Robert Jon & The Wreck breken Grenswerk af Robert Jon & The Wreck breken Grenswerk af

De avond wordt afgetrapt door Nighthawker, een Limburgs kwartet dat hun eigen muziek als retro-rock bestempelt. Dat betekent dat de Abrahammen (en Sara’s, want de helft van de band bestaat uit vrouwen) hun mosterd vooral in de jaren 60 en 70 halen. Steven en Gwen van der Vegt (sinds 2020 een echtpaar) nemen de gitaren voor hun rekening, Kiki Beemer drumt en Xavier Emmen doet de bas, en ze verzorgen allen delen van de zang. Onlangs, in maart, verscheen hun tweede album Through the Motions & Through The Blows. Hun optreden straalt speelplezier uit; zelden zagen we zoveel gelach op een podium. Toch slaat dat enthousiasme niet altijd over op het publiek. De nummers missen soms structuur en het is te vaak een soort jamsessie. Ze spelen zes songs, waarvan vijf van het nieuwe album. Het hoogtepunt is het laatste nummer, 'Boys Will Be Boys', wat ook weer voor de nodige binnenpret bij vooral de dames on stage zorgt.

Dan het hoofdprogramma. Zoals eerder genoemd zijn Robert Jon & The Wreck veelvuldig op het podium te vinden, ook in Limburg, waar ze onder andere al op Moulin Blues in Ospel (2017) en Bospop (2021) stonden. Ze hebben hier dus al een loyale fanbasis opgebouwd, te zien aan de vele bandshirts in het – in grote aantallen opgekomen – publiek. Hun opkomst is opvallend onopvallend: geen intro, geen bombast – gewoon vijf muzikanten die een setlist op de grond gooien, hun instrumenten stemmen en aan de slag gaan.

Vanaf de eerste minuut voel je dat er iets bijzonders gebeurt als deze mannen live spelen. De stem van Robert Jon Burrison maakt nog meer indruk dan op plaat en in ieder nummer is er ruimte voor een instrumentale break, vaak met een magistrale gitaarsolo. De mensen in de zaal lusten er pap van. Het derde nummer is 'Blame It on the Whiskey' – en vrij toepasselijk, want Robert Jon stootte zijn glas met die vloeistof om. Gelukkig reikt een vrouwelijke fan voor het podium galant een zakdoek aan om het op te deppen.

Maar terug naar de muziek, want die is ronduit fantastisch. Gitarist Henry James (Schneekluth), met een imposant afrokapsel, lijkt Prince te channelen – niet qua uiterlijk, maar qua spel zou het bijna een reïncarnatie van deze gitaarvirtuoos kunnen zijn. Dat komt voortdurend tot uiting, maar vooral ook in de funky intro van 'Red Moon Rising'. Qua vingervlugheid doet hij ook denken aan Eddie van Halen, en het publiek kan er niet genoeg van krijgen.

De menigte bestaat trouwens voor een relatief groot deel uit dames – dat is niet altijd het geval bij dit soort ouderwetse rockbands, dus het valt op. Misschien komen sommigen ook voor bassist Warren Murrel, toch de pretty boy van de band, die samen met drummer Andrew Espantman – die enigszins op Dave Grohl lijkt – een ijzersterke ritmesectie vormt die de basis legt van waaruit de anderen kunnen uitblinken.

Het zesde nummer is een verrassing: hun nieuwe single 'Better of Me' kwam vandaag uit, en we worden dan ook meteen getrakteerd op het live-debuut daarvan. De setlist is een afwisseling van uptempo rockers en meeslepende ballads, en bij 'Oh Miss Carolina' komt er een meezingmoment waar de enthousiaste toeschouwers maar al te gretig gebruik van maken.

De reguliere set wordt afgesloten met een heel lange versie van 'Cold Night', en aan het einde ontstaat er een instrumentaal duel tussen Henry James en toetsenist Jake Abernathie – fascinerend om te horen én te zien. Daarna volgen er nog twee nummers als toegift: 'Ballad of a Broken Hearted Man' en 'Do You Remember', waarna Grenswerk muzikaal compleet gesloopt is – zoals het een goede Wrecking Crew betaamt.

Op donderdag 3 juli aanstaande kun je deze band weer bewonderen in Limburg, dan in de Weertse Bosuil. Mis het niet, want vanavond ging er niemand ontevreden naar huis. Tickets voor de show in Weert vind je hier.