Rock Herk dag 2: waar generaties elkaar vinden Rock Herk dag 2: waar generaties elkaar vinden

Onze vuurdoop op Rock Herk is er één om in te lijsten. Wat een heerlijk festival. Je voelt dat dit al jaren wordt georganiseerd door mensen met liefde voor het vak. Het terrein is slim en ruim opgezet: ondanks de uitverkochte editie voelt het nergens té druk aan. Een onverwachte troef is de brede provinciale weg die dwars door het festivalterrein loopt. Het is geen A10, maar het geeft Rock Herk wél een uniek karakter. Zeker omdat er midden op straat gewoon bands staan te spelen - een geweldige vondst. Daarnaast biedt het festival ook volop ruimte om te hangen, bij te praten en bier te drinken. Dat zorgt ervoor dat er bij de meeste shows een toegewijd en soms ronduit uitzinnig publiek staat.

Rock Herk staat bekend om zijn diverse line-up, maar één constante blijft: de liefde voor stevige gitaren. Bands als Amenra, Brutus, Psychonaut en Mogwai sierden in het verleden al het affiche, en ook dit jaar is er weer flink wat metaal te horen. Het is aan postmetalband Divided om dag twee voor ons op gang te beuken - en beuken doen ze. Frontman Pepijn Vandaele staat letterlijk in het middelpunt: zingend én drummend tegelijk. Geen evidentie, maar hij komt er moeiteloos mee weg. Het viertal speelt loeihard, met als hoogtepunt de epische climax van 'The Vicious Loop', gedragen door een indrukwekkende gitaarlijn. Na een klein halfuurtje Divided is Herk definitief wakker.

Op de centrale straat begint het langzaam een beetje te rieken. "Zo vroeg op dag twee al?" horen we je denken. Ja, maar dat ligt niet (alleen) aan die man in Ozzy Osbourne-shirt die vanochtend het douchemoment heeft overgeslagen. De échte oorzaak: Kaboutertje Putlucht laat hun rammelende ravepunk los over de STREET-stage - en dat ruikt vooral naar chaos. “Ik wil een kindje slaan!” en “Henny Huisman is een vreselijke vent” is een greep uit de poëzie die met een laagje gabber over het asfalt heen rolt. 

Het idee voor Kaboutertje Putlucht ontstond trouwens tijdens een avondje pilsen in Café de Plak in Nijmegen. Daar zijn ze inmiddels culthelden. En na vandaag ook in Vlaams Limburg: de hele straat, inclusief tribunes, staat afgeladen vol. Als zanger Barry roept: “Op deze weg mag je normaal 80, maar wij gaan 130 knallen,” is het hek van de dam. De menigte gaat los. Een gast probeert al crowdsurfend een handstand, er wordt moshend gebeukt, en iemand overhandigt Barry een peuk. De beveiliging kijkt hoofdschuddend toe. Zo ziet een show van Kaboutertje Putlucht er dus ongeveer uit.

Amber Piddington en Marie van Uytvanck van Kids With Buns speelden gisteren nog hun meest verre show ooit - op Electric Castle in Roemenië. Vandaag staan ze weer op vertrouwde Belgische bodem, waar ze sinds hun deelname aan Liefde voor Muziek (het Vlaamse equivalent van Beste Zangers) plots nationale bekendheid genieten. Zonde eigenlijk, dat daar een tv-programma voor nodig was, want het debuutalbum Out Of Place is op zichzelf al een parel: breekbare indiepop, gedragen door Marie’s diepdonkere stem en Amber’s eigenzinnige gitaarspel. Helaas lijkt het publiek vooral te wachten op de nummers uit de tv-show - wat zich uit in eindeloos geklets tijdens de rest van de set. Een smetje op een verder erg fijn optreden.

Iets na zevenen is voor velen het moment om, tussen de pintjes door, even wat voedsel in hun maag te stoppen. Wij kiezen voor de interessantere route en laten onze ingewanden voor een kleine veertig minuten lang bewerken door Wiegedood. Extreme metal van het hoogste kaliber, dat is het minste wat je kunt zeggen. Het trio hypnotiseert, mits je openstaat voor hun indringende blackmetal: de bulderende riffs blijven doorgaan tot je vergeet dat ze ooit moeten stoppen en de zang van Levy Seynaeve snijdt met vlagen dwars door je gewrichten. 

Vandaag brengen ze een – toch wel korte - set rond hun trilogie De Doden Hebben Het Goed. Met ondere andere 'Ontzieling’, een uitgesponnen meesterwerk waarin razendsnelle riffs, subtielere gitaarlijnen en beestachtig drumwerk samenkomen tot iets dat niet alleen naar adem doet happen, maar ook zomaar een verloren traan kan lostrekken. Voor veel mensen aan de bar zal het klinken als een muzikale nachtmerrie, maar als je goed luistert, zit in al dat donker een glimp van schoonheid verscholen. 

De rust terugvinden kan bij Blonde Redhead. Ook letterlijk, want de tent is maar voor een derde gevuld bij aanvang. De band die in de jaren negentig nog floreerde met gruizige noiserock, serveert nu veel fijnbesnaardere muziek. Van het in 2023 verschenen Sit Down for Dinner spelen ze vanavond de gelijknamige single, netjes verdeeld over twee delen - al zou je zweren dat het gewoon één song is: het vloeit onhoorbaar in elkaar over. Het trio, bestaand uit Kazu Makino en de Italiaanse tweelingbroers Pace, is perfect op elkaar ingespeeld. De zorgvuldige opbouw, de ijle synths, het sobere maar trefzekere gitaarspel en Makino’s breekbare stem zorgen voor een bijna filmische sfeer. Langzaam maar zeker voel je de betovering bij steeds meer bezoekers toenemen, al stroomt de tent nooit écht vol. 

