Bij ‘Over & Over’ barst het feest echt los. Tientallen fans zwaaien met teddyberen en vlaggetjes, terwijl ze schattige haarbandjes met hartjesoren dragen, een bewijs van de liefde die deze community voelt voor hun band. De zaal danst, zingt, en leeft volledig mee. Dit is geen doorsnee concertbezoek, maar een collectieve beleving.
De interactie tussen band en publiek is hartverwarmend. Longhurst zoekt voortdurend contact, praat met het publiek, bedankt hen meermaals en benadrukt hoe bijzonder hij Maastricht vindt. Muzikaal staat het als een huis, hoewel sommige muzikale patronen tegen het einde wat repetitief aanvoelen. Toch blijft de set boeien, vooral dankzij het enthousiasme in de zaal. Een bijzonder moment ontstaat als een door een fan geknutselde dobbelsteen bepaalt welk nummer gespeeld wordt. De keuze valt op ‘ceasefire’, wat zorgt voor een explosie van enthousiasme. Ook de daaropvolgende cover van Sabrina Carpenter wordt met luid gejuich ontvangen.
Het emotionele hoogtepunt van de avond komt wanneer Longhurst en gitarist Clem Cherry zich midden in het publiek begeven. Omringd door een cirkel van fans kondigen ze een nummer aan over mentale gezondheid. De zaal valt stil, de sfeer is intens en oprecht. Een intiem moment tijdens een verder energieke show. Net als de emotie lijkt te pieken, volgt ‘One More Night’. Het publiek zingt wederom luidkeels mee, gedreven door herinneringen en persoonlijke associaties. De band heeft nog drie nummers in petto, en de fans geven alles wat ze in zich hebben. Er ontstaat zelfs een moshpit. Verrassend, maar passend bij de energie van het moment.
Na afloop vormt zich buiten een lange rij van fans die de band willen ontmoeten, cadeaus willen geven of simpelweg een knuffel willen uitwisselen. Terwijl de menigte wacht, verschijnt Pedro Santos plotseling boven op het dak van de Muziekgieterij met zijn gitaar in de hand. Een spontaan en bijzonder moment dat de fans niet snel zullen vergeten, een mooie afsluiter van deze energieke avond.