Het is nog niet heel druk wanneer de avond wordt afgetrapt door Gos Rosling, op het kleine podium dat aan de zijkant van de grote zaal is gepositioneerd. Gos Rosling is het project rond de Nederlands-Belgische singer-songwriter Luca van Cruchten, die zijn band vernoemde naar z’n helden Bob Ross en Ryan Gosling. De band combineert energieke gitaarrock met melodieuze zang en aanstekelijke gitaarriffs.
Ze spelen vanavond vooral nummers van hun EP Trainwrecks at the Seaside. Tijdens de ballad ‘(Not) A Slow Song’ zingt bassiste Lena Thijs (LupaGangGang) de tweede stem, terwijl Van Cruchten het publiek aanmoedigt hun naaste vast te pakken. Het venijn zit in de staart van de set wanneer de sterke, poppy single ‘Caroline (I Should’ve Known Better)’ voorbijkomt en er zelfs gedanst wordt. Maar het slotnummer ‘Somehow/Somewhere’, opgebouwd rond funky riffs, vormt de echte kers op de taart. Een heerlijk begin van de avond
Terwijl de herfstbladeren vallen, het weer guur wordt en de avonden langer duren, biedt het indoorfestival De Donkere Dagen in Grenswerk een muzikale ontsnapping aan de najaarsdip. Het programma van zaterdag 29 november neemt bezoekers mee via energieke indierock naar post-punk en van dromerige shoegaze naar elektronische pop. En het zijn vooral de vrouwen die zich het nadrukkelijkst laten zien.
Gos Rosling
Gos Rosling
Hierna hoeven we ons alleen maar een kwartslag te draaien om de Rotterdamse post-punkband Rats On Rafts te zien spelen. De band rond de met galm doordrenkte zang van David Fagan brengt vanavond een iets lichtere versie van hun doorgaans donkere, ingetogen mix van new wave en post-punk.
Natuurlijk blijft hun muziek voornamelijk opgebouwd rondom diepe baslijnen, ingetogen drumpartijen, betoverende gitaarlijnen en dreigende synths zoals aan het begin van de set in ‘All These Things’, Hibernation’ en ‘Japanese Medicine’ van het meest recente album Deep Below. Toch kiest de band vanavond ook voor lichtvoetiger werk als ‘Osaka’, ‘Painting Roses’ en ‘Zebradelic’, nummers die een toegankelijker en dansbaarder geluid laten horen. Bassiste Natasha van Waardenburg neemt bovendien af en toe de zang op zich, zoals in het onstuimige ‘A Trail Of Wind And Fire’, wat de set direct een andere dynamiek geeft.
Omdat de nummers vrijwel naadloos in elkaar overlopen en de interactie met het publiek minimaal blijft, oogt het optreden bij momenten wat afstandelijk. Maar na het levendige ‘Tokyo Music Experience’ volgt alsnog een welverdiend, uitbundig applaus van de inmiddels duidelijk voller gelopen zaal.
Rats on Rafts
Rats on Rafts
Helaas zijn er daarna twee artiesten op dezelfde tijd geprogrammeerd, waardoor we niet de dromerige alternatieve pop van Iskander Moon in de Joriskerk kunnen bezoeken. We blijven in Grenswerk om te gaan luisteren naar Eosine, het Belgische indierockkwartet uit Luik opgericht en geleid door de 22-jarige Elena Lacroix.
De band opent met het energieke maar aanstekelijke ‘Digitaline’ van de Liminal EP en de emotionele toon is gezet. Eosine presenteert zich in stralend wit terwijl frontvrouw Elena Lacroix een uitbarsting van charisma en dynamiek over het publiek uitstrooit. Als inspirerende leider van deze Belgische shoegazeband bouwt ze, samen met de band, een meeslepende geluidsmuur van krachtige drums, pompende baslijnen en gierende gitaren.
