Pothamus dompelt de Nieuwe Nor onder in duistere diepgang Pothamus dompelt de Nieuwe Nor onder in duistere diepgang

Voordat de donkere mix van sludge en postmetal van Pothamus als een dreigende golf over ons heen spoelt, is het aan de Limburgse band Yantras om de avond te openen. De doom/sludgeformatie uit Roermond bracht vorig jaar hun EP I Am You uit en trapt vanavond af met het nog niet uitgebrachte ‘Digital Sacrament’. Zangeres Natalya Thelen betreedt het podium gehuld in een zwarte sluier, wat meteen een onheilspellende sfeer oproept. Door de stof heen vangen we al een glimp op van haar intense blik. Niet veel later gaat de sluier af en komt haar krachtige podiumpresentatie volledig tot zijn recht. Kalm en beheerst zingt ze de cleane partijen met haar warme stem, terwijl ze dreigend heen en weer loopt en bezwerend mee beweegt op de zwaardere stukken van de set.

Het grootste deel van het publiek in de al goedgevulde Nor kijkt geboeid toe, terwijl anderen het voorprogramma aangrijpen als moment om bij te kletsen. De band stoort zich (terecht overigens) zichtbaar aan het geroezemoes: gitarist Cas maant het publiek met een sissende “ssshht” tot stilte, maar vooral vooraan blijven twee heren luidkeels praten. Pas wanneer Natalya hen fel aankijkt en doordringend naar hen wijst, verstommen ook zij. Halverwege de set valt een deel van de drumkit om, iets dat vrijwel niemand opmerkt, want alle ogen zijn gefixeerd op de frontvrouw. Soms schreeuwt ze zelfs zonder microfoon richting het publiek, waardoor de muziek niet alleen hoorbaar, maar ook voelbaar wordt. Een toeschouwer verwoordt het treffend: “Het is muziek om verliefd op te worden en tegelijkertijd beangstigend.” De opbouw van de set vanavond is sterk, met een intensiteit die gestaag toeneemt en uiteindelijk explodeert in de afsluiter ‘Klopjacht’. Dit nieuwe, enige Nederlandstalige nummer laat zelfs een vleugje black metal doorschemeren en vormt een krachtige afsluiting van een sterk openingsoptreden.

Al snel stijgt de geur van wierook op vanaf het podium en vullen duistere klanken de zaal: het is tijd voor Pothamus. De Mechelse band bracht in 2020 hun debuutalbum Raya uit, een plaat die hen geen windeieren legde. Sindsdien stond de driekoppige formatie op talloze festivals, waaronder Eurosonic Noorderslag, ArcTanGent en Motocultor: allesbehalve kleine namen. Onlangs stapte de band over naar Pelagic Records, een duidelijke bevestiging van hun opmars. De verwachtingen voor hun nieuwe album Abur waren dan ook hooggespannen, en nu, een week na de release, kunnen we stellen: het stelt niet teleur. Sterker nog, het overtreft die verwachtingen misschien zelfs. Des te meer reden om te ontdekken hoe de nieuwe nummers live tot leven komen.

De set opent vanavond met ‘Zhikarta’, het eerste nummer van Abur. Pothamus laat zich moeilijk in een hokje plaatsen. Hun sound balanceert tussen sludge en postmetal, maar bovenal is het hypnotiserende muziek. Betoverende soundscapes, repeterende baslijnen, rituele percussie en donkere zang brengen het publiek direct in trance. Dit gevoel wordt verder verdiept met ‘Savartuum Avur’. Opvallend is dat ook de bandleden zich volledig in deze trance lijken te bevinden: bassist Michael Lombarts en drummer Mattias van Hulle spelen grotendeels met gesloten ogen, terwijl zanger Sam Coussens zich ritmisch overgeeft aan de muziek, alsof hij één wordt met het geluid. Zijn stem beweegt zich moeiteloos tussen breekbare passages met cleane zang en duistere, intense uithalen, terwijl hij op blote voeten mee beweegt met de muziek.

Drummer Mattias heeft het intussen overigens druk: naast zijn drumwerk zingt hij op dit album ook af en toe mee met Coussens, wat de sound nog voller maakt. Bovendien bespeelt hij de shruti box, zoals te horen in bijvoorbeeld ‘Ykavus’. Dit traditionele Indiase instrument voegt een diepe, drone-achtige laag toe die de sfeer van Pothamus’ muziek nog onheilspellender maakt.

Vanavond speelt de band uitsluitend nummers van het nieuwe album, met uitzondering van ‘Raya’. Het publiek is inmiddels muisstil en volledig in de ban van de muziek. Wanneer iemand enthousiast begint te juichen, wordt hij zelfs vriendelijk tot stilte gemaand door de omstanders. Iedereen wordt volledig meegevoerd op de duistere reis die Pothamus creëert. Die reis bereikt zijn hoogtepunt bij de afsluiter ‘Abur’, een 15 minuten durend epos dat de essentie van de band perfect samenvat: een meeslepende opbouw, repetitieve baslijnen, etherische klanken en duistere vocalen.

Volgens hun eigen bio combineert Pothamus muziek met metafysische overpeinzingen, waarbij de luisteraar wordt meegenomen in contemplaties over het leven en de essentie van de werkelijkheid. Dit is geen makkelijke kost: het is muziek die je voelt, die je onderdompelt in een haast spirituele reis en je dichter bij jezelf brengt. Enerzijds is het door Pothamus’ bezwerende muziek alsof je onderdeel bent van een soort inheemse stam, anderzijds leidt de muziek tot een introspectieve staat. Een band die je live moet ervaren en gelukkig kan dat: de band is later dit jaar o.a. te zien op Roadburn Festival (Tilburg) en Dynamo Metal Fest (Eindhoven).