Mama's Pride dag 2: Nederlandse beloftes maken indruk Mama's Pride dag 2: Nederlandse beloftes maken indruk

Op Mama’s Pride mogen Limburgse beloftes zich doorgaans bewijzen op de intiemere Jan Smeets Stage. Niet zo voor Teun Truijen, alias TEUN. De Maastrichtse opent vandaag zonder pardon het hoofdpodium. En dat is geen toeval: vorig jaar schopte ze het in haar eentje tot een knappe tweede plaats op Humo’s Rock Rally, een parcours waarbij ze onder meer Lézard en TJE achter zich liet.

Onlangs verscheen haar debuut-EP en die brengt ze vandaag live. Van het fragiele ‘Pink big moon’ tot het sfeervol uitgesponnen ‘Open water’: elk nummer weet op zijn eigen manier te raken. De productie – in handen van Daan Schepers (tevens bandlid van Bazart) – zorgt voor een geluid dat hier en daar doet denken aan Bazart, of aan een act als J. Bernardt. Bij vlagen is het echt bloedmooi wat de - intussen al een poosje in Antwerpen gevestigde - singer/songwriter ons voorschotelt. Ze zingt loepzuiver en de band zorgt telkens voor de juiste gelaagdheid. Ook qua stagepresence zit het snor: TEUN staat met een vanzelfsprekendheid op het podium die je niet vaak ziet bij een dusdanig prille act. Niet zo gek misschien, want ze toert al een tijd mee als zangeres bij Eefje de Visser.  Als het aan ons gaat TEUN een minstens net zo glansrijke carrière tegenmoet. 

Mama’s Pride profileert zich graag als springplank voor jong talent, en geef toe: dat lukt behoorlijk. Vorig jaar mocht Droom Dit nog op de Mainstage aantreden, een jaar eerder stond Personal Trainer al op de affiche. De blikvanger van deze editie? Hiqpy.

De band rond frontvrouw Abir Hamam geldt al een tijdje als een van de grootste talenten in het alternatieve circuit en vandaag bevestigen ze die status: op het heetste moment van de dag weten ze heel wat blikken naar het podium te trekken. Geen evidentie dit weekend, maar Hiqpy doet het. Hoe? Door loeistrak en steengoed (met hoofdrollen voor gitarist Victor ter Veld en bassist Tom Radsma) meer dan een handvol ijzersterke rocksongs het veld in te knallen.

We horen flarden Wolf Alice, een vleugje Heartworms, en zelfs een snuf Black Country, New Road. Maar Hiqpy klinkt toch vooral als Hiqpy. En dat is hun grootste troef. Over die songs gesproken: ‘Youman’ en ‘Red Flag Magician’ hadden in de jaren ’90 moeiteloos het anthem-statuut gehaald. Vandaag zorgen ze alvast voor een van de luidste ovaties van het weekend na 'Something', tevens de enige single die de band vooralsnog heeft uitgebracht. Ga die vooral platdraaien, mocht je dat nog niet gedaan hebben. 

Ruby Mus zit in een stevige stroomversnelling: halve finale van de Grote Prijs van Nederland? Check. Nieuwe muziek op komst? Check. En voor het tweede jaar op rij op Mama’s Pride? Dubbelcheck. De organisatie had haar best mogen belonen met een plek op de Mainstage – de uitvoering doet weinig tot niets onder voor andere acts die we daar dit weekend zagen. 

Ondanks wat opstartproblemen in het geluid zet ze samen met haar band een sterke en overtuigende set neer. Tracks als 'Don’t Lie To Me', 'Serious' en 'F.E.' klinken niet alleen als potentiële hits – dat zijn ze gewoon. De fijne mix tussen r&b en pop doet het goed: het publiek komt steeds wat dichterbij en er lijken ook  steeds meer nieuwsgierigen toe te stromen. Een loepzuivere cover van Jorja Smiths 'On My Mind' vormt een hoogtepunt van het optreden. Als het Ruby Mus zo doorgaat, is een Mainstage-plek bij de volgende passage (volgend jaar?) simpelweg onvermijdelijk.

