Rond een uur of 8 lopen we de kleine zaal van de Muziekgieterij in. Daar wordt druk gekletst en met elkaar bijgepraat. Wanneer de lichten uitgaan en voorprogramma Jonas de Kesel in kleermakerszit, omringd door kaarsjes, op een klein podium gaat zitten is de zaal muisstil. Hij draagt een bandana en heeft een wierookstokje op de kop van zijn gitaar geklemd. Zijn korte set begint met het prachtige ‘Red Wing’, dat ons wederom doet denken aan deze mooie lentedag in de winter. De Kesel speelt een halfuur adembenemende gitaarmuziek die je als muziekliefhebber enkel met ingehouden adem kan bekijken en luisteren. Het voelt zelfs alsof het dak van de Muziekgieterij even openbreekt wanneer we de vogelgeluiden uit de intro horen.
Nadat de Belgische Jonas het Maastrichtse publiek voor de derde keer in het Spaans aanspreekt, vragen wij ons af of hij serieus is óf dat deze act een persiflage is van de gemiddelde wereldreiziger of 3-op-reis-presentator die een ego-dood heeft ervaren na een ayahuascatrip in de Peruaanse jungle. Of heeft het Spaans misschien te maken met het nieuwe album van J. Bernardt, genaamd Contigo? Wij kunnen alleen maar raden. Jonas laat horen wat hij in huis heeft en betovert de zaal – en dat is op zich een prestatie van formaat, want zijn muziek (volledig zonder zang) is niet bedoeld voor de menigte. Vanuit het publiek horen we tussen twee nummers door “fucking vet!” en dat dekt voor ons exact de lading.