Junius is oerdegelijk en meeslepend intens Junius is oerdegelijk en meeslepend intens

Met een nieuw album op komst is het een goed moment voor de band om zichzelf weer te laten zien in Europa. Het laatste album Eternal Rituals for the Accretion of Light stamt alweer uit 2017, maar vormt wel de ruggengraat van de setlist vandaag. Met ‘March of the Samsara’ pakt de band ons meteen bij de strot om dit ruim een dik uur lang vol te houden. Kenmerkend voor de sound van Junius is de gelaagdheid in de opbouw en de mystieke soundscapes, die als een soort “white noise” op de achtergrond meelopen tijdens de nummers. Deze kruipen langzaam in je hoofd en geven de nummers een mysterieuze ondertoon.

Zanger Joseph E. Martinez is niet de beste zanger die je zult tegenkomen, maar de kille en monotone klanken van zijn stem passen perfect bij de muziek. Drummer Dana Filloon (die het vandaag op blote voeten doet) bepaalt stoïcijns het ritme. Eén van de hoogtepunten van dit concert is het samenspel en de vette riff bij ‘A Mass for Metaphysicians’, waarbij in de brug een moment van bezinning te voelen is, maar het nummer uiteindelijk weer eindigt met een climax van gitaarriffs. De samenzang, waarbij ook de cleane zang soms aangevuld wordt met een lichte scream, valt vooral op bij ‘Clean the Beast’. Ook een nummer waarbij de gelaagdheid zich gestaag weet op te

Er is helaas weinig interactie met het publiek en Martinez heeft gedurende het hele optreden de capuchon van zijn hoodie op en zijn blik op oneindig, maar dat hoort ook wel een beetje bij het genre natuurlijk. Veel meer dan een korte “thank you” krijgen we vandaag niet te horen. Het gebrek aan interactie wordt echter ruimschoots gecompenseerd met de muziek en enthousiaste reacties in de voorste rij van het publiek. Bij ‘All Shall Float’ komt het eindelijk dan wel tot een soort euforische uitbarsting van energie voor en op het podium. Dit nummer is qua tempo net iets sneller en toegankelijker en dat zorgt voor flink wat schuddende hoofden. Daarna wordt weer een paar versnellingen teruggeschakeld en krijgen we met ‘Black Sarcophagus’ het meest intense nummer van de avond. Het nummer start heel rustig en eindigt met een lome, zware riff.

“We want more” klinkt het na het slot van de reguliere set en we worden op onze wenken bediend. De toegift van drie nummers start met ‘Betray the Grave’, waarbij de stem van Martinez klinkt alsof hij in een new-wave band zingt. De show eindigt met het nummer ‘A Word Could Kill Her’, waarbij de poppy intro ons op het verkeerde been zet, want het nummer ontspoort op het einde in een hypnotiserende post-metal riff.

Junius liet vanavond zien nog volop mee te kunnen draaien in de hogere regionen binnen het genre en hopelijk hoeven we nu geen tien jaar meer te wachten op een terugkeer.