Rock Herk dag 1: heilige huisjes slopen en bruggen bouwen Rock Herk dag 1: heilige huisjes slopen en bruggen bouwen

Met ons eerste drankje in de hand begeven we ons naar het hoofdpodium (de Main) waar Uwase optreedt. Deze jonge Brusselse singer-songwriter brengt ons met haar dromerige indiepop in een ontspannen festivalvibe. Haar subtiele klanken passen perfect bij de genadeloze koperen ploert die op onze harses brandt. Woest wakker geschud door de Amsterdamse punkrock van Hang Youth in de tent (de Club) – de eerste stagedives zijn een feit – haasten we ons terug naar de Main. Daar zetten de mannen van de Sha-La-Lees een show neer die staat als een huis. Retestrakke rock waarmee je een sequoia kunt vellen.

Tijd om bij te komen is er niet, want in de Club is Pothamus aangetreden. Voor op het podium staat een schattig schaaltje wierook te branden, maar van zen is weinig sprake. De Mechelse band balanceert tussen psychedelische post-metal en duistere sludge, met baslijnen die de vullingen uit je kiezen dreunen. Op de terugweg naar de Main halen we snel een vegan burrito. Achter ons aan de picknicktafel bespreken twee mannen bouwtekeningen van een geplande uitbouw. Hoe toepasselijk tijdens dit festival waarop evenveel heilige huisjes gesloopt worden als bruggen gebouwd.

Er zijn van die festivals waarin gewoonweg te veel interessants te zien en te beluisteren valt. Rock Herk 2025 is er zo eentje. Zo zijn Maria Iskariot en Jazz Brak in hetzelfde tijdslot geprogrammeerd. Beiden willen we niet missen, met als gevolg dat we ze allebei maar een stukje meemaken. Maria Iskariot speelt op de Street, letterlijk op straat dus. Dit podium is enkele jaren geleden uit nood geboren, omdat de Club-tent tijdelijk niet bruikbaar was en er in alle haast een extra PA op straat werd gezet. Het concept is uitgegroeid tot een festivalbeleving in optima forma. Het nimmer teleurstellende Maria Iskariot rockt de longen uit haar lijf, te midden van een uitzinnig, over elkaar buitelend publiek en omringd door een handvol beveiligers die nog enige afstand (lees: 20 centimeter) tussen band en publiek proberen te bewaren. De afdeling gevonden voorwerpen wordt goed bevoorraad, want menig telefoon, sleutelbos en horloge vliegt over de hoofden. Voor late fans is er geen doorkomen aan.

Op de Main is de Brusselse rapper Jasper De Ridder aka Jazz Brak aangetreden. Volgens medebezoekers begon hij zijn set met rustigere Vlaamstalige rap, maar wij vallen met onze neus in de snoeiharde slotfase. In de moshpit valt de ene na de andere festivalganger om, maar even lief worden ze weer overeind geholpen. En we gaan doorrrr naar de Britse punkers van Knives, die de Club-tent bijna letterlijk afbreken. Met enige regelmaat springt er een bandlid in het publiek of klimt er eentje in de stellage. Het podium schudt op zijn grondvesten: het pintje dat we heel even voor ons op het podium zetten, danst zomaar een paar meter van ons vandaan. Proost op de eerlijke vinder.

Van de strakke fuzzrock van de Gentse formatie Ramkot, die op het hoofdpodium een uitstekende performance levert, gaan we naar de explosieve postpunk van het Ierse SPRINTS in de Club. Steeds meer bezoekers wagen het om op het podium te klimmen en te stagediven, de een wat voorzichtiger dan de ander. Naarmate de dag vordert zien we trouwens steeds meer mensen met pleisters op tenen, armen en hoofd. Enig causaal verband lijkt ons niet verrassend. Richting het einde van de set maakt SPRINTS-frontvrouw Karla Chubb een duidelijk statement: “Het is een privilege om als band een (letterlijk en figuurlijk) podium te hebben en we gebruiken het om op te roepen tot vrede en verdraagzaamheid.”

Terug naar de Main waar Knokkenaar Brihang hiphop vertolkt in authentiek West-Vlaams. Van een taalbarrière is geen sprake: het overwegend (Belgisch-)Limburgse publiek lijkt alles prima te kunnen volgen. Na een indrukwekkende stagedive volgt een daverend applaus. Bij het eerste nummer van Equal Idiots in de bomvolle Club vliegt er al bier door de lucht. Het duo uit Hoogstraten levert een opzwepende show met snoeiharde gitaren en scheurende drumvellen. Het stagediven wordt steeds extremer: tientallen mensen bestijgen het podium om zich vervolgens in het publiek te katapulteren. Inmiddels ontnuchterd door de nodige koffie verbazen we ons dat er niet méér EHBO nodig is dan een paar pleisters hier en daar. Een van de nummers wordt opgedragen aan Bob Vylan, die later de eerste festivaldag zal afsluiten.

Maar voordat het zover is, gaan we eerst nog naar de Amerikaanse indierockband Gossip op het hoofdpodium. De band staat bekend om een krachtige, dansbare mix van punkrock, disco en funk. De doorgaans zo indrukwekkende stem van frontvrouw Beth Ditto hapert echter. Na de zoveelste kruimel in de keel, die ze op ludieke wijze luid in de microfoon weg rochelt, volgen te lange pauzes en herhaaldelijk wordt een nummer stilgelegd.

Snel terug naar de Club, in afwachting van Bob Vylan. Sinds de omstreden uitspraak vorige maand op Glastonbury heeft dit Britse grimepunkrockduo de nodige afzeggingen en haatberichten ontvangen. In een verklaring op de website distantieert Rock Herk zich zowel van die uitspraak als van de daaropvolgende cancel culture, met de oproep aan artiesten om hun stem te gebruiken voor verbinding in plaats van verdeeldheid. Vooraf hangt er een merkwaardige, ietwat onheilspellende sfeer in en om de Club. Op het podium hangt een Palestijnse vlag – overigens niet voor het eerst dit festival – en er lijkt extra beveiliging rond te lopen. Zodra zanger Bobby – niet te verwarren met drummer Bobbie – met een aanstekelijke big smile het podium opkomt en de set zoals gebruikelijk start met een openbare yogasessie, smelt de sluimerende beklemming als sneeuw voor de zon. Wat volgt, is een ijzersterke, energieke show waarin het duo met hun mix van rap, metal en vlijmscherpe teksten wederom overtuigt.  En met de nodig humor. “Goed om weer in België te zijn. Vorige keer was op Pinkpop.” … “Oh sorry, was dat in Nederland? Take it easy, we’ve had a rough couple of weeks.”

Met de puike show van Bob Vylan sluiten we deze eerste dag van Rock Herk af. Een warme dag vol heerlijke herrie, vrolijke chaos en bovenal een sublieme sfeer. Op naar dag 2!