Cobra the Impaler ontbloot zijn giftanden in de Muziekgieterij Cobra the Impaler ontbloot zijn giftanden in de Muziekgieterij

Het Brusselse My Diligence heeft niet veel tijd nodig om een zaal wakker te schudden. De eerste schreeuw snijdt door de zaal en meteen daarna rolt ‘Death’ als een bulldozer over ons heen. De openingstrack van het laatste album Death.Horses.Black. wordt gevolgd door ‘Horses’, waarin hun kenmerkende slepende melodieën voorzichtig openbreken. De zang van Cedric Fontaine zit in het begin wat verstopt in de mix, maar de drums klinken strak. Drummer Gabriel Marlier houdt wel de hele boel bij elkaar, want de gitaren en de zang klinken nog een beetje flets. Desondanks is het wel een lekker begin van de show. Bij ‘Resentful’ schuiven de lagen mooi over elkaar heen en wordt het geluid steeds beter. ‘The Matter, The Form and Power’ kenmerkt zich door een van de sterkste riffs van de avond, die door François Peeters met overtuiging en gesloten ogen erin wordt geknald. Het nummer is repetitief en duwend, alsof het door een eigen momentum wordt voortgetrokken. ‘Sail to the Red Light’ legt daar qua zang een bijna ijzige glans overheen. My Diligence sluit af met ‘Allodiplogaster Sudhausi’, hun meest uitgesproken nummer. Eerst vol bruut geweld en dan plots de ademruimte, die bijna iets ritueels heeft, en uiteindelijk weer terug naar een sludge-riff die je in de zaal voelt. Het is precies die afwisseling die blijft hangen. De band speelt compact, doelgericht en zonder poespas. My Diligence is geen band die zich verstopt achter uiterlijk vertoon, maar eentje die simpelweg doet waar ze goed in is: een set neerzetten die groeit, schuurt en blijft hangen.

Cobra the Impaler maakt vandaag voor de tweede keer zijn opwachting in de kleine zaal van de Muziekgieterij, nadat ze in 2024 last minute mochten invallen voor Ihsahn op Pelagic Fest. De band zette toen al een memorabele show neer in een volle zaal. Vanavond hoeft de band niet lang warm te draaien, want zodra ‘Season of the Savage’ losbarst wordt duidelijk dat het publiek meteen aan hun zijde staat. Het is dus niet heel druk jammer genoeg. Het helpt natuurlijk niet dat Amenra dezelfde avond in Genk speelt, maar de mensen die wél hier zijn, zijn er ook echt voor Cobra the Impaler. Vanaf de eerste seconde wordt er enthousiast gereageerd. De gitaren van James Falck en Thijs de Cloedt snijden strak door de ruimte en worden gedragen door de genadeloze ritmesectie, waarbij vooral het drumwerk technisch subliem is.  ‘Mountains’ rolt er moeiteloos achteraan, waarna de band met ‘My Inferno’ de eerste brute klap van de avond uitdeelt. Manuel Remmerie duwt zijn stem richting een rauwheid die bijna black metal aanvoelt en bij het middenstuk van het nummer voel je pure dreiging. Die dreiging zie je ook terug in de poses die hij aanneemt. Een constante klauw richting het publiek, dat sowieso veelvuldig bij de show betrokken wordt.  

‘Colossal Gods’, met de heerlijke opbouw in de intro, verandert de zaal in een synchroon knikkende massa. ’The Message’ voelt als een old-school speedmetal explosie. ‘Spirit of Lyssa’ begint met een Gojira-achtige intro en wordt onthaald alsof het al jaren een livefavoriet is. “We hebben deze al lang niet meer gespeeld, maar vanavond doen we hem speciaal voor jullie.”  Met ‘Blood Eye’ komt het absolute hoogtepunt. De gecontroleerde vocale spanning en een loepzuivere gitaarsolo, alles op het scherpst van de snede. ‘Shifting Sands’, ‘Scorched Earth’ bouwen langzaam op richting het einde. Het laatste nummer is ‘Assassins of the Vision’ waarbij er nog een luid meezingmoment wordt ingezet.

Cobra the Impaler bewijst vanavond dat een grote show geen groot publiek nodig heeft. Strak, technisch, energiek en met nummers die live alleen maar intenser worden. De mensen die hier stonden kregen een optreden dat veel voller klonk dan de zaal was. Cobra the Impaler is één van de allerbeste en meest sympathieke, harde bands van onze zuiderburen. Punt!