Arooj Aftab en Metropole Orkest bewijzen dat emotie geen vertaling nodig heeft Arooj Aftab en Metropole Orkest bewijzen dat emotie geen vertaling nodig heeft

De Pakistaanse zangeres en componiste neemt het Metropole Orkest en de bezoekers van het Theater Heerlen mee in haar eigen wereld van klank en emotie. Onder leiding van de Britse dirigent Jules Buckley klinkt het alsof ze al jaren samen spelen. De chemie is bijna tastbaar. Het orkest beweegt mee met Aftabs stem, bouwt haar melodieën uit en vult aan waar nodig. Die balans is uitzonderlijk goed getroffen: geen moment wordt ze overschaduwd door de kracht van het orkest, maar nergens valt het terug tot enkel begeleiding. Haar stem is warm, gedragen, soms fluisterend, dan weer open en vol. Ze zweeft boven de arrangementen uit en brengt alles samen tot een geheel dat je bijna fysiek voelt.

Muzikaal balanceert Aftab moeiteloos tussen Arabische melodieën, klassieke invloeden, jazz en pop. Ze maakt geen muziek die probeert te imponeren, maar eerder te verbinden. Indrukwekkende solo’s vloeien moeiteloos over in lange, dromerige uithalen. Gitarist Gyan Riley vult de ruimte met scherpe accenten, terwijl bassist Clemens van der Veen de grondtoon stevig vasthoudt. Percussionist Engin Kaan Günaydin zorgt voor ritme dat tegelijk precies en vrij voelt. De samenwerking tussen deze muzikanten zorgt voor een geluid dat zowel verfijnd als levend blijft.

Halverwege het concert vertelt Aftab met een glimlach: “I wrote this when I was sad, I don’t know if you could hear that, and these orchestrations bring out those old emotions.” Het is een moment dat alles samenvat. De emoties uit haar album Vulture Prince komen opnieuw tot leven, maar krijgen met het orkest een diepere lading. Verdriet klinkt nooit zwaar, eerder eerlijk. En zelfs wie haar taal niet spreekt, voelt precies wat ze bedoelt. Haar woorden in Urdu en Engels zijn soms niet te volgen, maar de emotie is universeel. Ondanks de taalbarrière luistert iedereen met volledige aandacht. In de zaal is het doodstil; je hoort alleen ademhalingen, soms zelfs een zacht gesnik.

Even later, met een knipoog: “Every time I’m in a new city, I bring alcohol to bribe people into having fun.” Op dat moment verschijnt er een dienblad met whisky, alsof de sfeer nog wat losser mag worden. Het publiek lacht, ontspant, en vanaf dat moment voelt het alsof iedereen onderdeel is van het concert.

De set is zorgvuldig opgebouwd en neemt het publiek mee van klein naar groot, van introspectief naar bevrijdend. De eerste helft draait vooral om Vulture Prince, haar meest ingetogen werk vol melancholie en verstilling. De arrangementen tillen die nummers op zonder hun intimiteit te verliezen. Daarna verschuift de sfeer richting haar nieuwe album Night Reign, dat opener en speelser aanvoelt. De nummers krijgen een lichtheid die contrasteert met het eerste deel, alsof Aftab bewust ruimte maakt voor adem. Tussen de nummers door praat ze soms kort met het publiek, nooit lang, maar altijd oprecht. Elk woord lijkt bedoeld om even verbinding te maken en dan weer los te laten.

Er zijn momenten waarop het orkest bijna lijkt op te stijgen, maar Aftab houdt de teugels strak. Ze dirigeert haast onbewust met kleine gebaren, soms enkel met een blik. Het is indrukwekkend hoe een zangeres met zo’n zachte uitstraling moeiteloos de leiding houdt over een orkest van tientallen muzikanten. De samenwerking tussen haar en het Metropole Orkest voelt vanzelfsprekend. Ze luisteren naar elkaar, ademen in hetzelfde ritme en bewegen als één geheel. Waar veel samenwerkingen tussen artiest en orkest zoeken naar balans, lijkt die hier vanzelf te ontstaan. Het orkest fungeert niet als decor, maar als verlengde van haar eigen klank, als een levend geheel dat met haar meebeweegt. Alles voelt gecontroleerd, maar nooit stijf. Het is puur muzikaal vertrouwen in actie.

Arooj Aftab en het Metropole Orkest nemen je mee in een reis door muziek en emotie. Ze tonen dat je geen woorden hoeft te begrijpen om geraakt te worden. Dit is muziek die grenzen en talen overstijgt, waarin elk detail klopt, van de orkestraties tot de stiltes ertussen. Een optreden dat geen richting nodig heeft, omdat elke noot precies landt waar hij hoort. Perfect om je ogen dicht te doen, lekker te gaan zitten en even helemaal weg te zijn. Om op te gaan in de muzikale reis van deze once-in-a-lifetime-ervaring.