Knives brengt punkchaos naar Dynamo Knives brengt punkchaos naar Dynamo

Eerst is het tijd voor de energieke opener van de avond: het Nederlandse Death Sells. Ze openen in de Basement zaal van Dynamo met ‘Confusion’, afkomstig van hun EP uit 2024, gevolgd door hun nieuwste single ‘Corner’. Hierop is hun kenmerkende mix van punk, grunge en noise meteen goed hoorbaar. Gitarist Jef Maimon zoekt geregeld de rand van het podium op om het publiek recht in de ogen te kijken, confronterend en intens. De sterkste nummers van hun optreden zijn de nummers met een mooie opbouw, zoals bijvoorbeeld ‘Cool Homicide’, dat begint met spoken word van frontvrouw Michaela Nitsotoli en halverwege explodeert in een ijzingwekkende schreeuw. Ook ‘Despair’ is zo’n nummer waarbij de mooie opbouw opvalt.

Michaela leeft zich volledig in, staat vaak voorovergebogen om haar ijzige schreeuw nog meer kracht bij te zetten. Halverwege de set gaan haar schoenen uit, alsof ze nóg meer ruimte nodig heeft om de muziek te voelen. Tegen het einde schreeuwt ze vanaf de rand van het podium haar emotie het publiek in, haar tanden op elkaar geklemd, haar stem onmiskenbaar krachtig. Enige minpuntje: de leadgitaar staat net iets te luid in de mix, waardoor haar zang in de rustigere passages soms wegvalt in de muur van geluid.  Zonde, want de frontvrouw heeft een dijk van een stem. Ga de band later dit jaar zeker checken tijdens de Popronde!

Knives leerden we vorig jaar kennen op Bunkerpop: een band die punk vermengt met chaos, energie en een flinke scheut waanzin. Hun muziek dendert voort in hoog tempo, maar blijft door de afwisseling in zang, ritme en het onverwachte gebruik van een saxofoon steeds boeien. Ook tekstueel is het raak: ze snijden thema’s aan als homo- en queerfobie en roepen op tot collectieve strijd tegen de obstakels van vandaag.

Vanavond valt meteen op hoe ontspannen de band erbij staat. Terwijl de rest van de groep al klaarstaat, wandelt Jay op z’n gemak het podium op. Tijdens de intro maakt hij alvast een grapje richting het publiek, voordat ‘THE DAGGER’ wordt ingezet. “Eindhoven, I want to see you fucking move,” roept hij, en dat gebeurt meteen: er ontstaat een moshpit, en bij het daaropvolgende ‘RHINESTONE COWBOY’ zelfs een wall of death. De samenzang en de prominent aanwezige saxofoon, live nog duidelijker aanwezig dan op plaat, geven Knives een uniek, gelaagd geluid. Invloeden variëren van rauwe punk tot noise en zelfs vleugjes experimentele jazz.

Jay’s stem klinkt vaak als een furieuze spoken word of rap-performance: zijn teksten slingert hij vol vuur het publiek in. Tijdens ‘PHD’ heeft hij niet eens een microfoon nodig om “You owe your success to me!” te schreeuwen. De energie van de band is aanstekelijk: saxofoniste Izzi Allard danst vrolijk mee, zelfs midden in de pit, en bassist Ben Marshall moet opletten dat hij niet het publiek of zijn medebandleden raakt met zijn high kicks. Dit enthousiasme slaat ook vanaf de allereerst noten over op het publiek. Er wordt gedanst, gesprongen, gemosht, en we zien zelfs een aantal mensen two-steppen.

Met ‘POST MACHO’ wordt er kort een rustiger deel van de set ingezet. De temperatuur in de kelder is inmiddels flink opgelopen, dus iedereen kan even op adem komen en Jay trekt zijn hoodie uit. Tijdens ‘YOU THINK YOU KNOW’ knalt de energie dan weer omhoog: moshpits botsen tegen muren, glazen sneuvelen, een meisje uit het publiek krijgt de microfoon om mee te zingen. Dit is pure, georganiseerde chaos.

Nadat de nummers van het nieuwe album gespeeld zijn, is er tot slot ook nog wat tijd voor wat ouder werk. Er is zichtbaar plezier op het podium: danspasjes, onderlinge grapjes en zelfs een kus tussen Jay en bassist Ben. Het podium blijkt soms te klein voor deze zeskoppige band; kleine botsingen zorgen enkel voor brede grijnzen. De avond eindigt met ‘Doppelgänger’ en het laatste beetje energie wordt gegeven door zowel de band als het publiek. Zestien nummers in krap veertig minuten: Knives liet vanavond zien kort, maar vooral overtuigend, snoeihard en razend effectief te zijn.