De set bruist van energie en verlegt de grenzen van het vaak te kleine podium: bassist Wouter staat regelmatig vooraan en stapt zelfs een keer op het grote podium om Lacroix, met haar theatrale bewegingen, alle ruimte te geven. Tijdens ‘Incantations’ verlaat ook Lacroix het podium, maar terwijl ze door de zaal loopt overstijgt haar rauwe, intense stem zonder microfoon moeiteloos de volle geluidsmuur van de band. Een moment dat het publiek duidelijk kippenvel bezorgt. Na het opzwepende nieuwe nummer ‘And Now it Shows’ is het tijd voor afsluiter ‘No Horses’, inmiddels uitgegroeid tot een fanfavoriet. Het nummer begint dromerig en hypnotiserend, om uiteindelijk te exploderen in een overweldigende climax. Elena zingt herhaald en getergd “I am lost and found”, terwijl de band alles nog één keer volledig loslaat in een intense finale. Wanneer de laatste noten uitdoven, geeft het overdonderde publiek een uitbundig applaus dat de band meer dan verdient.
Eosine
Eosine
Dan is het daarna de uitdagende taak voor Hiqpy om het podium over te nemen — en dat lukt slechts gedeeltelijk. De Amsterdamse band, bestaande uit zangeres/gitarist Abir Hamam, gitarist Victor ter Veld, bassist Tom Radsma en drummer Kasper de Boer, brengt een mix van alternatieve indierock, doordrenkt met grunge-invloeden en dromerige shoegaze. Sinds Noorderslag 2024 wordt de band al geprezen als groot talent.
De openers ‘Vibes’ en ‘Youman’ krijgen echter een terughoudend applaus van het publiek, waarop Hamam zich hardop afvraagt of Venlo altijd zo ingetogen is. De band lijkt zichtbaar verrast, en bij het stevige slot van de rockballad ‘Nothing’ wordt er duidelijk een schepje bovenop gegooid.
Met de laatste drie nummers van de set weet Hiqpy het publiek uiteindelijk voor zich te winnen. In het energieke ‘Bowie’s Pressure’, rond een aanstekelijk basloopje van Radsma, zet Hamam al haar charmes in, en met succes. De set wordt afgesloten met de sterke single ‘Something’, voorzien van engelachtige zang, en het meeslepende ‘Red Flag Magician’, vol catchy gitaarloopjes en een strakke solo van Ter Veld. Hierna ontvangt de band hun buiging dan toch nog onder luid applaus.
Hiqpy
Hiqpy
Helaas konden we niet de onbevangen lo-fi pop van B.Ginner in de Joriskerk bezoeken dus eindigt de avond in Grenswerk met de toch wat vreemd gekozen afsluiter Naaz.
Na vier uur stevige gitaarmuziek vormt de muziek van de Nederlands-Koerdische singer-songwriter Naaz Mohammad, kortweg Naaz, een opvallende afwisseling. Ze mixt westerse muziek met haar Koerdische roots, en weet een sound te creëren die gevoelig en poëtisch is, maar soms ook een poppy randje heeft. Elektronischer, dus zonder elektrische gitaren.
De zaal is inmiddels iets minder vol en het publiek moet duidelijk even wennen aan de eerste twee setopeners, ‘Barana’ en ‘Kche Baralla’, beide in het Koerdisch. Maar vanaf het eerste Engelstalige nummer ‘Proud of Me’, weet Naaz de zaal voor zich te winnen. Ze durft zich kwetsbaar op te stellen en neemt ons mee in het persoonlijke verhaal achter haar song ‘Sirens!’, over het accepteren van je eigen identiteit (in haar geval de diagnose autisme) met de regel: “I'm nothing like before, but I like her better.” Het nummer is catchy, maar tegelijkertijd voel je de noodzaak die Naaz had om dit nummer te maken.
Naaz geniet zichtbaar van het enthousiaste ontvangst en danst energiek over het podium. In het vervolg van de set laat ze ook haar folkrockkant zien in ‘Bark’, een nummer over het negeren van onze intuïtie en het vertonen van sociaal wenselijk gedrag, waarin ze voor het eerst akoestische gitaar bespeelt. Met single ‘Exist’ neemt ze het publiek mee in een tweetalige tekst in het Engels en Koerdisch, over het besef dat de maatschappij niet iedereen gelijk behandelt. De set wordt strijdbaar en krachtig afgesloten met ‘Azadi’, een ode aan alle mensen in onderdrukking, uitgevoerd in twee versies en ondersteund door energieke beats.
Na een avond vol energieke gitaren bleek afsluiter Naaz uiteindelijk een verfrissende afsluiting die het publiek meevoerde op een intieme reis door haar persoonlijke en muzikale wereld.
Naaz
Naaz