De zaal is goed gevuld met een mix van nieuwsgierige muziekliefhebbers en bekenden die de aftrap en tevens EP-release van de nieuwe band mee komen vieren. Het dromerige Franse chanson 'Douce France' van Charles Trenet klinkt als introductie door de speakers, maar zodra de band om klokslag negen uur het podium betreedt is de toon allesbehalve dromerig. De set is een bonte, uptempo reis door stijlen en talen: Frans en Engels wisselen elkaar af, net zoals de folk- en gipsy-invloeden.
Een van de hoogtepunten is 'L’Activité Après Café' waarin het Franse chanson gecombineerd wordt met een folky onderstroom. Het aanstekelijke 'Johnny Camaro' heeft juist weer een duidelijke gipsy-achtergrond die de zaal met gemak (en plezier) mee laat deinen. Muzikaal toont de zeskoppige band lef door een breed palet aan instrumenten in te zetten: van gitaren en drums tot mandolines en accordeon. Hoewel die hoeveelheid aan klanken hier en daar wat chaotisch uitpakt, past het wel bij de speelsheid die de band uitstraalt.