Vergis je niet: ooit ging het de Walen van Girls in Hawaii wel degelijk voor de wind. Hun debuut From Here To There uit 2003 groeide in eigen land uit tot een ware indieklassieker. En zo’n twee jaar geleden bewezen ze nog steeds relevant te zijn, toen ze rond de heruitgave van dat album een volledige tour uitverkochten, inclusief vier avonden in een stampvolle AB. Maar tussen dat debuut en die jubileumtour ligt een bewogen periode van twintig jaar. In 2008 verscheen het sterke Plan Your Escape, maar niet lang daarna kwam het leven van de band abrupt tot stilstand: drummer Denis Wielemans, broer van frontman Antoine, kwam om het leven bij een tragisch auto-ongeluk. Een klap die de groep diep raakte, muzikaal én persoonlijk. Met Everest, het eerste album na die ongelofelijke klap, leverde de groep vervolgens wederom een beeldschone plaat af, vanzelfsprekend gevuld met de nodige emotie.
Girls in Hawaii blijft een van de best bewaarde geheimen van de Benelux-indiescene. Terwijl Belgische collega’s als Balthazar en dEUS zich allang hebben genesteld in de hoogste regionen van de alternatieve eredivisie, blijft de status van deze Walen opvallend bescheiden. Onterecht, als je het ons vraagt. Goed nieuws dan: er komt nieuw werk aan. Vanavond laten ze in Club AFF (Hasselt) alvast wat nieuwe nummers horen. En wat we te horen krijgen, klinkt absoluut veelbelovend.
Dat Girls in Hawaii prachtige songs kan pennen, wisten we al. Maar live tillen ze die melancholische pareltjes naar een ander plan. Zodra opener 'The Fog' (van het debuutalbum) inzet, is duidelijk: dit wordt geen vrijblijvend avondje. De bas pompt voelbaar door de zaal, terwijl de tweestemmigheid van Lionel Vancauwenberghe en Antoine Wielemans je direct grijpt. Mocht je je afvragen of die nummers uit 2003 niet langzaam wat gedateerd gaan aanvoelen: misschien een klein beetje. Zo voelen ‘Fontanelle’ en ‘Casper' wat flets naast recenter werk als ‘This Farm Will End Up In Fire’ en het broeierige, nog te verschijnen ‘I.H.R.N.’, dat live al wel sinds 2023 meegaat. Maar juist daarin schuilt de kracht van deze Walen: ze teren niet op nostalgie, maar schrijven nog steeds met een urgentie die hun debuut overstijgt. De nieuwe nummers? IJzersterk. Minder briljant zijn trouwens de bindteksten die in een potpourri van Nederlands, Frans en Engels worden gebracht. Zo wordt er wat jolig gedaan over een nieuwe song die vanavond zijn wereldpremière krijgt – een beetje kneuterig allemaal, maar tegelijk ontwapenend genoeg om ermee weg te komen.
De echte hoogtepunten komen vanavond van Everest. ‘Misses’ – een bloedmooi eerbetoon aan de veel te vroeg overleden Denis – bezorgt een flinke portie kippenvel, en de climax van ‘Switzerland’ is subtiel maar raak. Eén van hun strafste songs, ‘Rorschach’, houden ze wijselijk tot het einde. Wat een beest van een nummer. In de zaal spotten we t-shirts van Slowdive en Radiohead en ondergetekende draagt een exemplaar van Trentemøller. Met een beetje verbeelding hoor je van alledrie iets terug in de sound van Girls in Hawaii. Muzikaal staat het zodoende als een huis en ook visueel valt er de hele avond weinig te klagen: het podium baadt in sfeervol licht van een stel forse lampen, die tijdens de intiemere momenten precies de juiste sfeer meegeven. Kortom: Girls in Hawaii bewijst in Club AFF dat ze na twintig jaar nog steeds relevant klinken – misschien wel relevanter dan ooit. En als dit slechts een try-out is, dan belooft die nieuwe plaat veel goeds (waarover Lionel grapt dat 'ie over een jaar of drie wel af is). Zet ze maar op je radar, want dat verdienen ze.