Zero for Three: Soft Blue Shimmer, Cold Gawd en Householding Zero for Three: Soft Blue Shimmer, Cold Gawd en Householding

Als zelfverklaard recensent verdiep je je natuurlijk keurig in een band vooraleer je er je ongezouten mening over geeft. Maar dat wordt een lastig verhaal als er over de band in kwestie zo goed als niks te vinden is. Geen nummers op Spotify, geen obscure demo's op Reddit, enkel een korte bio op vi.be die ons weet te vertellen dat Householding een viertal vrienden uit Westerlo is. Ze spelen vandaag hun eerste echte liveshow ooit (!) en eerste shows zijn zoals eerste pogingen op een fiets zonder zijwieltjes: wie geluk heeft, blijft recht, wie pech heeft, gaat onderuit. 

Householding heeft vanavond een beetje van beide: soms verrassend strak, soms nog wat wiebelig, maar altijd met goesting (het blijven Belgen hè). Hun rammelende rocknummers schommelen ergens tussen mathrock en zomerse indie - een cocktail die zeker potentie heeft - al ontbreekt het nog in de afwerking om écht te blijven plakken. Maar dat is hen vergeven, want de vibe zit goed: vier vrienden die zichtbaar plezier hebben. Gewoon blijven spelen, die sound aanscherpen, en dan zien we ze binnenkort misschien wel op Spotify óf op een festival in de buurt.

Het uit Californië afkomstige Cold Gawd is bezig aan een imposante opmars binnen shoegaze-land, en terecht. Hun laatste plaat werd door Stereogum uitgeroepen tot album van de week – en dat boven o.a. Nick Cave (!) – en Deftones-frontman Chino Moreno schaart zich onder hun fans. Momenteel spelen ze samen met Soft Blue Shimmer hun eerste Europese shows. 

Frontman Matthew Wainwright, het creatieve brein achter Cold Gawd, vatte de essentie van hun muziek enkele jaren geleden al aardig samen in één woord: liefde. "Het is de belangrijkste menselijke emotie, naast geïnspireerd zijn," zegt hij. Shoegaze is zijn liefdestaal, een passie die op zijn achttiende werd aangewakkerd. "Ik liet mensen naar Whirr's Around EP luisteren. Dat is écht baby-making music." De invloed van Whirr, maar ook van bands als Nothing en My Bloody Valentine, is dan ook goed hoorbaar in Cold Gawd's sound. Maar Wainwright wil ook muren doorbreken, het genre veranderen en het liefst ook het leven van mensen wat mooier maken. Die hoop op een mooier leven druipt ook vanavond van de muziek en teksten van Cold Gawd af. Neem 'Gorgeous', waarmee de set – na het ingetogen 'Nudism' – losbarst. Het begint met een rauwe krijs die door merg en been gaat, maar al snel voel je dat de grens tussen pijn en geluk flinterdun is. "Tried to pull / my life together / this time / could've failed / but I think / it will come in time," zingt Wainwright. 

Moet gezegd: zoals het een goeie shoegaze-show betaamt, verdrinken de lyrics in een muur van distortion. Voor de één een gemis, voor de ander juist de charme van het genre, alsof de emoties belangrijker zijn dan de precieze woorden. Maar wie goed luistert vangt flarden op van Wainwrights hoopvolle melancholie, die als een rode draad door de set loopt. En voor wie houdt van shoegaze met een rauw randje en een flinke scheut post-hardcore erdoorheen, is het vanavond heerlijk toeven. De keiharde uitvoering van ‘All My Life, My Heart Has Yearned For A Thing I Cannot Name’ – sowieso een prachtsong, check dat nummer – blaast ons omver. Tussen al het geweld schuilt een melodielijn die zo mooi is dat je er bijna emotioneel van wordt. Afsluiter ‘Portland’ is melancholie in z’n puurste vorm, het soort song waar geen einde aan hoeft te komen. Dat komt niet in de laatste plaats door het refrein: “Little flowers / line a way to you / can you smell how sweet they make you?”, de perfecte soundtrack voor een eenzame nachtwandeling of blijkbaar een avond in de Muziekgieterij. 

Het zullen vast en zeker turbulente tijden zijn voor Soft Blue Shimmer uit Los Angeles. Terwijl in hun thuisstad de bosbranden lelijk hebben huisgehouden, beleeft de band een mijlpaal: exact een week geleden speelden ze net als Cold Gawd hun allereerste Europese show ooit. Zo liggen – zoals wel vaker in het leven – donker en licht verdacht dicht bij elkaar. Vanavond serveert het trio rond frontvrouw en bassiste Meredith Ramond shoegaze van de lichtere soort, of net wat zwaardere dreampop, zo u wil. Eén ding hebben ze alvast mee: ze beschikken over een handvol fijne songs. 

Openen doen ze met 'Chihiro', een nummer dat – zoals wel vaker bij Soft Blue Shimmer – wat wegheeft van het Ierse NewDad. Wat volgt is een dik halfuur dromerige gitaren, zweverige zang en een band die hoorbaar en zichtbaar plezier heeft. Nieuwe nummers als 'Perfect Thing' en het nog uit te brengen 'Body Knot' zorgen zelfs voor enkele danspasjes links vooraan. Wereldschokkend? Dat niet. Maar er is ook niemand die na afloop beteuterd voor zich uit staart. Dit soort avonden doen ons de ruwe randjes van het leven soms vergeten, al is het maar voor even. Een aantal goede songs en een gitaarsound om in weg te zakken. Meer moet het soms niet zijn. Wederom een geslaagde 'Zero For Three' avond in de Muziekgieterij, en we willen eigenlijk alle bands nog wel eens zien terugkeren.