Onze vrijheid vieren op Bevrijdingsfestival Limburg Onze vrijheid vieren op Bevrijdingsfestival Limburg

Onze dag op het ARLO-terrein begint vroeg — om 11:45 staan we al klaar voor Norah Rhodes, niet voor niets een van onze 3voor12-talenten van 2025. Het is de eerste keer dat we haar met band zien, en dat blijkt een schot in de roos. Bekende nummers krijgen extra diepte, ‘i don’t wanna say goodbye’ klinkt nóg aanstekelijker, en de twee Nederlandstalige - nog onuitgebrachte - tracks tonen overduidelijk hitpotentie.

Maar het echte hoogtepunt is ‘Older’, een nieuwe song met een spannend, donker randje dat ergens tussen grungepop en een Billie Eilish-achtige song zweeft. Norah Rhodes speelt vandaag niet zomaar een sterke set, ze zet zichzelf overtuigend op de kaart als artiest om serieus rekening mee te houden. Het doet ons zelfs een beetje denken aan de eerste keer dat we Froukje live zagen met haar band: wellicht hier en daar nog wat onwennig, maar dusdanig veel goede songs dat het slechts een kwestie van tijd is tot het grote publiek er weet van krijgt.  Wat ons betreft met recht een van de grootste talenten van Limburg.

Zo’n twintig meter naast de Mainstage vinden we de SENA Performers Stage, waar CelineShanice de eer heeft om af te trappen. Ooit deed ze mee aan The Voice, tegenwoordig schrijft ze eigen werk. Met haar nummer ‘Free’ won ze de Songs For Freedom-contest, waarmee ze dit felbegeerde plekje op de line-up veroverde. Goed nieuws: ‘Free’ is vanaf vandaag overal te beluisteren. De set is fijn, maar wordt nergens echt spannend. Nog een pak goede liedjes schrijven en dan kan Celine nog wel stappen maken. Even later is het de beurt aan Sigmar en Daan — beter bekend als Siggy & D1ns — die een prima hiphopshow afleveren. En eerlijk is eerlijk: ga er maar aan staan, spelen voor een publiek dat je nauwelijks kent en dat bij de eerste beats massaal richting bar beweegt. Toch houden ze zich knap staande. Ze doen onverstoorbaar hun ding en eigenlijk zit het allemaal gewoon goed in elkaar. In een tijd waarin de backingtrack vaak de overhand heeft, brengt dit Zandvoortse duo een welkome frisse wind.

Terwijl we aanschuiven in de korte rij bij de tosti-kraam, horen we ineens Douwe Bob over het terrein schallen, althans, dat denken we. Nieuwsgierig lopen we richting het kleinere podium, alleen om daar tot onze verbazing niet de bekende vrouwenverslinder aan te treffen, maar Oliver Pesch. We zouden Pesch echter tekort doen door hem teveel te vergelijken met Douwe Bob, maar de gelijkenissen in stijl zijn er toch zeker. Toch klinken de americana-songs vertrouwd, al waaien ze met de ijzige wind net zo makkelijk het ene oor in en het andere weer uit. Even later werkt Tommy Gazer een set vol poprocksongs uit het boekje af. Biffy Clyro, Nothing But Thieves, Muse: de invloeden liggen er zo dik bovenop dat het bijna een spel wordt om de referenties te tellen. Vernieuwend is het niet en verrassend evenmin, maar eerlijk is eerlijk: het wordt met overtuiging gebracht. Het publiek lijkt het weinig te deren en deint rustig mee. Misschien zegt dat ook wel voldoende. 

Zo Lief is vandaag misschien een vreemde eend in de bijt: het dreampop-duo - vandaag uitgebreid tot trio met drummer - brengt kleine, melancholische popliedjes die nogal fragiel afsteken tegen het festivalgeweld (en gebabbel) eromheen. Hun set wordt dan ook deels weggekletst, maar wie goed luistert hoort nog altijd fijne, mooie songs. We zetten thuis hun mooie EP Hypnosis nog maar eens op - daar komen ze vermoedelijk beter tot hun recht. 

