The Veils wikkelen ons in een sluier van krachtige melancholie The Veils wikkelen ons in een sluier van krachtige melancholie

Aan de Belgische Alison Jutta valt vandaag de eer ten deel om het publiek op te warmen. Ze mag de piano van Finn Andrews gebruiken en die matcht qua kleur mooi met haar broek, zoals ze fijntjes opmerkt. Bij de eerste tonen wanen we ons meteen in een oude jazzclub, met whisky drinkende, rokende mensen, die stil voor zich uit staren en naar de persoonlijke liedjes van de muzikant luisteren. De stem van Alison is loepzuiver en zeer gevarieerd en dat is ook nodig. Ze moet het vandaag namelijk in haar eentje doen, zonder band. Het publiek is stil en aandachtig en dat levert de complimenten van Alison op. Haar songs klinken op het eerste gehoor vrij eenzijdig, maar de goede luisteraar herkent de melodie en door de variatie in haar stem weet ze de aandacht goed vast te houden. De persoonlijke teksten geven de nummers een extra laagje diepte. Een aantal nummers springt er bovenuit. ‘Would You Call It a Catastrophe?’ is een dromerig, maar krachtig nummer en bij ‘Not The Time to Bloom’ zien we ook even hoe persoonlijk de nummers zijn en Alison even haar ogen sluit, terwijl ze met power de toetsen aanslaat. Een fijne en serene opening van deze avond en wellicht zien we haar nog een keer terug in Maastricht, maar dan met band.

The Veils zijn op tournee om hun nieuwe album Asphodels aan het publiek voor te stellen. De plaat kenmerkt zich door ingetogen, donkere songs, waarbij de thema’s leven en dood nauw met elkaar verweven zijn. De Asphodel is de plant die in de Griekse mythologie ook wel de plant van de onderwereld wordt genoemd en vooral groeit en bloeit rondom begraafplaatsen.

We krijgen vandaag een gevarieerde setlist voorgeschoteld, waarbij de nieuwe nummers worden afgewisseld met ouder werk. Bij Finn Andrews weet je vantevoren nooit hoe zijn humeur is, maar vandaag krijgen we de enthousiaste en opgewekte versie van hem te zien. Hij neemt plaats achter zijn piano en we worden begroet met de eerste tonen van ‘Mortal Wound’, een sterk begin van dit optreden. Waar dit nummer op de plaat redelijk ingetogen klinkt, is de rol van de overige bandleden vandaag sterker aanwezig en klinkt het nummer een stuk krachtiger. Het eerste hoogtepunt volgt al snel. Bij ‘Oh Fortune Teller’ worden we langzaam meegesleurd in de diepte en bouwt het nummer op tot een haast manisch einde. De deinende pianotonen en viool zorgen voor een extra laag emotie.

Na het eerste deel achter de piano te hebben doorgebracht, volgt het hardere deel van de set. Finn grijpt zijn gitaar en we krijgen een aantal stevigere nummers, waarbij we ook voorzichtig in het publiek wat euforie zien opbouwen. ‘Swimming with the Crocodiles’, ‘Birds’ en vooral ‘Not Yet’ zorgen voor enthousiaste reacties. Bij ‘Here Come The Dead’ worden we denkbeeldig meegesleept naar een kerk in een oud stadje in een stoffige Amerikaanse woestijn (denk aan de oude westernfilms) en preekt priester Andrews zijn bezwerende woorden. Een nummer dat onder je huid kruipt en een onbehaaglijk gevoel bij je achterlaat.

Het mooiste nummer van deze show is het titelnummer van het nieuwe album. ‘Asphodels’ is een gelaagde en donkere pianoballad met een dreigende, donkere ondertoon. De show wordt afgesloten met ‘Sit Down By The Fire’ en een stevige uitvoering van ‘Nux Vomica’. Onder luid applaus verlaat de band het podium en voor de toegift komt Finn Andrews in eerste instantie alleen het podium op. Wat volgt is een akoestische uitvoering van de grote hit ‘Lavinia’ en ‘The Tide That Left and Never Came Back’. Voor het slotakkoord ‘Axolotl’ wordt hij slechts ondersteund door de viool.

The Veils laten zien nog steeds relevant te zijn en door de uitstekende afwisseling qua energie in de set en wederzijds respect tussen band en publiek ("You are silent when you have to be and loud when you need to be", aldus Andrews) was dit een prima avond en zijn The Veils bij dezen uitgenodigd voor een terugkeer in de Muziekgieterij.