Bassisten in de hoofdrol bij Indian Askin en Surfer Rosa in Sittard Bassisten in de hoofdrol bij Indian Askin en Surfer Rosa in Sittard

Je moet er wat voor over hebben om succesvol te worden. Zoals een paar uur in een bus zitten – enkele reis – voor je eerste optreden. En hoewel het misschien spannend is voor de heren zelf, voor de bezoekers is het hun reis zeker waard! Vanaf opener ‘Sounds like yesterday’ swingt en grooved Surfer Rosa door hun setlist heen, vol met splinternieuwe catchy songs als ‘Bad Habits’ en ‘Was it Worth it?’ De band klinkt als indierock, met een flinke scheut grunge en een vleugje punk. Bassist Sjaak Megens neemt met zijn aanstekelijke energie de band op sleeptouw. Eerste show? Daar merken we niks van, want Surfer Rosa staat zelfverzekerd en ontspannen op de planken. Niet voorzichtig, maar alles geven!

Af en toe is er een klein slippertje te bespeuren bij zanger/gitarist Jens Dortmans, daaraan merken we dat de heren misschien nog niet helemaal op elkaar ingespeeld zijn. Maar juist die uitschieters maken het optreden los en toegankelijk. Over toegankelijkheid gesproken: hoe noem je dat nachtmerrie geluid op de Nirvana platen ook alweer… Noise? Dat zit er gelukkig ook voldoende in, want Surfer Rosa is niet bang. Net op het moment dat de show een beetje inkakt, trappen de Amsterdammers het gaspedaal in met hun snelle punkrocknummer ‘Machines’. De set is kort, maar krachtig. Niet fout, maar ook niet vlekkeloos, zoals het hoort. Met deze geslaagde vuurdoop kunnen de Amsterdammers op naar het volgende optreden, hopelijk dichter bij huis!

Een marcheerbeat die allesbehalve strak is legt de wankele basis voor openingstrack ‘Burning’. Maar zodra alle instrumenten invallen, komt de muziek gelukkig beter tot zijn recht. Al snel valt op dat bassiste Jasja Offermans het meeste plezier in de avond heeft én het meeste in haar mars heeft. Breed glimlachend en dansend staat ze op het podium en met haar uitstraling is ze in haar knalrode pak toch wel de eyecatcher van de avond. Ze verruilt gedurende het optreden haar bas voor de tamboerijn, shakers en een goocheldoos met daarin een kleine synthesizer. Jasja Offermans - Wonder Woman van Indian Askin en godin op het podium - is het hoogtepunt van de avond.

Muzikaal gezien springt er namelijk niet echt iets uit vanavond. Natuurlijk, de nummers zijn goed en de uitvoering ook wel. Maar toch hebben we het gevoel dat er iets mist. Misschien is het wel de energie van de overige drie bandleden. Ayala zegt op een gegeven moment “Het volgende nummer… dat is een keer geschreven… zoals dat gaat…” voordat hij de weg zelf kwijt is en maar begint te spelen. Hij doet ons een beetje denken aan John Frusciante tijdens zijn interview met de VPRO in 1994. Zeker als hij een shoutout geeft naar Beter Bed omdat hij zo van slapen houdt, en hij versteld staat dat de aanwezigen vandaag hun bed zijn uitgekomen… Alsof alle bezoekers, net zoals hij en Kurt Cobain look-a-like gitarist Berend Konink, het liefst de hele dag in bed liggen.

Het concert kakt dus een beetje in. De nieuwe single ‘Flip a coin’ is wel oké, maar niet onderscheidend. De nummertjes die zangeres Funda Sevis meezingt zijn leuk, maar missen net het extra element om de show memorabel te maken. Halverwege de set vraagt Ayala “Vinden jullie het wel leuk?’’ Dat is een moeilijke vraag. Leuk is het wel, bijzonder is het zeker niet. Het is geen concert om gauw te vergeten, want daar is het te goed voor – maar de kans is wel aanwezig dat deze show ergens onderaan ons lijstje eindigt van 2025. Het is terecht dat de zaal vol staat, maar het is ook terecht dat het de kleine zaal is en niet de grote. Met dit dubbele gevoel lopen we naar buiten. We durven te zeggen dat het optreden zonder Jasja niet geslaagd zou zijn geweest. ‘Jasja Offermans & the damaged grunge guitar legends’ zou een goeie naam zijn voor deze band. Misschien iets voor een volgend project.