Neem twee muzikale midtwintigers met een onversneden Schotse tongval. Gooi daarbij een portie zielsnijdende lyrics, een flinke scheut vocale lenigheid en een royale schep instrumentbeheersing. Marineer dat in de meest pure setting: één artiest die zichzelf begeleidt op toetsen of gitaar. Dat zijn de ingrediënten van het muzikale gerecht dat de bezoekers van een stijf uitverkochte Nieuwe Nor op 23 februari krijgen voorgeschoteld. En wanneer Cara Rose haar supportact Murdo Mitchell uitnodigt om samen twee nummers te vertolken, bereiken we een gastronomisch hoogtepunt.

Murdo Mitchell

Murdo Mitchell uit Glasgow begon als straatmuzikant, verwierf als zestienjarige in 2014 nationale bekendheid met zijn deelname aan X-factor en verovert nu in razend tempo de internationale podia. In 2021 bracht hij zijn debuut-EP Stay Nocturnal uit. Twee jaar geleden verscheen zijn album Aztec Jewel, waarop hij energieke folkrock afwisselt met gevoelige ballads. Zijn liveoptredens worden alom bewierookt vanwege zijn virtuoze gitaarspel en unieke zanggeluid. Ook staat deze veelzijdige singer-songwriter bekend als een performer pur sang.

De olijke Mitchell blijkt ook in Heerlen te beschikken over een groot talent voor entertainment. Tussen de nummers door vertelt hij een anekdote of een grap, steevast eindigend met het verzoek om toch vooral zijn cd te kopen. Met zijn droge humor – “The next song is called: please buy my cd” – krijgt hij al snel de lachers op zijn hand. Een lied over een pijnlijke relatiebreuk met als titel ‘I'm Sorry How You Heard The News’ zegt eigenlijk al genoeg over de komische noten die Mitchell in zijn muziek weet te verwerken.

Hij opent zijn set met de ballad ‘June in July’, gevolgd door het eveneens rustige ‘C’mon Lucy’, waarna het meer uptempo ‘Room No. 7’ volgt. Zichzelf begeleidend op akoestisch gitaar en met een heesje in zijn stem dat hint naar een vroege Jon Allen, weet hij gevoelige snaren bij het publiek te raken. Moeiteloos wisselt hij zijn bariton af met falset en elke noot klinkt loepzuiver. Na het zesde en laatste nummer ‘Hollow’ krijgt deze ontwapenende muzikant van het enthousiaste publiek een daverend applaus dat lang aanhoudt.

Murdo Mitchell

Murdo Mitchell

Cara Rose

Zodra de 27-jarige Cara Rose plaatsneemt achter de toetsen en begint te zingen, snappen we waarom ze in één adem wordt genoemd met grootheden als Amy Winehouse en Nina Simone. Dat vergelijkbare vleugje gruis, gecombineerd met een fenomenale stembeheersing en een enorm bereik, is even sprookjesachtig als fascinerend. Na haar debuutalbum How It Feels in 2021 heeft Rose diverse singles uitgebracht. In 2024 startte ze met touren door Europa. Heerlen is de laatste in de serie van vijftien shows van de Europese februari-tour, samen met supportact Murdo Mitchell. Ondanks haar relatieve onbekendheid waren alle optredens in België, Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk en Nederland uitverkocht. Een korte rondgang door het publiek leert ons dat ze haar vooral kennen van de socials, met name TikTok en Instagram.

In haar muziek en poëtische teksten verkent de Schotse singer-songwriter het leven, de liefde en verlies, met invloeden uit jazz en neo-soul. Nummers als ‘Late Summer’, ‘Urges’ en ‘Tough Love’ laten zien wat deze vrouw aan muzikaliteit in huis heeft. Het liedje ‘Crazy’ uit 1961, geschreven door Willie Nelson en gezongen door Patsy Cline, is weergaloos mooi. Tijdens ‘Ever Been Changed’ blijkt deze single duidelijk bekend bij het publiek: de mobiele telefoons worden in groten getale tevoorschijn gehaald om de vertolking te filmen.

Cara Rose

Cara Rose

Rose brengt vanavond voornamelijk verstilde luisterliedjes ten gehore, en dat begint op een gegeven moment eentonig te worden. Hoe indrukwekkend haar muzikale performance en vocale kwaliteiten ook zijn, na een aantal nummers druppelen steeds vaker bezoekers richting het café. Hoewel ze af en toe een grapje maakt, bijvoorbeeld over ‘sunny Glasgow’, heeft ze niet het flamboyante van Mitchell. Wanneer ze hem uitnodigt op het podium om samen een paar liedjes te zingen, reageren de bezoekers enthousiast: Mitchell wordt met gejuich ontvangen. Rose kondigt aan dat ze samen het nummer ‘Harvest Moon’ van Neil Young zullen vertolken, waarop Mitchell grapt: “If you don’t know who Neil Young is, you should check him out. I think he’s gonna be a big star.” Het samenspel – Rose op toetsen, Mitchell op gitaar – en de tweestemmige samenzang zijn fabelachtig mooi. Dat geldt ook voor de gezamenlijke vertolking van ‘Falling Slowly’, een nummer uit de film ‘Once’ van Glen Hansard en Markéta Irglová.

Rose sluit af met het eerste nummer dat ze ooit uitbracht, ‘Learn to Speak’, direct gevolgd door de toegift, een cover van ‘Love Is a Losing Game’ van Amy Winehouse. Al met al een indrukwekkende avond met twee veelzijdige, jonge en lieve talenten. Stiekem hopen we dat deze twee vaker samen – wellicht als duo? – gaan optreden, want de chemie tussen beide singer-songwriters is onmiskenbaar daar.

Cara Rose

Cara Rose

Cara Rose