Mythische Marissa Nadler blijft betoveren Mythische Marissa Nadler blijft betoveren

Maar voordat Marissa Nadler aantreedt is het eerst de beurt aan support act Gloria de Oliveira. Een dame die, zo het even kan, een nog dromeriger uitstraling heeft dan de hoofdact van vandaag. Gestoken in een fraaie Victoriaanse jurk begeleidt ze zichzelf voornamelijk op harp en synthesizer (soms in combinatie) waarbij de harp een hoofdrol opeist. De liedjes zijn echter meer op ambient-leest geschoeid waarbij zelfs het windorgel in de openingssong niet vergeten wordt. Fraai verpakt, maar na een zevental liedjes worden we toch nieuwsgierig naar de hoofdact.

Na een klein half uur is het de beurt aan Marissa Nadler, de voormalig kunststudente die tegenwoordig in muziek-mekka Nashville resideert, om haar nieuwste album voor te komen stellen. Omdat ze in kleine bezetting op tournee is bestaat haar complete begeleidingsband slechts uit één man, namelijk Milky Burgess. Maar dat is een soort muzikale octopus die gitaar speelt met zijn handen en orgel-baspedalen met zijn voeten. Dus dat ze met z’n tweeën geen compleet geluid kunnen produceren is een misvatting. Al hebben Nadler’s verstilde songs natuurlijk ook niet de sound van een volledig band nodig. En die songs zijn bijzonder fraai. Vanavond kun je vanaf opener ‘Drive’ tot slotsong ‘Light Years’ die spreekwoordelijke speld horen vallen. Dat betekent niet dat alle liedjes een ingetogen karakter hebben, want de heerlijk rudimentaire gitaarsolo die Milky Burgess ten beste geeft in ‘All Out Of Catastrophes’ geeft die song een heerlijk scherp randje.

Voorafgaand aan ‘New Radiations’, de titeltrack van het nieuwe album, complimenteert Milky ons nog even met zo’n prachtige zaal als de Muziekgieterij (een plek om te koesteren volgens hem). ‘New Radiations’ is wellicht het prijsnummer van vanavond. De lyrics “retracing the light of a memory” uit het refrein geven wel ongeveer weer waar Nadlers liedjes over gaan.

Marissa Nadler wisselt de songs van die nieuwe plaat vooral af met ouder werk van July, zo bekent ze voorafgaand aan het van die plaat afkomstige ‘Firecracker’. Volgens haar is dat omdat die plaat thematisch in het verlengde ligt van haar nieuwste.

Met ‘To Be The Moon King’, ‘Sad Satellite’ en ‘Light Years’ zijn we helaas alweer aanbeland bij de laatste songs van vanavond. Gelukkig is er nog tijd voor één toegift: het volledig solo uitgevoerde en eveneens van July afkomstige ‘Dead City Emily’. Maar dan is het helaas gedaan en moeten wij, gewone stervelingen, weer de nacht in. Vanzelfsprekend is dat met een verse plak vinyl onder de arm. En voor de die hard-fans wellicht nog met een paar gravures van Marissa’s hand.

Op de vraag of Marisssa Nadler een echt mens van van vlees en bloed is, of toch die geest die mij in mijn dromen najaagt, moet ik echter het antwoord schuldig blijven. Want zelfs met notitieblok, pen én bril in de aanslag ben ik niet overtuigd van haar sterfelijkheid. Gelukkig maar, want haar stem is er een voor de eeuwigheid.