Voor het podium staat een klein groepje jonge meiden dat zich helemaal laat meevoeren -  ogen gesloten, dansend alsof dit hún moment is. Het bewijs: sommige muziek kent geen houdbaarheidsdatum. Blonde Redhead mag dan al decennia meedraaien, hun sound blijft tijdloos. Aan het einde van de set trekt Kazu een wit shirt aan met het opschrift “Palestina will live forever.” Een krachtig statement in een prachtige show. 

Niet veel later is het tijd voor een nieuwe lichting shoegaze-pioniers. Al komt die term volgens een enkeling misschien nog wat vroeg voor The Haunted Youth. Toch staat vandaag één ding vast: deze band hoort moeiteloos tussen de grote namen. Ze werken pas toe naar hun tweede plaat, maar staan hier vanavond voelbaar al als dé headliner van Rock Herk. 

Op de uitpuilende mainstage zetten ze alles naar hun hand. De songs beginnen vaak klein en melancholisch, dromerig en ingetogen - maar groeien uit tot volle, gelaagde landschappen van galm, synths en shoegazegitaren. ‘Emo Song’ is daarin een verbluffend hoogtepunt: intens en meeslepend, met gitaarlagen die zich opstapelen tot er niets anders op zit dan jezelf erin te verliezen. Naarmate de set vordert, raken steeds meer mensen zichtbaar in de ban. Ook nieuwe nummers als ‘In My Head’ en het nog onuitgebrachte ‘Falling To Pieces’ worden met open armen en gesloten ogen ontvangen. Ze klinken steviger, voller – alsof de band de shoegaze die altijd al onder het oppervlak zat, nu echt volledig omarmt. Het dromerige karakter blijft, maar krijgt een rafelrand die live geweldig uitpakt.

Bij afsluiter ‘Coming Home’ haalt Joachim Liebens een jonge fan het podium op en geeft hem zijn gitaar. Het jochie speelt mee, de tent ontploft. Een prachtig moment waarop generaties elkaar vinden. The Haunted Youth klinkt hier als een band in topvorm. En als dit pas het begin is van hun volgende hoofdstuk, dan staat er nog iets groots te gebeuren.

Na de intense route die we vandaag al hebben afgelegd, kiezen we voor wat luchtigers. En dat is er gelukkig volop op Rock Herk. De ‘Dansbaar’-stage, idyllisch gelegen aan het water, is dé plek voor wie gewoon even wil losgaan. Chibi Ichigo stond pas een dikke maand geleden voor het eerst als DJ op Best Kept Secret, en werd nu lastminute aan de line-up toegevoegd. Een gouden zet, zo blijkt: met aanstekelijk enthousiasme en een feilloos gevoel voor timing zet ze de hele tent op z’n kop. Er wordt volop gedanst, meegezongen wanneer het kan en de energie druipt van het podium. 

Meezingen gebeurt trouwens ook in overvloed aan de Mainstage. Want: when in België, kun je Noordkaap eigenlijk niet overslaan. Bij velen hier stromen songs als ‘Ik Hou Van U’ en ‘Satelliet Suzy’ al sinds jaar en dag door de aderen als muzikale brandstof. Het staat tot ver buiten de tent bommetje vol, en de teksten rollen moeiteloos over duizenden lippen. Noordkaap bewijst vanavond dat ze meer zijn dan een nostalgie-act. De band speelt strak, energiek en met hoorbaar plezier. Frontman Stijn Meuris blaakt van charisma en weet precies hoe hij het publiek moet bespelen: met flair, met humor en met de nodige - toegegeven, soms wat lange -  praatjes. 

De Club kunnen ze morgenochtend zo terug in de vrachtwagen steken, want Meltheads heeft in samenwerking met een uitzinnig publiek alvast de sloopwerken verricht. Het is vooraan moeilijk om de tientallen crowdsurfers te ontwijken en ook de moshpit laait elk nummer opnieuw op. Zanger Sietse springt meermaals zelf het publiek in, jut het publiek op en klimt aan het eind van de set zelfs een paal in met een Palestijnse vlag. Een mooi, krachtig moment. Een ander hoogtepunt is 'Theodore', een keiharde song die in de zoveelste pit ontaardt. Als Meltheads langskomt, zul je wéten dat ze er zijn geweest. En zo is het. 

De club wankelde al na de show van Meltheads, maar bij Death From Above 1979 lijkt het of het podium zelf het zou begeven. In de eerste minuut van opener 'Turn It Out' knalt het gitaargeluid er abrupt uit. Bij het derde nummer beukt Sebastien Grainger zo hard op zijn drumstel dat het hele drumpodium losschiet en begint te rollen. Alsof de band zich afvroeg: kunnen we deze tent fysiek slopen? De sound is log, grof maar soms ook groovy: bas en drums die elkaar tot het uiterste drijven. Een waardige laatste dreun voor de Club. 

Het slotakkoord is voor NAFT, dat met hun pompende techno-brass de laatste beetjes energie uit de moegestreden lichamen perst. En zo komt er een einde aan een dag waarop generaties elkaar vonden in het zweet, de moshpit en de liefde voor muziek. Oudere bands bewezen moeiteloos nog steeds relevant te zijn, terwijl de jonge honden lieten zien dat de toekomst al op het podium staat. Een dag van doorgeven en ontdekken, een dag waarop muziek laat zien dat het niet om leeftijd draait, maar om emotie.