Daarna is het de beurt aan SERA op de mainstage. Deze popzangeres brak een aantal jaar geleden door via social media, waar ze covers vanuit haar auto plaatste. Nu heeft ze al meerdere hits op haar naam staan, en het is dan ook voor het eerst vandaag echt druk voor het hoofdpodium. Nummers als ‘Head Held High’, ‘Stay’ en ‘Could Have Been Us’ komen voorbij, maar ze speelt ook twee covers (‘Complicated’ van Avril Lavigne en ‘Zombie’ van The Cranberries) en deze vallen heel goed in de smaak bij het gemiddeld iets jongere publiek. Met haar vierkoppige band zet ze een strakke set neer waar weinig op aan te merken is, maar het is vooral haar enthousiasme dat aanstekelijk werkt. Een grote grijns lijkt tijdens het hele optreden niet van haar gezicht te verdwijnen.

Met een kleine groep verplaatsen we ons weer richting de SENA Performers Stage waar Isabel van Gelder met haar band optreedt. Isabel is een jonge singer-songwriter die in 2024 werd geselecteerd voor de Popronde. Qua genre en vibe zou Isabel het lievere zusje van de rebelse SERA kunnen zijn, maar laat je niet misleiden door haar zachte, bescheiden uitstraling. Tijdens de set van Isabel staan we meermaals met een dubbele laag kippenvel en dat komt niet alleen door de koude noordoostenwind die over het terrein waait. Vooral de nummers ‘Die for you’ en ‘Run’ laten door zowel de lyrics als performance diepe indruk achter. Haar stem is af en toe bijna hemels te noemen, een loepzuiver en dromerig geluid dat scherpe, diepsnijdende teksten het publiek instuurt. Ze verontschuldigt zich meermaals voor het gebrek aan ‘upbeat’ temponummers, maar in onze ogen doet Isabel hier precies wat ze moet doen.

We komen even op adem met een hapje en een drankje. De lucht trekt langzaam open, de avondzon komt nog door, de wind gaat meer en meer liggen en het is tijd voor F.I.X. Deze band mag dan wel op de SENA Performers Stage staan, maar het is al ruim tien minuten voordat ze van start gaan druk voor het podium. Dat verbaast ons niet: deze psychrockband vindt zijn oorsprong in Roermond, en het lijkt alsof alle cool-uitziende inwoners van de stad zich alvast hebben gesetteld voor de stage. F.I.X. komt op en zet onder gejuich meteen hard in. De nummers volgen elkaar in rap tempo op en nu weten we dat F.I.X altijd veel zelfvertrouwen heeft uitgestraald, maar het charisma lijkt van het podium te spatten. Een mix van harde rock, rock’n roll, soms zelfs een beetje blues: de mannen uit Roermond hebben voor ieder wat wils. Frontman Jordy Wolfert klimt tegen het einde van de set op z’n Eddie Vedder's langs de zijkant van het podium omhoog, er wordt gemosht, en als zelfs de toetsenist er even een gitaar bij pakt zodat ze met 3 snaarinstrumenten sterk op het podium staan, weet je dat je met serieus wat muzikaal geweld te maken hebt. Of het nu komt door alles wat er gebeurt, of gewoon door de kwaliteit van de set die F.I.X. neerzet, één ding is zeker: het praatgrage festivalpubliek krijgt voor 45 minuten hun mond gesnoerd. Bevrijdingsfestival Limburg? Wij zouden voor volgend jaar alvast een plekje vrijhouden op de Mainstage. 

Met de laatste gitaarecho’s van F.I.X. nog in de lucht, betreden The Vices de Mainstage. De Groningse band draait al een paar jaar mee en speelde inmiddels shows tot in de VS en Engeland. Er zit een fijne opbouw in de set: het begint iets rustiger, maar richting het einde lijkt ook hier haast rook uit de gitaren te komen. Met nummers die een combinatie zijn van indie, psychedelic blues en rock neemt de band ons mee op een fijne reis. De ondergaande zon die de band in een roodoranje oase baadt is een welkome figurant op deze muzikale, feelgood roadtrip. Zodra de zon definitief onder de horizon zakt, blijft het spektakel voortduren. ISAÏ ontketent een dansstorm: het veld beweegt massaal, alsof de dinsdagverplichtingen plots zijn afgeschaft. MEAU speelt een mooie set, maar haar breekbare klanken moeten het helaas opnemen tegen een publiek dat liever met elkaar dan met haar in gesprek lijkt. Invaller Hannah Mae brengt vervolgens de aandacht terug naar het podium - en hoeveel hits heeft zij nú al op haar naam staan?! Zij sluit een prachtige dag in Roermond waardig af. 

Het Bevrijdingsfestival was een dag vol contrasten: zon en wolken, kippenvel en meezingmomenten. Tot volgend jaar, hopelijk in een wereld waarin nog meer mensen zich vrij mogen voelen.