We zijn al een tijdje in onze nopjes dat het voormalige Muziekodroom een nieuwe creatieve invulling heeft gekregen. 'Bootstraat' is uitgegroeid tot een bruisende haven waar onder andere Club AFF geregeld heerlijke liveshows organiseert. Vorige maand trokken we erheen voor de EP-release van STEVE en vandaag – op de valreep van de ‘Week van de Belgische muziek’ – checken we opnieuw twee Belgische parels: LupaGangGang uit Brussel en Eosine uit Luik. Tipje van de sluier? We zagen wellicht al het concert van het jaar.

En dat is allesbehalve overdreven. Eosine opent de avond en het viertal uit Luik zet een show neer die we van ons leven niet meer vergeten. De post-shoegazers (zo noemen ze zichzelf het liefst) maakten vorige zomer al een verpletterende indruk met hun last-minute show op Absolutely Free Festival, hier een paar kilometer verderop. We nomineerden dat optreden zelfs tot een van de beste shoegaze-acts van 2024. Alleen… maken ze wel echt shoegaze? Volgens henzelf niet. En eerlijk is eerlijk: Eosine is inderdaad niet het type band dat een uur lang naar hun veters staat te turen, het is zoveel meer. Frontvrouw Elena Lacroix mag dan klein van gestalte zijn, maar zodra ze het podium betreedt, kruipt ze onder je huid. Ze beschikt over een stem die je streelt en verscheurt in één adem: betoverend en hartverscheurend tegelijk. Setopener 'Digitaline' zet meteen de toon: de band gooit vanaf de eerste seconde alles in de strijd. De emotie is direct voelbaar, en het duurt niet lang voordat we beseffen dat we getuige zijn van iets buitengewoons.

Eosine

Eosine

Want dat is precies wat het is: buitengewoon goed. De sfeervolle beelden die op de witte kleding van de bandleden worden geprojecteerd, tillen de show ook visueel naar een hoger niveau. Alles lijkt met de minuut beter op zijn plek te vallen. Om ons heen kijken mensen elkaar met ongeloof aan en met elk nummer wordt het applaus langer en luider. Van de acht nummers die we voorgeschoteld krijgen, zijn er zes nog niet gereleased. Dat getuigt van lef, maar wat écht indruk maakt, is hoe die onuitgebrachte songs keer op keer zorgen voor tranen, kippenvel en een roes die je normaal alleen van geestverruimende middelen krijgt. Eosine speelt niet zomaar een set, ze sleuren ons mee in een ervaring die we voelen tot in onze botten. Als Elena tijdens 'Incantations' het podium verlaat en even later terugkeert om vervolgens zonder microfoon met haar hartverscheurende schreeuw boven de band uit te stijgen, bereikt de show een emotioneel hoogtepunt. Die emotie is trouwens ook zichtbaar en voelbaar bij de band vanavond. Elena deelt openhartig over haar mentale worstelingen en even later, tijdens 'No Horses', het laatste nummer van de set, verschijnen de woorden "I am lost and found" op haar shirt. Ze staart de zaal indringend aan en blijft diezelfde woorden herhalen, tot de band nog één keer alles opentrekt voor een laatste, compleet overdonderende climax. Een onvoorstelbaar magische show die een speciaal plekje in ons hart heeft veroverd. 

Eosine

Eosine

Tsja, en dan mag je als LupaGangGang na die overrompelende set van Eosine nog het podium op. Dat voelt een beetje alsof je de opvolger van Lionel Messi bent: beter kun je het in ieder geval al niet doen. Maar zoals een wijs man vast ooit zei: je kunt niet meer doen dan je stinkende best. En dat kunnen we dit viertal uiterst getalenteerde muzikanten niet ontzeggen: de jazzy sound doet wat denken aan de landgenoten van STUFF. en de virtuositeit spat er vanaf. 'Time Faded' wordt overtuigend gebracht en is simpelweg een heerlijk lome track. Zojuist waanden we ons nog in de hemel, maar nu bevinden we ons in een met rook en whisky doordrenkte jazzclub. Gitarist en zanger Anton Robberechts zwiert over het podium met zijn gitaar terwijl Lena Thijs - die vandaag een thuiswedstrijd speelt - de rust zelve lijkt achter haar bas. 

Toch merken we gaandeweg de set dat de energie een tikkeltje inzakt. Hier en daar een gaap, een verloren blik richting de bar - buiten de voorste rijen lijkt het vuur dat Eosine net nog aanwakkerde alweer wat te doven. Maar goed, laat dat de heren en dame van LupaGangGang vooral niet tegenhouden. Ze spelen onverstoorbaar verder. En zeg nu zelf: als je songs in je arsenaal hebt zoals ‘Souvenirs’, met die heerlijke baslijn en een gitaarlijn die dagen later nog in je hoofd ronddwarreltt, dan heb je geen spektakel nodig, dan volstaat gewoon steengoed spelen. LupaGangGang heeft zich niet laten kennen. En dat is op zich al een zege.

LupaGangGang

LupaGangGang

LupaGangGang

LupaGangGang