High Vis is momenteel op tour met Turnstile en had nog wat tijd over om een paar zaaltjes mee te pikken – een buitenkansje voor Club AFF aan de Bootstraat in Hasselt, en tegelijk een droomboeking voor een van de programmeurs. Het is ze gegund. Vanavond treedt High Vis in de voetsporen van hun tourmaatjes, die hier in 2022 al een verpletterende show neerzetten. En je voelt het al van ver: ook vanavond wordt het genieten en zweten geblazen.

Over zweten gesproken: telkens als ik met mijn vrienden een biertje drink in de kroeg, komt vroeg of laat die show van Turnstile in de zomer van 2022 ter sprake. Een zomerse woensdag, een graad of dertig buiten, binnen zal het rond het kookpunt zijn geweest. Het zweet droop letterlijk van de muren en het werd zo’n show waar nu iedere muziekliefhebber over zegt dat ‘ie er zogenaamd bij was. 

High Vis kunnen we in sommige opzichten best vergelijken met Turnstile. Zo is High Vis ook een band die het bij allerlei verschillende liefhebbers erg goed doet. Tijdens deze punkshow spot je dus gewoon een Adrianne Lenker-shirt naast een Refused-shirt. Dat zegt genoeg: de Britten leveren genreoverstijgend werk en trekken een breed publiek. Op hun laatste plaat, Guided Tour, passeert onder andere shoegaze, elektronica, britpop en postpunk de revue. Van alles wat, pakweg ergens tussen Oasis, The Stones Roses en Fugazi in, maar het wérkt. En hoe: zelfs twee (!) haperende microfoons krijgen opener ‘Drop Me Out’ niet klein. Vanaf de eerste zweetdruppel grijpt frontman Graham Sayle het publiek bij de lurven. Alleen jammer dat het vandaag achter een barrier moet plaatsnemen – stagedivers zitten er dus niet in. Old school punkregels zouden dat normaal gesproken toch voorschrijven. Maar wie maalt daarom? Vooraan in de volgepakte zaal kolkt het met vlagen alsof we bij Oasis op Wembley staan: iedereen beweegt, springt en schreeuwt anthems als 'Altitude' en 'Walking Wires' kiezeltjehard mee. 

En het is niet overdreven om die songs anthems te noemen: vrijwel alle nummers zitten vol vuur, maar dankzij de kristalheldere gitaarlijnen in de refreinen is er ook genoeg ademruimte om mee te zingen – iets waar het publiek gul gebruik van maakt. Hoe luid iedereen staat te brullen tijdens het refrein van ‘Walking Wires’, zo stil wordt het wanneer Graham voorafgaand aan ‘Out Cold’ vertelt over de meest duistere periode in zijn leven, inclusief een zelfmoordpoging. De dankbaarheid dat hij nog leeft, dat hij vanavond dit leven met ons mag delen, straalt van hem af. Je voelt: deze man méént het. Tijdens ‘Mind’s A Lie’, de meest radiovriendelijke song van de set met een catchy sample, smijt de frontman zich volledig: “What is truth, when your mind’s a lie?!” – en hij brult zo het kippenvel letterlijk je arm op. 

‘Trauma Bonds’, een emotionele song over het verlies van vrienden die zichzelf van het leven hebben beroofd, vormt vervolgens het hoogtepunt van de avond. Niet alleen muzikaal, maar vooral qua lading: je ziet Graham oprecht genieten van de energie die het publiek hem teruggeeft. De frontman gebruikt de song als traumatherapie: “I wish I could say / something sane to wash away / and annihilate the trauma that we save.” Elk woord voelt geladen, rauw en eerlijk. Na het nummer veegt hij de tranen van zijn wangen en geeft hij het startschot voor nog een laatste moshpit. High Vis volstaat in dik vijftig minuten: een rollercoaster van emoties, een stomp in je maag, een kusje op je voorhoofd, een pleister voor je wonden. Wat een band.