Daryll-Ann heeft het plezier in samen spelen volledig herontdekt Daryll-Ann heeft het plezier in samen spelen volledig herontdekt

Maar voordat het zover is wordt de avond geopend door The Hook, een jong Utrechts indierocktrio. Deze enthousiaste jonge honden zijn eind 2022 begonnen met muziek maken en sindsdien spelen ze regelmatig op podia met hun mix van indie en punk. Met drummer Jan Kleijn in de gelederen komt de keuze als voorprogramma van Daryll-Ann natuurlijk niet geheel uit de lucht vallen, want vader Jeroen mag later deze avond (op bijna dezelfde kit) opdraven en bekijkt de groep vanuit achter in de zaal. De band - die verder bestaat uit Rein Rinsema en Lou Duringhof - maakt indruk met energieke, aanstekelijke indierock, vol met krachtige baslijnen, catchy gitaren, strakke drums en meerstemmige zang. Ze laten ook geen moment voorbijgaan om hun binnenkort uit te komen EP en aanwezige merchandise te pluggen. Nice to meet ya!

Tussen 1988 en 2004 maakte Daryll-Ann melodieuze gitaarpop vol melancholie, maar midden in de tour rond album Don’t Stop ging onverwachts de stekker eruit. “Twee kapiteins op één schip kan best zo lang je allebei dezelfde kant op wilt” zei zanger Jelle Paulusma ooit over de relatie met die andere kapitein, gitarist Anne Soldaat. In 2014 trad de band ter gelegenheid van de boxset Daryll-Ann Again nog wel op in verschillende popzalen en tijdens festivals zoals Best Kept Secret en Into The Great Wide Open. En in 2022 stond de band voor één keer weer samen op het podium in Paradiso, ter ere van het 25-jarig bestaan van hun label Excelsior. Maar sinds 2003 werd er geen nieuwe muziek meer gemaakt.

Tot vorig jaar, toen het nieuws naar buiten kwam dat Daryll-Ann, in de classic line-up van Jelle Paulusma, Anne Soldaat, Coen Paulusma, Jeroen Vos en Jeroen Kleijn weer nieuwe muziek aan het maken was. Het optreden in Paradiso bleek zo goed bevallen dat alle oude wrijvingen verdwenen en Jelle Paulusma en Anne Soldaat zich weer richtten op het schrijven van nieuwe Daryll-Ann nummers. Tussen september 2023 en januari 2024 werden de veertien nummers opgenomen die het nieuwe album Spring zouden vormen. Sinds oktober 2024 is de groep dit album aan het promoten in het clubcircuit, en vanavond staan ze in een zeer goed gevulde grote zaal van de Effenaar in Eindhoven.

Terwijl het gezang van vogels uit de speakers klinkt, betreedt de band het podium. De mannen trappen af met ‘Tom, Wilko and the Strange Bunch’, het openingsnummer van reünie-album Spring. De avond draait sowieso voornamelijk om de nummers van dit album, aangevuld met parels uit het oude repertoire, vooral van Weeps (1996) en opvolger Happy Traum (1999).

De zaal veert bij het tweede nummer meteen op, want het van Weeps afkomstige ‘A Proper Line’ is een vroege uitschieter in de set. Het wordt gevolgd door het nieuwe ‘A Note About Time’, een Daryll-Ann klassieker in de dop. “We hebben een nieuwe plaat!”, zegt zanger Jelle Paulusma opgewekt. En de nummers van dit nieuwe album worden met evenveel enthousiasme onthaald door een goed gevulde grote zaal, die voornamelijk bestaat uit veertig- en vijftigplussers. Maar het is goed om te zien dat de band toch ook een wat jonger publiek aan heeft weten te boren.

De aanwezigen luisteren aandachtig, af en toe met instemmend geknik van hun hoofd, en genieten vol melancholie van de driestemmige zangmelodieën van hun oude helden. Dat melancholiek gevoel is natuurlijk ook in de muziek van Daryll-Ann terug te horen. Vooral in ingetogen nummers zoals ‘Riverside’ en ‘Forever Midnight’, maar ook in het titelnummer van het nieuwe album Spring. Van Daryll-Ann hoef je geen poespas te verwachten, maar de subtiele, soms bewegende visuals geïnspireerd op het album artwork voegen wel degelijk een extra laag toe aan die melancholische sfeer.

Het is duidelijk dat de tour zijn einde nadert. De band is goed op elkaar ingespeeld, speelt solide en met zichtbaar plezier. Daarbij is een glansrol weggelegd voor Anne Soldaat, die met zijn onnavolgbare spel meer dan eens aantoont een van de beste Nederlandse indierock-gitaristen te zijn. Hij wordt ondersteund door de krachtige baslijnen van Jeroen Vos, die bescheiden op de achtergrond blijft spelen, en de souplesse van drummer Jeroen Kleijn die de ene na de andere strakke drumfill te horen brengt zonder dat het afleidt van het nummer.

Waar de ingetogen Soldaat bijna de anti-frontman is, vormt de goedlachse Jelle Paulusma zijn perfecte tegenhanger. Hoewel hij het zichzelf niet makkelijk maakt door aan het begin van de avond te vragen naar de prestaties van de plaatselijke voetbalclub, wint hij al snel het publiek terug met scherpe one-liners, zoals: “We vallen langzaam uit elkaar, een soort legodoos worden we dan”, waarmee hij met een knipoog aangeeft dat de band al heel wat jaren meedraait. Zijn tweelingbroer Coen Paulusma (met eeuwige pet) vult alle muzikale gaten met toetsen, percussie en loepzuivere backing vocals en heeft zelfs tijd om tussendoor wat te eten.

Met gemak neemt Daryll-Ann het aandachtige publiek mee langs een doorsnede van hun repertoire in een optreden dat van begin tot eind boeit. Er volgt nog even een sneer naar “die pannenkoek in Amerika” voordat de finale langzaam wordt ingezet met ‘When War Is On’ van het album Don’t Stop. Het laatste nummer van de set is ‘Life Can Be Amazing’, een van de hoogtepunten van het recente album. Het nummer begint met de karakteristieke, energieke drums van Jeroen Kleijn waarna de gitaar van Anne Soldaat zich erbij voegt en de samenzang van de broers Paulusma het nummer verder tot leven brengt. Het is typisch zo’n uptempo nummer waar Daryll-Ann een patent op lijkt te hebben. “Maybe it’s time for love” zingt Paulusma en een jong stelletje pakt elkaar nog eens goed vast.

De band heeft nog een toegift van drie nummers in petto, waarbij de klassieker ‘Surely Justice’ de meeste bijval oogst. Maar zoals het hen betaamt sluiten ze de show af met een nieuwe track: ‘Our Song’, compleet met een langgerekte jam tussen Soldaat en Paulusma. Na zo’n 100 minuten komt er toch echt een einde aan de show. De band die in 1988 begon op een school in Ermelo en er in 2004 plotsklaps de brui aan gaf, heeft eindelijk het plezier in het samen spelen weer ontdekt. De blikken tussen de bandleden spreken daarbij boekdelen. Nog twee optredens te gaan en dan zit deze tour erop. Hopelijk betekent dit niet het einde, maar juist een nieuw voorjaar voor Daryll-Ann.

En zo werd deze 14^e februari uiteindelijk toch een avond vol liefde: de liefde voor een van de beste indiebands van Nederland. Fijne Valentijn Daryll-Ann!