Geleen Calling: piepen, kraken, genieten Geleen Calling: piepen, kraken, genieten

Over vocalen gesproken: Lore Borremans heeft een van de mooiste stemmen die ooit op het podium van De Reünie hebben gestaan. Op de meest ingetogen momenten doet hun stem denken aan Elena Tonra van Daughter - en wanneer hen de teugels loslaat, hoor je de rauwe intensiteit van Dana Margolin (Porridge Radio). Blue Robin begon als Borremans' soloproject, maar groeide tijdens diens studie aan de PXL uit tot een volwaardige band, met Teun Maessen en Axel Ausloos als blikvangers op drum en bas. En wat voor band is het nu al: in mei brachten ze hun debuut-EP uit – maar op het podium lijkt het vijftal nu al zo goed op elkaar ingespeeld dat je zou denken dat ze al jaren bezig zijn.

Instrumentaal doet het bij vlagen sterk denken aan Tamino of pakweg The xx: melancholisch, dromerig, maar altijd met uiterst zorgvuldig ingekleurde liedjes. Een van die nummers is 'Passerby', een minimalistische song die de hele zaal muisstil krijgt – het enige dat je hoort, is het piepen van de klapdeuren, een verstillende gitaarmelodie en de beeldschone stem van Lore. Het hoogtepunt volgt met 'Persephone', omdat het gewoonweg een pracht van een song is. Serieus: ga zelf maar luisteren. Zo mooi. Zo. Mooi. (BR)

Zodra het drietal van Dear Omen begint te musiceren, verdwijnt de teleurstelling over de vorige band snel naar de achtergrond. Vorig jaar kwam hun EP The S Tapes uit en dit najaar doen ze mee aan Popronde. Vanavond staan ze in Geleen. Wat. Een. Power! Deze gothic rockband uit Amsterdam, met wit geschminkte gezichten en overdadige eyeliner levert een show die van begin tot einde staat als een huis. Strakke ritmesectie, melodieuze synths, loepzuivere zang, onheilspellende sfeer.

Vergelijkingen met grootheden als Siouxsie and the Banshees en zelfs een Nina Hagen liggen voor de hand, maar deze band heeft ontegenzeglijk een eigen sound en boodschap. Het is krautrock, het is postpunk, het is goth en new wave met hardrock-elementen. Het is drama. Het is betoverend. Het is compromisloos. Het is activistisch en feministisch. En het is verontrustend en aanstekelijk als de hel. De spannende pakjes van de twee frontvrouwen ontfutselen bij enkele sneue neanderthalers in de zaal opmerkingen over hun billen, maar deze vrouwen staan daar ver boven. Ze zijn er niet om het mannelijke publiek te behagen: ze zíj́n. Op z’n Descartes dus. En wij zijn fan. (MV)