Adem in, mond dicht: The Christian Club, Bobbi Lu en TJE fascineren Club AFF Adem in, mond dicht: The Christian Club, Bobbi Lu en TJE fascineren Club AFF

De zaal is gezellig vol (maar niet overdreven warm) wanneer The Christian Club de avond mag aftrappen. Luca Missiaen doet dat vandaag solo, zoals The Christian Club in feite ook een solo-project is. Geen gemakkelijke binnenkomer, maar wel een die direct indruk maakt. Missiaens stem is een verhaal op zich: een diepe, donkere klank die ergens tussen King Krule en Stuart A. Staples (Tindersticks) zweeft, zo diep dat je erin verdwijnt. De songstructuren zijn onvoorspelbaar, gelaagd en verre van hapklaar. Dit is geen muziek om gedachteloos mee te neuriën, maar dat is precies de kracht ervan. Met opener 'Ignorance' hult hij de zaal direct in volledige stilte. Het enige geluid dat overblijft, is het verstilde getokkel van zijn gitaar, zijn stem en het zachte kraken van het podium. 

Zodra Lucy Ryan (Bobbi Lu) het podium op stapt om Missiaen bij te staan met zang en synths, krijgt de set een extra laag die soms ronduit betoverend is. Waar Missiaen solo al weet te hypnotiseren met zijn diepe stem en breekbare gitaarspel, tillen de dromerige synths en Ryans stem de muziek naar een nog hoger niveau. Denk aan de experimentelere kant van Ben Howard, maar dan nog iets grilliger en onvoorspelbaarder. De zaal blijft muisstil, alsof iedereen even collectief de adem inhoudt. Een openingsset die niet per se makkelijk verteerbaar is, maar wel eentje die je bijblijft.

Even later is het de beurt aan Lucy Ryan, alias Bobbi Lu, om opnieuw het podium te betreden. In Vlaanderen geen onbekende meer: de Brits-Brugse stond al in het voorprogramma van The Haunted Youth en scoorde lof met haar debuut Arrow, Four. Vanavond staat ze er met een drummer en een bekende aan de knopen: Daan Claes, die hier onlangs nog speelde tijdens de EP-presentatie van zijn band STEVE. 

De set voelt nog wat zoekend, en dat is niet gek: deze bezetting staat nog in de kinderschoenen. Bobbi Lu oogt af en toe onzeker, haar blik schiet geregeld richting haar bandleden, maar haar stem blijft overeind: breekbaar en meeslepend. En de songs? Die zitten goed. ‘Metapwore’ en vooral ‘Vacuum’, dat intiem gebracht wordt op akoestische gitaar: bloedmooi. Hier en daar valt het geluid wat weg, alsof de nummers op het podium nog een eigen vorm moeten vinden. Live klinkt alles minder gepolijst dan op plaat, maar dat is misschien juist de bedoeling. Het schuurt, het rammelt, en tegen het einde laat het trio tijdens 'Future Shock' met een dreunende bas zelfs de bekertjes op de bar meetrillen. Bobbi Lu heeft alles in huis, nu nog wat finetunen.

De klok tikt twintig over tien als TJE als laatste het podium betreedt, maar de zaal blijft opvallend goed gevuld. Geen verrassing, want het trio maakt stilaan indruk in het livecircuit: derde op Humo’s Rock Rally, vorige week nog geschitterd op We Are Open. Vanavond zetten ze zonder twijfel de sterkste set van de avond neer.

Lindy Versyck, geflankeerd door Melvin Slabbinck en Klaas Leyssen op gitaar en bas, brengt een sound die moeilijk in één hokje te duwen is. Een stem die ergens zweeft tussen Björk en Fever Ray, instrumentals die soms doen denken aan Mogwai en Swans - al doen we ze daarmee eigenlijk tekort. TJE klinkt bovenal als zichzelf: intens, betoverend en met een volstrekt eigen smoel. Versycks stem snijdt zowel met als zonder effecten door de zaal, terwijl de twee zittende gitaristen naast haar een hypnotiserende, bij momenten ronduit virtuose muur van geluid metselen. De songs van het nog te verschijnen debuutalbum klinken alvast veelbelovend, maar ook ‘Echoes’ (met kraakheldere vocalen) en het afsluitende ‘Days Exist’ - veruit het hoogtepunt van de avond, met een indrukwekkende climax - maken diepe indruk. Van TJE gaan we nog veel horen, en wij zijn blij dat we dat nu al deden.

Als de avond op zijn einde loopt, krijgen we nog een onverwachte traktatie: de drie bands die vanavond speelden, brachten afgelopen week samen ‘Pass Through Time’ uit. Tuurlijk moest die er nog achteraan, de eerste keer live zelfs. Met z’n allen op het podium, een samensmelting van stemmen en instrumenten, voelt het als de perfecte afsluiter. Een prachtig einde van de avond.