Glints, artiestennaam van Jan Maarschalk Lemmens, is een Antwerpse rapper die in zijn jonge jaren koorknaapje was in de opera. De klassieke roots zijn terug te horen in zijn muziek, die verder gekenmerkt wordt door invloeden uit hiphop en soul. Het levert een fascinerende genre-overstijgende en grensverleggende mix op met luisterrijke koorpartijen, stevige beats en pittige raps. Zijn debuutsingle ‘Dread’ (2015) bracht hem meteen naar gerenommeerde poppodia in Brussel, Antwerpen en Amsterdam. Ook zijn debuutalbum Choirboy (2020) en het vervolgalbum THE DARK! (2024) werden goed ontvangen. Op Mama’s Pride bevestigt Glints wederom zijn sterke reputatie als live-artiest. Moeiteloos zweept hij het al oververhitte publiek – want minstens 30 graden en geen schaduwplekken voor het podium – op tot kooktemperatuur. Zijn aanstekelijke enthousiasme laat zelfs de grootste hiphop-criticasters niet onbewogen. Hier en daar zitten er grappige wendingen in de nummers, zoals een tune die lijkt op het fluitdeuntje uit ‘The Good, the Bad and the Ugly’ en oriëntaals klinkende loopjes. Deze sympathieke artiest heeft onze harten gestolen.

De vijf bandleden van indierockband NORE hebben elkaar leren kennen op de Rockacademie in Tilburg en vormen een hechte vriendengroep. Wanneer de band opkomt, is die vriendschap al voelbaar. Het oogt meteen lief en zacht, en dan moet de set nog beginnen. Met mooie, authentieke liedjes met meezingpotentie weet het amicale NORE ons te raken. De band heeft er duidelijk zelf plezier in en dat werkt aanstekelijk. De nummers hebben die oude vertrouwde indierocksound, maar met speelse elementen waardoor ze juist ook eigentijds klinken. Nu eens voegt de steelguitarsound een vleugje country toe, dan weer worden de ruigere grenzen van het genre verkend. De harmonieuze samenzang maakt het helemaal af. Kortom, wij zijn fan! NORE brengt een verfrissend geluid, en die is perfect getimed op deze tweede broeierige Mama’s Pride-dag.

De brandende zon is inmiddels achter de bomen gezakt, maar Bongloard voert bij de eerste tonen de temperatuur weer flink op. Snoeihard en energiek, met scheurende fuzz, felle bas en beukende drums. Het noise-punk/alt-rock trio, afkomstig uit Brabant en Den Haag, slingert het ene na het andere ongetemde rocknummer het veld op en brengt het moegezwete publiek weer helemaal tot leven. Met “Het volgende nummer is een dansliedje” wordt de ijzersterke single ‘Get Fucked’ aangekondigd. Tussen al het muzikale geweld door krijgen we voetbaluitslagen – Ajax heeft verloren en PSV maakt kans op een of ander kampioenschap – en trakteert de band ons op een strofe uit ‘Brabant’ van Guus Meeuwis. 

Een verwijzing naar Moederdag, op z’n Brabants, ontbreekt uiteraard ook niet: “Wat een topdag. En dat allemaal voor ons mam.” Richting het einde van de set wordt de merch gepromoot. Die ligt nog backstage, want ze wisten niet waar ze het neer moesten zetten. “Dat doen we zometeen daar” – met een armgebaar naar een ingang van de backstage – “maar we moeten eerst nog ff dit afmaken.” Tijdens de laatste drie knallende nummers ontstaan er diverse mosh-pits die het feest compleet maken. En wanneer na afloop de door de band gekozen outro klinkt – het melige ‘Ticket to the Tropics’ van Gerard Joling – kunnen we een dikke, vette glimlach niet onderdrukken. 

Compact Disk Dummies mag het festival afsluiten en dat blijkt een schot in de roos. De energieke gebroeders Coorevits zijn al jaren niet meer weg te denken van de festivalpodia, en ook vanavond bewijzen ze waarom: overal waar ze verschijnen, verandert het veld in een kolkende, springende massa.

Hun liveshow is een opzwepende mix van stuwende elektronica, pompende beats en een scheut rauwe rockenergie. De sound is dansbaar, donker en catchy tegelijk. Tracks als ‘Cry for Me’, en natuurlijk ‘The Reeling’ worden gesmaakt en denderen met volle kracht over het publiek heen. Lennert rent als een bezetene heen en weer, zingt en zweept op. Janus bewaakt vanuit de achtergrond de knoppen nauwkeurig. Het publiek gaat volledig mee in hun energie, met als hoogtepunt een klassieke sitdown, waarna het veld één laatste keer ontploft. Een meer dan waardige afsluiter van een prachtige editie.