als traptredes opgestapeld en vol met lampen die nog volledig uitstaan, met daarvoor de dj-tafel van de voorprogramma’s. Om 22:00 trapt Stroes af voor een helaas nog lege zaal. Mijn vrees voor doorsnee 4-on-the-floor techno blijkt gelukkig ongegrond: hij draait 2-step garage, ghetto tech en andere experimentele nummers, en sluit af met een dub(step)-plaat die zo uit het vroege Skream-tijdperk zou kunnen komen. De overgang naar de tweede DJ, Lewie, is mooi: een brede lach en een handdruk, zichtbaar trots dat ze hier mogen staan als het voorprogramma van Modeselektor. Lewie’ke begint met een white label plaat uit zijn krat, vaak een teken van expertise. Zijn vinylset is allesbehalve eentonig en is heerlijk om op te dansen. Terwijl hij draait, loopt de zaal steeds voller en tegen het einde van zijn set zit de zaal goed vol. Stroes en Lewie overstijgen de verwachtingen en blijven keurig binnen de ongeschreven DJ regel dat een voorprogramma niet té energiek mag draaien, want het Duitse hoofdgerecht moet nog komen.

Wanneer de voorste dj-tafel wordt weggehaald en Modeselektor het podium betreedt, gaan ze midden in de installatie staan, de ruimte verandert in één klap. Het publiek realiseert zich opeens dat de zaal vol staat, de master volume knopt wordt omhoog gedraaid, de lichtinstallatie begint te draaien: de spanning stijgt want nu gaat het pas écht beginnen. De zaal is een interessante mix van jong clubpubliek naast ietsje oudere liefhebbers die al elektronische muziek luisterde toen avonden als deze nog “housen” heten. Je hoort net zo vaak Duits en Frans als Nederlands. Het meest typerende moment is misschien wel de Waalse Belg die in het Duits vraagt of ik “Französisch” spreek, waarop ik nee zeg en hij in het Nederlands reageert met dat hij opzoek is naar een beetje MDMA, duidelijk bewijs dat we midden in de Euregio zitten.

Gedurende de hele set is zichtbaar hoe verschillend de twee mannen achter de draaitaffel zijn. Gernot Bronsert staat bijna onafgebroken achter de knoppen, gedreven en geconcentreerd, met agressieve ritmische EQ-cuts waardoor Gernot met precisie en controle de zaal in zijn handpalm heeft. Sebastian Szary is het tegenovergestelde: theatraal, voortdurend in beweging, rookt sigaret na sigaret, gooit misschien wel vijf flesjes water over publiek en eigen hoofd in de eerste vijfenveertig minuten. Hij loopt het hele podium rond, klimt, juicht en roept door de microfoon. Het contrast werkt: controle en chaos die elkaar voortdurend opstoken.

Muzikaal lijkt de set perfect in elkaar gezet te zijn en barst het van de diversiteit. De reputatie van het duo om grenzen te vervagen wordt volledig waargemaakt. Pas na een uur volgt het eerste echt pure technonummer wat je van een Berlijnse DJ zou verwachten. Gedurende de gehele set komen huidige elektronische grootheden langs zoals Flume en Joy Orbison, die afgewisseld worden met underground parels die waarschijnlijk niemand herkent.

Nadat ze 'Mood Wwings' van Little Simz gedraaid hebben, bekend van de Zalando reclame waar volgens mij iedereen kapotgebombardeerd mee wordt, draaien ze een nummer van de band van iemand die veel met Modeselektor gewerkt heeft, Thom Yorke’s Radiohead. Sebastian Szary pakt de microfoon en laat fans via de microfoon meekwaken, het klinkt vals en luid, maar het zorgt vooral voor een glimlachend publiek. Dan is er “Who”, hun bekendste nummer. Szary klimt op de draaitafel, schreeuwt “MAASTRICHT ARE YOU READY?” en de zaal ontploft volledig. Eén fan rent het podium op om Szary te omhelzen. Er wordt niet ingegrepen, het past in de liefdevolle chaos die het duo meebrengt. De avond komt ten einde nadat Szary twee nummers achter elkaar “Maastricht do you want some?” heeft geroepen en de pure euforie blijft in de lucht hangen terwijl het publiek de zaal verlaat.